Trzecia część "trylogii" jest zdecydowania najlepsza spośród tworów E.J. Allibis. Co prawda nadal nie jest to wybitne pióro, aczkolwiek nieco ponad 200 stron wartkiej akcji czyta się o wiele lepiej, niż dziurawą fabułę z pierwszych dwóch tomów. "Sekretny rozdział" nie jest też tak mocno dziecięcy, chociaz mam wrażenie, że występuje tutaj podobny problem w każdym tomie - autorka kieruje swoją historię w stonę młodszych czytelników, ale nawet dojrzałemu umysłowi ciężko pojąć niektóre wyszukane opisy sytuacji, czy zwroty. Z drugiej strony mamy tutaj bardzo często płytkie dialogi.

Trzecia część "trylogii" jest zdecydowania najlepsza spośród tworów E.J. Allibis. Co prawda nadal nie jest to wybitne pióro, aczkolwiek nieco ponad 200 stron wartkiej akcji czyta się o wiele lepiej, niż dziurawą fabułę z pierwszych dwóch tomów. "Sekretny rozdział" nie jest też tak mocno dziecięcy, chociaz mam wrażenie, że występuje tutaj podobny problem w każdym tomie -...

Trzeba przyznać że tą część najlepiej się czytało. Co nie zmienia faktu, że cała trylogia była dla mnie niczym więcej niż męczarnią. Postacie nadal irytują i miałam już serdecznie dość czytania o tym jaka to Unika nie jest wspaniała itp itd... jak można aż tak gloryfikować jedną postać? Wybaczcie no ale normalnie aż rzygam tęczą.
W tej części mamy też wyjaśnienie dlaczego główny zły z poprzednich części jest zły i... Totalnie tego nie kupuje. Nie pasuje mi ta cała historia do charakteru i działań Ophidiela z poprzednich części. Tak jakby autor/ka na siłę próbował/a zrobić z niego jednak dobrą postać. I jak dla mnie cały ten zabieg nie wyszedł. No ale to tylko moje zdanie. Zresztą w poprzedniej części też dużo rzeczy było dodanych na siłę przez co robiły się dziury logiczne...
Kończąc - cieszę się że mam już to za sobą. Może historia miała jakiś potencjał bo sam zamysł był nawet ciekawy (dlatego też zaczęłam to czytać),ale kompletnie nie wykorzystany. Słaby styl pisania, dużo dziur logicznych i irytujący bohaterowie. Osobiście nie polecam no chyba że ktoś lubi się męczyć :D
4 gwiazdki ze względu na to że to w sumie była najlepsza część. I generalnie to są gorsze książki :D (ekhem ekhem taki Grey na przykład :p)

Trzeba przyznać że tą część najlepiej się czytało. Co nie zmienia faktu, że cała trylogia była dla mnie niczym więcej niż męczarnią. Postacie nadal irytują i miałam już serdecznie dość czytania o tym jaka to Unika nie jest wspaniała itp itd... jak można aż tak gloryfikować jedną postać? Wybaczcie no ale normalnie aż rzygam tęczą.
W tej części mamy też wyjaśnienie dlaczego...

To... się nawet da czytać!
Nie jest to może jakaś wyszukana literatura przekazująca górnolotne myśli, ale mimo wszystko jestem pod ogromnym wrażeniem różnicy poziomów między pierwszą i drugą, a trzecią częścią. Owszem, zdarzają się zgrzyty, dziwne zdania i określenia, ale jest ich nieporównywalnie mniej. Prawie da się to czytać bez ołówka do pisania złośliwych notatek. Unika dalej jest idealna, ale już nie irytuje tak jak na początku. Ba, tutaj da się ją lubić, bo nie jest cały czas bohaterska, nieomylna i wspaniała. Teraz czasami jest krucha, delikatna i potrzebuje ochrony. Stała się bardziej realna ze swoimi rozterkami, niepewnością i smutkami. W końcu też jasno określono jej funkcję w Sefirze.
Do tego pojawiły się dość fajne rozwiązania fabularne. W poprzednich tomach one też się zdarzały, ale niestety były przytłoczone przez zły styl i dlatego nie mogły się dobrze przebić. Tym bardziej jest mi smutno, że ktoś puścił do druku poprzednie części, bez uprzedniego popracowania nad tekstem. Gdyby tak się stało, to te książki mogłyby być całkiem przyjemną pozycją dla młodzieży.
Jesteśmy postawieni w dość niekomfortowej sytuacji, gdyż "Sekretny rozdział" opowiada o wydarzeniach sprzed "Płomienia życia", a ja jestem zwolenniczką czytania w kolejności wydawania książek, ponieważ uważam, że opisu historii będącej genezą opowieści właściwej nie docenimy w odpowiedni sposób, jeśli nie znamy fabuły w głównych częściach oraz nie zdążymy przywiązać się bohaterów i świata. Ponadto prequele dużo objaśniają i wyjawiają wiele tajemnic i dopiero wtedy często opowieść nabiera sensu, a my oglądamy pełny obraz sytuacji. Gdy przeczytamy je na początku, to sami sobie spojlerujemy książki. W tej sytuacji jednak nie wiem czy ostatnia część jest na tyle dobra, żeby była warta przebijania się przez 800 stron miernej literatury. Skłaniam się do odpowiedzi, że nie. Zatem chyba już lepiej zacząć i skończyć na tym tomie.

To... się nawet da czytać!
Nie jest to może jakaś wyszukana literatura przekazująca górnolotne myśli, ale mimo wszystko jestem pod ogromnym wrażeniem różnicy poziomów między pierwszą i drugą, a trzecią częścią. Owszem, zdarzają się zgrzyty, dziwne zdania i określenia, ale jest ich nieporównywalnie mniej. Prawie da się to czytać bez ołówka do pisania złośliwych notatek....