Traktat - czy bardziej notatki, szkice - o sztuce zakładania ogrodów z XI wieku został przetłumaczony na polski: już sam ten fakt cieszy i siłą rzeczy powinien zmuszać krytyków do milczenia, szczególnie, że autorka przekładu zadała sobie trud napisania wprowadzenia tak obszernego, jak sam traktat.

I właśnie ten obszerny wstęp jest dla mnie pewnego rodzaju rozczarowaniem. Podejrzewam, że przekład był podstawą pracy magisterskiej lub doktorskiej, więc omówienie jego treści siłą rzeczy musiało się pojawić.
Siłą rzeczy we wstępie musiała zostać przedstawiona architektura rezydencji epoki Heian, musiała zostać obszernie wyjaśniona rola ogrodu i jego symboliczne znaczenie, musiał pojawić się kontekst kulturowy związany z chińską geomancją i feng shui. Ja wiem, że w związku z tym należy dokładnie omówić, który kierunek świata związany jest z jakim żywiołem, jaką porą roku, jakim mitycznym zwierzęciem i tak dalej, i tak dalej - ale wstępy tego rodzaju mają tę wadę, że dublują treść tłumaczonego traktatu.

Przyznaję, że miejscami wszystkie te wyliczenia trochę mnie nużyły - zdecydowanie wolałabym przeczytać sam traktat, zamiast brnąć przez wiadomości, które za chwilę anonimowy autor przedstawi nam swoimi słowami. Przyznaję również, że znalazłam kilka uwag, które mnie zaciekawiły i na których rozwinięcie po cichu liczyłam - na przykład wskazówkę, aby przy zakładaniu ogrodu zachować w jak największym stopniu zastane naturalne ukształtowanie terenu i roślinność lub informację o roli pracowników z najniższej "kasty" społecznej w tworzeniu i powstawaniu dużych założeń ogrodowych.

A sam traktat? Do literackiej rewelacji mu daleko, bo i nie taka miała być jego rola. Wyliczeń jest sporo, a ich treść znamy już ze wstępu. Dowiadujemy się więcej, który kierunek odpowiada jakiej porze roku, jak rozlokować poszczególne elementy ogrodu, od łąki i bagna aż po staw i pejzaż górski, jak wykorzystać kamienie, jak je ułożyć - reguły tego ostatniego były zresztą na tyle ścisłe, aby autor poświęcił im sporo miejsca.

Summa summarum: sam traktat godny uwagi jako kulturoznawcza ciekawostka i - być może - ciekawe źródło wiedzy dla miłośników ogrodnictwa; wstęp i omówienie przekładu - miejscami nużące i trochę przyciężkawe. Ocena zatem adekwatna: "w środek".

Traktat - czy bardziej notatki, szkice - o sztuce zakładania ogrodów z XI wieku został przetłumaczony na polski: już sam ten fakt cieszy i siłą rzeczy powinien zmuszać krytyków do milczenia, szczególnie, że autorka przekładu zadała sobie trud napisania wprowadzenia tak obszernego, jak sam traktat.

I właśnie ten obszerny wstęp jest dla mnie pewnego rodzaju rozczarowaniem....