Ech, nie wiem co mnie podkusiło... Może zacznę od tego, że główną bohaterkę poznajemy kiedy budzi się w szpitalu (najgorsze możliwe rozpoczęcie historii). Główna bohaterka, czyli Melissa, poprostu nie daje się lubić. Jest glupiutka, irytujące i jak na swój wiek bardzo infantylna.
Przez całą historię denerwowało mnie to wszechobecne 'amerykanizowanie', wszędzie piękni, wymuskani nastolatkowie, każdy z pięknymi oczami przypominającymi morze (sic!),jeżdżący drogimi autami, bo przecież każdy nastolatek jeździ 'mercem' albo jaguarem.
Pomysł na historię miał potencjał, ale wykonanie jest niesamowicie słabe, pojawia się masa błędów, Melissa wychodzi na randkę ubrana w sukienkę, ale w trakcie randki zdejmuje z siebie bluzkę i spodnie (tak było). Nie wiem jaką pracę wykonali redaktorzy, korektorzy, edytorzy, ale uważam że tego typu błędy powinny być od razu wyłapane i poprawione.
Wracam do swoich kryminałów, takie historie to nie na moje nerwy...

Ech, nie wiem co mnie podkusiło... Może zacznę od tego, że główną bohaterkę poznajemy kiedy budzi się w szpitalu (najgorsze możliwe rozpoczęcie historii). Główna bohaterka, czyli Melissa, poprostu nie daje się lubić. Jest glupiutka, irytujące i jak na swój wiek bardzo infantylna.
Przez całą historię denerwowało mnie to wszechobecne 'amerykanizowanie', wszędzie piękni,...

Jak dla mnie szału nie ma.Sam tytuł i opis bardzo zachęca do przeczytania. Amnezja jest ciekawym pomysłem.W końcu czytając historię o osobie, która straciła pamięć czytelnik zastanawia się co się wydarzy,jakie tajemnice są ukrywane przed tą osobą i przede wszystkim to,czy sama bohaterka odzyska pamięć.Język dość ubogi i to widać,że pisała to niedoświadczona osoba.Pomysł okej,ale reszta słabo wyszła.Nie było tu super akcji,które mogły by wciągnąć czytelnika.Niektóre były wręcz dziwne.Męcząca lektura.

Jak dla mnie szału nie ma.Sam tytuł i opis bardzo zachęca do przeczytania. Amnezja jest ciekawym pomysłem.W końcu czytając historię o osobie, która straciła pamięć czytelnik zastanawia się co się wydarzy,jakie tajemnice są ukrywane przed tą osobą i przede wszystkim to,czy sama bohaterka odzyska pamięć.Język dość ubogi i to widać,że pisała to niedoświadczona osoba.Pomysł...

recenzja: https://czytelniczka-z-ksiezyca.blogspot.com/2018/06/jedna-z-dwoch-powiesci-ktore-przerwaam.html

Zapomniana Miłość zaczyna się specyficznie. Nasza główna bohaterka budzi się ze śpiączki w szpitalu, gdzie tam dowiaduje się, że nic nie pamiętam od lekarza, choć nawet nie powiedziała ani jednego słowa. (Moja pierwsza myśl — jasnowidz). Z tego, co wiem, choć nie wiadomo jak wykształcona nie jestem, lekarze mogą mieć co najwyżej podejrzenia, że dana ofiara wypadku, nawet ta, która skoczyła z dachu jednopiętrowego domu, może stracić pamięć. No, chyba że zmiany w mózgu są na tyle silnie widoczne, że mają pewność prawie na 100%, jednak zawsze jest iskierka nadziei, że pacjent może cokolwiek pamiętać, a urządzenie mogło się najzwyczajniej w świecie pomylić lub być po prostu zepsute. Zdaje mi się również, że takie stwierdzenie nie powinno mieć miejsca i to jeszcze na samym wstępie, kiedy to dziewczyna ledwo co się przebudziła i nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. W końcu podejrzewają ją o chęć popełnienia samobójstwa.



Kolejnym ciekawym aspektem jest fakt, że przyjaciele dziewczyny wchodzą do domu głównej bohaterki, kiedy nie ma w nim nikogo i wchodzą do jej pokoju, a Luke — jej niby chłopak — zdziera z tablicy korkowej zdjęcia, po czym je wyrzuca, a następnie, jak to na geniusza przystało, wchodzi na miejsce zbrodni i zostawia tam swoje ślady butów, co staje się idealnym dowodem dla policji, a przynajmniej powinien być. Tutaj przychodzi mi od razu na myśl, że prawdopodobnie Luke wmawia Melissie (Bo tak nazywa się główna bohaterka),iż jest jej chłopakiem, ponieważ jest zazdrosny(?),albo zerwali z powodu tego drugiego, który do niej dzwoni, ale nie może się z nią nawet skontaktować, bo Luke jak na wspaniałomyślny „chłopak” przystało, zabiera jej telefon, o którego nie pytają się jej rodzice ani tym bardziej ona sama.


Kolejny aspekt, który po prostu zaczął mnie odrzucać, to niebywałe i bezsensowne stwierdzenia jej przyjaciół i się dziwią, że jest jakaś inna, że nie jest sobą, że inaczej się zachowuje jak nie ona itp. Jak dla mnie to chyba najnormalniejsze zjawisko na ziemi, że osoba z całkowitą amnezją zachowuje się inaczej. W końcu nie ma bladego pojęcia o samej sobie i nie wie, jak zachowywała się wobec innych.


Następny absurd, jaki miał miejsce w powieści, to niesamowity pociąg Meg do Luke, którego ledwo co poznała (w końcu nic nie pamięta) oraz spijanie wszystkiego, co jej mówi i wierzy w to, co jej mówi. Nie pyta się rodziców, o to, kim była, ale przyjaciół, którzy na dodatek zachowują się jak dzieci w gimnazjum lub podstawówki, a nie jak dorosłe osoby, którymi podobno byli. W końcu prowadzą samochód, pracują i była wzmianka w jednym w rozdziale ile mają postacie lat (20-25 lat). Ponadto sami rodzice nie proponują opowiedzieć co nieco o jej dawnym życiu własnej córce, co jak dla mnie jest bardzo dziwne i jak już wcześniej wspomniałam absurdalne.


Jednak największy absurd, jaki mnie spotkał to ta scena z policją. Niby zachowują się jak prawdziwi policjanci, zadają pytania głównej bohaterce, rozglądają się po mieszkaniu, znajdują ślady Luke, ale zamiast go zatrzymać, to słuchają słów dziewczyny, że „Ja mu ufam”. Dwaj policjanci pomimo widocznych dowodów, wychodzą z domu, jakby nic się nie stało. Jak dla mnie to po prostu śmiechu warte.


Do tego te porównania w stylu: jego skóra była gładka jak mydło. (Wiem, że to jest jak najbardziej poprawne porównanie, jednak powiedzmy sobie szczerze, na ile książek znajdziemy takie porównanie i czy jakiejkolwiek wypowiedzi użylibyśmy takiego porównania).
Także, gdy policjanci pożegnali się z główną bohaterką, ja zakończyłam definitywnie swoją przygodę z tą powieścią.


Może to wina wydawnictwa, że pozwolili tak młodej dziewczynie wydać książkę, która jest obecnie w moim wieku, gdyż jest z rocznika (1999),to jednak moim zdaniem książki, które powinny opisywać realistyczny motyw i realny świat, stawały się istnym cyrkiem na kółkach. Podziwiam moją mamę, że dotrwała do samego końca, choć sama stwierdziła, że zastanawiała się przez cały czas czytania jej, co jak do jasnej anielki wypożyczyłam dla siebie. Jak do tej pory nie pojawiła się żadna nowa książka Mileny Malek, jednak pomimo fatalnego rozpoczęcia kariery pisarki, to mam nadzieję, że jej kolejna książka (jeśli się ukarze),będzie lepsza od Zapomnianej Miłości.


Jak dla mnie książka ta była strasznie odmóżdżająca, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Pomimo dobrego pomysłu, to już od samego początku było z tą powieścią coś nie tak.


Niestety z bólem serca, ale niestety zasłużenie powieść ta dostała ode mnie 1/10 i niestety wątpię, aby cokolwiek by zmieniło moją ocenę.

recenzja: https://czytelniczka-z-ksiezyca.blogspot.com/2018/06/jedna-z-dwoch-powiesci-ktore-przerwaam.html

Zapomniana Miłość zaczyna się specyficznie. Nasza główna bohaterka budzi się ze śpiączki w szpitalu, gdzie tam dowiaduje się, że nic nie pamiętam od lekarza, choć nawet nie powiedziała ani jednego słowa. (Moja pierwsza myśl — jasnowidz). Z tego, co wiem, choć nie...

Na każdym kroku niestety widać, że książkę pisało dziecko - nastoletnie już, ale dla mnie wciąż dziecko. Może jestem trochę niesprawiedliwa, ale poza ciekawym pomysłem na amnezję głównej bohaterki, w całej historii było zbyt dużo niedociągnięć, niedorzecznych zachowań i wydarzeń. Na plus z pewnością pasja Mileny Malek do pisania, wyobraźnia i chęci. Życzę jej żeby każda kolejna napisana historia była lepsza i dopracowana.

Na każdym kroku niestety widać, że książkę pisało dziecko - nastoletnie już, ale dla mnie wciąż dziecko. Może jestem trochę niesprawiedliwa, ale poza ciekawym pomysłem na amnezję głównej bohaterki, w całej historii było zbyt dużo niedociągnięć, niedorzecznych zachowań i wydarzeń. Na plus z pewnością pasja Mileny Malek do pisania, wyobraźnia i chęci. Życzę jej żeby każda...

Książka rewelacyjna!!! Polecałam ją koleżanką i każdej się spodobała. Historia jest ciekawa i wciągająca .

Książka rewelacyjna!!! Polecałam ją koleżanką i każdej się spodobała. Historia jest ciekawa i wciągająca .

Gdyby nie okładka, pewnie bym tej książki nie zabrała do domu i nie zaczęła czytać.
Historia wydawała się być całkiem dobra ..
Wprawdzie zarys był ciekawy ale już po kilku stronach można się zorientować, iż książka jest napisana przez bardzo młodą osobę.
Całość jest niestety bardzo chaotyczna, książka napisana typowym prostym językiem nastolatków, mimo to, iż bohaterzy już nimi wprawdzie nie są.
Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że książka ta pozostawiła we mnie niesmak.

Gdyby nie okładka, pewnie bym tej książki nie zabrała do domu i nie zaczęła czytać.
Historia wydawała się być całkiem dobra ..
Wprawdzie zarys był ciekawy ale już po kilku stronach można się zorientować, iż książka jest napisana przez bardzo młodą osobę.
Całość jest niestety bardzo chaotyczna, książka napisana typowym prostym językiem nastolatków, mimo to, iż bohaterzy już...

Nie spodziewałam się takiej słabej książki irytowała mnie główna bohaterka Melissa, która straciła pamięć w wyniku wypadku cierpi na amnezję strasznie mnie denerwowała, nie dało się czytać z trudem dobrnęłam do końca męczyłam się strasznie

Nie spodziewałam się takiej słabej książki irytowała mnie główna bohaterka Melissa, która straciła pamięć w wyniku wypadku cierpi na amnezję strasznie mnie denerwowała, nie dało się czytać z trudem dobrnęłam do końca męczyłam się strasznie

Biorąc pod uwagę, że autor jest naprawdę młody książka jest bardzo dobra. Pod względem ,,światowym'' jest przeciętna jednak miło się nią czyta.
Akcja jest niestety do przewidzenia ( po tytule i zachowaniu Luca),ale to nie psuje lektury. Ciekawe wydarzenia i charakter bohaterki sprawiają,że nie jest to pozycja do ziewania. osobiście moim ulubionym momentem jest ten kiedy jej brat wbiega do pokoju wraz z jej chłopakiem.
Mam nadzieję, że Milena wyda jeszcze jakąś książkę. Wtedy na pewno ją przeczytam.

Biorąc pod uwagę, że autor jest naprawdę młody książka jest bardzo dobra. Pod względem ,,światowym'' jest przeciętna jednak miło się nią czyta.
Akcja jest niestety do przewidzenia ( po tytule i zachowaniu Luca),ale to nie psuje lektury. Ciekawe wydarzenia i charakter bohaterki sprawiają,że nie jest to pozycja do ziewania. osobiście moim ulubionym momentem jest ten kiedy...

Powieść jednak zdecydowanie jest nieco problematyczna. Problemy głównej bohaterki z jej dawnego życia.. jeżeli czytaliście, to wiecie o co mi chodzi. To nie jest normalne i jakaś przyczyna tego musi być. Więc cóż.. Najogólniej jest to o amnezji, którą posiada dziewczyna po nieszczęśliwym, że tak powiem, wypadku. O kłamstwie, które istnieje w nas cały czas, nawet wtedy gdybyśmy się wypierali tego jak życia. Każdy kłamie, jeden częściej drugi rzadziej.. ale jednak. O miłości nieodwzajemnionej, oraz tej w dwie strony. O rozdarciu, zagubieniu w życiu. O tym, że nie zawsze jest tak jak chcemy.

http://tylkomagiaslowa.blogspot.com/2015/10/and-i-bet-sometimes-you-wonder-about-me.html

Powieść jednak zdecydowanie jest nieco problematyczna. Problemy głównej bohaterki z jej dawnego życia.. jeżeli czytaliście, to wiecie o co mi chodzi. To nie jest normalne i jakaś przyczyna tego musi być. Więc cóż.. Najogólniej jest to o amnezji, którą posiada dziewczyna po nieszczęśliwym, że tak powiem, wypadku. O kłamstwie, które istnieje w nas cały czas, nawet wtedy...

Przewspaniała książka. Nie jeden raz czytając ją płakałam ze smutku jak i z radości. Autorka tej powieści pomimo swojego młodego wieku potrafi nas przenieść w inny świat a Naaa główną bohaterkę uczynić Nnąszą najlepszą przyjaciółką

Przewspaniała książka. Nie jeden raz czytając ją płakałam ze smutku jak i z radości. Autorka tej powieści pomimo swojego młodego wieku potrafi nas przenieść w inny świat a Naaa główną bohaterkę uczynić Nnąszą najlepszą przyjaciółką