Nie mogę napisać niczego dobrego o tym tomie. Nic tylko kontynuacja dziur logicznych. Rozwiązania fabularne są tak słabe, że aż brakuje słów. Postacie strasznie mnie w tej części irytowały.
Całe szczęście, że kolejna część jest krótsza bo chce mieć już ten koszmar za sobą.

Nie mogę napisać niczego dobrego o tym tomie. Nic tylko kontynuacja dziur logicznych. Rozwiązania fabularne są tak słabe, że aż brakuje słów. Postacie strasznie mnie w tej części irytowały.
Całe szczęście, że kolejna część jest krótsza bo chce mieć już ten koszmar za sobą.

Niby jest lepiej, ale w dalszym ciągu nie jest dobrze.
Troszeczkę poprawił się język i budowa zdań, ale tylko troszeczkę. Możliwe, że to ja się przyzwyczaiłam już do tego tragicznego stylu opowiadania historii... Eh, przynajmniej "UFNOŚĆ" pojawia się tylko raz na kilka rozdziałów, a nie jak w poprzedniej części raz na kilka stron. Z drugiej strony poprawianie błędów ołówkiem na marginesach książki (normalnie nigdy nie piszę po książkach, ale to nie powinno być wydane, więc się nie przejmuję) już nie sprawiało mi takiej frajdy, a książka swoją fabułą nie potrafiła mnie zaciekawić, więc czytanie tego tomu było dla mnie strasznie nużące. W fabule interesujące były tylko momenty konfrontacji i kilka motywów z aniołami stróżami. Przez resztę opowieści po prostu wieje nudą. W poprzednim tomie było podobnie, ale moją frustrację na złą książkę wyładowywałam pisząc na niej kąśliwe notki przy tych fatalnych fragmentach, zatem coś podtrzymywało moją uwagę - choć nie koniecznie to, co pragnąłby autor. Przy "Ostatnich Wrotach" jeśli trafiałam na dziwnie skonstruowane zdanie, źle/dziwnie użyty wyraz, dziurę logiczną, bądź głupi błąd to już nawet nie chciało mi się tego komentować. Po prostu brak słów. Ostatnie 100 stron czytałam pobieżnie, bo już szkoda mi było mojego czasu, a nie chciałam porzucać zaczętej lektury.
Nie polecam nawet młodzieży, bo jest dużo innych ciekawszych i mądrzejszych książek, a ta nie dość, że nie zaciekawi swoją historią, to jeszcze może zostawić głupie nawyki językowe. Tę recenzję też gorzej mi się pisało po takiej dawce Unikowej stylistyki.

Niby jest lepiej, ale w dalszym ciągu nie jest dobrze.
Troszeczkę poprawił się język i budowa zdań, ale tylko troszeczkę. Możliwe, że to ja się przyzwyczaiłam już do tego tragicznego stylu opowiadania historii... Eh, przynajmniej "UFNOŚĆ" pojawia się tylko raz na kilka rozdziałów, a nie jak w poprzedniej części raz na kilka stron. Z drugiej strony poprawianie błędów...

książka dla młodzieży mnie znudziła

książka dla młodzieży mnie znudziła

"Unika: Ostatnie Wrota" to drugi tom serii UNIKA autorstwa E.J. Allibis (który/a nie chciał/a ujawnić swojej tożsamości),opowiadający o aniołach.
Unika po raz kolejny została podzielona - Uniko powrócił do Maple Town, natomiast Unika pozostała w Sefirze. Mimo tego dwójka młodych aniołów ma możliwość komunikacji telepatycznej. Jednak czy rozdzielenie nastolatków było dobrą ideą? Wkrótce zaczynają dziać się niepokojące rzeczy... Uniko traci kontakt z Sefirą, a także z Uniką. Metatron nie może go odnaleźć. Ponadto chłopak ma poważny problem - nikt go nie pamięta! Kto za tym stoi?

Głównym miejscem akcji tym razem nie jest Sefira, ale Ziemia. To właśnie na niej został uruchomiony mechanizm zniszczenia - jednak na czym on polega i kto będzie w stanie go zatrzymać? Czy ta misja się powiedzie?
"Prawda jest taka, że życie składa się z chwil, a my jesteśmy stworzeni z emocji..."

Zaskakujące zwroty akcji, jak i samo tempo (które jest naprawdę szybkie - w przeciwieństwie do pierwszego tomu),niezmiernie przypadło mi do gustu. Lekki styl autora/ki, a także oryginalne pomysły są godne pochwały. Drugi tom odkrywa źdźbło prawdy odnośnie wygnania Ophidiela - jednak historia ta wciąż jest okryta tajemnicą... Dowiadujemy się również wielu istotnych informacji na temat profesora Craiga Waldena. Jedynym minusem jest brak głównej bohaterki (jak mówi tytuł serii) - dorosłej anielicy - wojowniczki Uniki. Nie pojawia się w książce, a jedynie w rozmyślaniach bohaterów - między innymi Ophidiela i Metatrona. W drugim tomie pojawiają się za to nowe postacie, które bez wątpienia nas zaskoczą - niekoniecznie pozytywnie.

Podoba mi się, że autor/ka szczegółowo opisuje otoczenie, gdzie znajdują się w danej chwili bohaterowie - to pozwoliło mi się "przenieść" do piramidy Cheopsa, na dno Pacyfiku, czy chociażby na sam szczyt góry Kajlas. Myślę, że "Ostatnie Wrota" trzymają ten sam poziom, co "Płomień Życia" - książka zaskakuje, ale momentami także wzrusza.
Jeżeli podobała Wam się pierwsza część - "Płomień Życia" - koniecznie przeczytajcie drugi tom - "Ostatnie Wrota". Znajdziecie w nim odpowiedzi na pytania, które na pewno zagościły Wam w głowie po przeczytaniu pierwszej części.
Jeśli nie sięgnęliście jeszcze do serii UNIKA, ale lubicie powieści fantasy, gorąco Wam ją polecam! Ja osobiście czekam z niecierpliwością na możliwość przeczytania trzeciego tomu!

Mizofobia

"Unika: Ostatnie Wrota" to drugi tom serii UNIKA autorstwa E.J. Allibis (który/a nie chciał/a ujawnić swojej tożsamości),opowiadający o aniołach.
Unika po raz kolejny została podzielona - Uniko powrócił do Maple Town, natomiast Unika pozostała w Sefirze. Mimo tego dwójka młodych aniołów ma możliwość komunikacji telepatycznej. Jednak czy rozdzielenie nastolatków było dobrą...

„Ostanie wrota” to kontynuacja to powieści „Płomień życia” E.J. Allibis, której akcja rozpoczyna się rok po zdarzeniach z pierwszej części . Uniko powraca do swojego życia w Maple Town, natomiast Unika pozostaje w Sefirze, ale każdą wolną chwilę spędzają na telepatycznych rozmowach. Wydawać by się mogło, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, ale kiedy pewnego dnia Unika nie odpowiada na kontakt Uniko, a jego samego nikt nie poznaje okazuje się, że to dopiero przedsmak tego, z czym przyjdzie zmierzyć się bohaterom.

Od samego początku wpadamy w wir wydarzeń i dzieje się do samego końca, napięcie wzrasta z każdą stroną Pojawiają się nowi bohaterowie którzy w znacznym stopniu wzbogacają fabułę, ale mnie najbardziej ze wszystkich zaskoczył profesor Craig. Tym razem autorka nie daje czytelnikowi możliwości obcowania w magicznym świecie Sefiry, gdyż akcja rozgrywa się głównie na Ziemi. Wynagradza mu to jednak zabierając go w podróż w najpiękniejsze zakątki naszego świata, min do Tybetu i Gizy. Okryte też zostają tajemnice z przeszłości, które dopełeniają obraz sytuacji i ułatwiają czytelnikowi zrozumienie postawy i zachowań niektórych postaci

Książka napisana jest językiem prostym, choć zdarzają się momenty w których wkrada się patos, a pewne zwroty brzmią trochę dziwnie. Nie mniej jednak nie wpływa to na komfort czytania. Opisy są bardzo staranne z dbałością o każdy szczegół, pobudzają wyobraźnię i pozwalają zobaczyć wszystko z fotograficzną dokładnością . Autorka w większym stopniu skopiła się na emocjach bohaterów, co dodaje im charakteru i wzbudza większą sympatię dla nich

„Ostatnie wrota ” niewątpliwie jest fantastyczną podróżą w nieznane, dostarczającą wspaniałych wrażeń i emocji. Moim zdaniem fabuła w porównaniu z pierwszą częścią jest bardziej zaskakująca i mniej przewidywalna. Jest tajemniczo, niebezpiecznie a czasem wręcz strasznie

Mnie książka zaskoczyła w bardzo pozytywny sposób, pozwoliła mi przeżyć ciekawe i niezapomniane przygody i choć nie jest to literatura "wysokich lotów" bardzo miło spędziłam przy niej czas, a moja wyobraźnia mogła poszaleć Powieść przeznaczona jest dla młodzieży i myślę, że w tej grupie wiekowej znajdzie najwięcej fanów. Ja z niecierpliwość czekam na kolejny tom.

„Ostanie wrota” to kontynuacja to powieści „Płomień życia” E.J. Allibis, której akcja rozpoczyna się rok po zdarzeniach z pierwszej części . Uniko powraca do swojego życia w Maple Town, natomiast Unika pozostaje w Sefirze, ale każdą wolną chwilę spędzają na telepatycznych rozmowach. Wydawać by się mogło, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, ale kiedy pewnego dnia...

"-"Pośród bezsennych nocy, w piosenkach wykrzykiwanych do zdarcia gardła, w intensywnym życiu, jakie prowadziłaś, ja tam byłem, zawsze. A to, co teraz odczuwasz, to po prostu początek przeznaczenia, które dla ciebie napisałem"."

"Ostatnie wrota" to już drugi tom serii UNIKA autorstwa E. J. Allibis, której/którego dzieła podbijają Polskę. Niestety mało wiemy o tym autorze/autorce, ponieważ nie chciał/ała upubliczniać swojej tożsamości. Sądząc po domysłach, wydaje mi się jednak, iż jest to autorka, dlatego będę pisała o autorze dzieła w żeńskiej osobie ^^

Wydarzenia z książki dzieją się rok od wydarzeń z części pierwszej "Płomień Życia". Wszystko wraca do normalności- Uniko wraca na Ziemię wraz z profesorem i Eve, natomiast Unika zostaje w Sefirze z Metatronem, Yesodem oraz Nishidą. Anioły jednak pozostają w łączności i komunikują się ze sobą telepatycznie. Niestety pewnego dnia ich kontakt się urywa, a Jo zostaje zapomniany. Chłopak postanawia wyruszyć w podróż z chłopakiem imieniem Heinrich do Tybetu na górę Kajlas. Oczywiście w poszukiwanie Jo wyrusza Eve wraz z profesorem C. Waldenem. Uczony szybko rozpracowuję miejsce, do którego udaje się Jo. Jego kolejna teoria znów okazuję się prawdą. Nie wszyscy mają dobre intencje, niektórzy wymyślają podstępy a jeszcze inni umieją doskonale się "kamuflować". Złe intencje mogą być przyczyną wielu katastrof. I także też się dzieje. Aniołowie wraz z istotami ludzkimi muszą uratować świat... przed końcem świata? W tym celu muszą odszukać trzech kluczy, do trzech wrót łączących Ziemię z Sefirą. Ale czy zdążą na czas? Czy i tym razem Dobro przezwycięży Zło ? Może jednak, to Koniec Świata wygra...

"-Prawda jest taka, że życie składa się z chwil, a my jesteśmy stworzeni z emocji. To jest szczególny moment, jeden z tych, dla których warto żyć: obdarzy nas silnymi wrażeniami. [...] A kiedy wszystko się skończy, emocja zostanie ze mną, na zawsze. Bo tym jesteśmy: emocjami. Reszta nie istnieje."

Po przeczytaniu "Płomienia Życia" bardzo ochoczo wzięłam się za drugi tom serii. Po przeczytaniu, umieściłam pewien komentarz odnośnie książki... Ale czy drugi tom jest tak fantastyczny jak pierwszy? Otóż odpowiedź jest bardzo prosta- TAK.

Książka trzyma poziom, a nawet powiedziałabym, że podniosła się o kilka poziomów wyżej. Znane nam już bogate słownictwo- bogaci się i czaruję czytelnika. Ponadto akcja dzieje się w zadziwiająco szybkim tempie, aczkolwiek każdy czytelnik powinien się odnaleźć i nie zgubić po drodze ^^.

Bardzo zastanawiało mnie o czym będzie kolejny tom, i czym jeszcze może zaskoczyć nas autorka. Spodziewałam się znów walki o Sefirę między Metatronem a Ophidielem. No cóż... Myślałam... Jednak, pisarka wymyśliła zupełnie inny los dla bohaterów swojej książki. Nigdy nie spodziewałabym się czegoś takiego, czegoś tak pomysłowego.
Więc, jeśli przeczytacie kilka kartek i stwierdzicie, a teraz będzie to i tamto jakież okaże się wasze zdziwienie gdy stwierdzicie, że podejrzewaliście coś innego. Sama tego doświadczyłam na własnej "skórze", a tu nagle bum!, a ja co!? i wielkie oczy. Oj i było kilka takich sytuacji.

"Bohaterowie wiedzą, że nie jest ważna przegrana bitwa, lecz wygrana wojna."

Wydarzenia w książce toczą się bardzo szybko. Więc lektura nie owiewa nudą i bezsensownym marnowaniem papieru. Poza tym czytając książkę można doświadczyć wielu emocji, takich jak: strach, smutek, ciekawość, zainteresowanie oraz wielu innych. Dzieło też jest napisane z odrobiną humoru i dbałością o elementy wielu opisów.

Autorka "wprowadza" kilku nowych bohaterów min. inspektor Vlad Kazig, który wprowadza wiele humoru, niektórymi swoimi wypowiedziami, choć sam jego charakter i sposób bycia w też potrafi rozśmieszyć, Heinrich, który z jednej strony wzbudza zainteresowanie zaś z drugiej ma się go ciągle na oku. Poza tym jest jeszcze kilka innych postaci, które wprowadzają zaskoczenie i powodują, że atmosfera robi się naprawdę nieciekawa.

"Zupełnie jak dusza ludzka- pomyślała Eve. - Możesz znaleźć wewnątrz wszystko, nie rozumiejąc, gdzie Dobro miesza się ze Złem."

Nie spodziewałam się, że w książce autorka użyje starych mitów i legend. A znalazło się ich tu sporo. Np. mit o Mu- kraina mityczna, jeden z tzw. zaginionych lądów, który został pochłonięty przez wodę, lub legenda o Agarthi- legendarnym królestwie , które jest wewnątrz ziemi, które zostało opisane w dziełach pisarza Willis George Emerson. Lektura więc była bardzo przyjemna i ciekawa, bo uwielbiam, gdy w książce pojawiają się takie elementy.
W drugim tomie bardzo zafascynowała mnie postać profesora Craiga Waldena, gdyż to od niego dowiadujemy się wielu ciekawych historii, przypuszczeń i opowieści. Jest to człowiek bardzo mądry, wykształcony i posiada ogromną wiedzę na temat istot pozaziemskich. Wydaje mi się takim szalonym historykiem, który ma odpowiedź na każde pytanie.

"Tego głosu, który potrafił być ciepły w najważniejszych chwilach. Miękki, kiedy patrzył na teraźniejszość i projektował przyszłość. Bezlitosny, kiedy walczył, aby bronić świat."

Niestety ku mojemu zaskoczeniu, powieść nie toczyła się w Sefirze- a szkoda, bo bardzo polubiłam tę krainę, i mam wielką nadzieję, że w trzecim tomie będzie się coś działo na jej terenie. Aczkolwiek wybaczam to autorce, bo dzięki niej mogłam "zwiedzić" Piramidę Cheopsa w Gizie, Tybet i górę Kajlas, Ocean Spokojny i Pasyfik oraz wiele innych miejsc, gdyż powieść ta toczy się na całej półkuli ziemskiej, no i oczywiście pozaziemskiej :) Bardzo mi się podobała taka wędrówka po różnych krainach.

Niestety jest jeden malusieńki minusik dla książki. Bo skoro jest to seria UNIKA, powinno się tu troszkę znaleźć o anielicy wojowniczce, która się odrodziła przez zdwojenie jako Unika i Uniko. Ale w tej powieści oprócz jednego działu poświęconego dumaniu Metatrona, jaki to on biedny bez niej, nie została wspomniana, ani sama się nie ukazała. Po cichu więc liczę, że Metatron w trzeciej części znajdzie jakiś sposób, by przywrócić do życia anielicę, bez zniknięcia dwójki młodych aniołów, bo jest to moja ulubiona bohaterka w tej książce ^^

Podsumowując (w końcu ;P ) książkę gorąco polecam, szczególnie tym co lubią fantastykę, jaki i również tym co lubią książki z mitologią. Jeśli natomiast komuś średnio podobała się część pierwsza, myślę że druga przekona go do świata stworzonego przez E.J. Allibis.
Ja sama czekam na część trzecią i już nie mogę się doczekać co tym jakiego asa autorka tym razem wyciągnie z rękawa? A może wyczaruje z kapelusza królika? Wiem tylko jedno na 100% - na pewno nas zaciekawi swą pomysłowością i fantazją, której jak już wiemy jej nie brakuję :)

"-"Pośród bezsennych nocy, w piosenkach wykrzykiwanych do zdarcia gardła, w intensywnym życiu, jakie prowadziłaś, ja tam byłem, zawsze. A to, co teraz odczuwasz, to po prostu początek przeznaczenia, które dla ciebie napisałem"."

"Ostatnie wrota" to już drugi tom serii UNIKA autorstwa E. J. Allibis, której/którego dzieła podbijają Polskę. Niestety mało wiemy o tym...

Pod koniec pierwszego tomu Unika została ponownie podzielona. Jej dusza jest teraz duszą dwójki nastolatków. Co gorsza, Uniko przebywa w świecie ludzi, w Maple Town, natomiast Unika w Sefirze. Na szczęście są oni w stałym telepatycznym kontakcie i niemal każdą wolną chwilę (pod warunkiem, że chłopak akurat nie śpi) spędzają komunikując się ze sobą myślowo. Dziewczyna, zaprzyjaźniona nie tylko ze nim, lecz również z przyjaciółmi Uniki, jest wyjątkowo szczęśliwa, ponieważ wreszcie uzyskała zgodę Metatrona na wizytę w świecie ludzi. Nic, co piękne nie trwa jednak wiecznie... Pewnego dnia, kiedy Uniko próbuje skontaktować się ze swoją przyjaciółką, ona po prostu... nie odpowiada. Kiedy dodatkowo żaden z przyjaciół w szkole zdaje się nie poznawać chłopca, wie, że dzieje się coś dziwnego...

W przeciwieństwie do pierwszego tomu, w drugiej części zostajemy od razu wrzuceni na głęboką wodę. Bez zbytniego przygotowania autor serwuje nam całą masę nowych wydarzeń, a powyższy opis tak naprawdę wcale nie zdradza fabuły połowy powieści, a zaledwie pierwsze 30 stron. Czy to wada, czy zaleta? Wszystko zależy od oczekiwań czytelnika! Jeśli preferujecie szybkie tempo akcji, będziecie w pełni usatysfakcjonowani. Jeśli natomiast wolcie stopniowanie napięcia możecie się lekko pogubić.

Tempo akcji równoważone jest przez styl autora. W dalszym ciągu to język nieco poetycki, pełen opisów metafor i szczegółów. O ile z czasem staje się on nieco łatwiejszy w odbiorze i możemy się do niego najzwyczajniej w świecie przyzwyczaić, o tyle po ponad 800 stronach (a tyle liczą oba tomy razem wzięte),mój umysł był przesycony szczegółami do tego stopnia, że najchętniej opuszczałabym spore fragmenty.

Jeśli chodzi o największe zalety powieści, to wszystkie pochwały jakimi obdarzyłam "Płomień życia" można przypisać również "Ostatnim wrotom". Sefira to magiczna kraina, w której anioły zaskakują nas na każdym kroku. Oryginalność świata przedstawionego jest największym atutem tej serii - ta kwestia nie podlega żadnej wątpliwości.

"Ostatnie wrota" utwierdziły mnie w przekonaniu, że mimo iż tytuł serii to "Unika", moim ulubionym bohaterem nie jest ani ta waleczna anielica, ani żadne z jej kolejnych "wcieleń" - Unika i Uniko. Niezaprzeczalnie najbardziej polubiłam Eve. Uważam, że to świetnie wykreowana postać, naładowana emocjami i wyjątkowo rzeczywista. Moje zainteresowanie wzbudził również profesor Craig Walden, choć na początku wydawał mi się mdły, jak się okazało odgrywa on dużo ważniejszą rolę niż można byłoby przypuszczać.

Jeśli urzekł Was "Płomień życia", nieważne z jakiego względu - czy dzięki bogatemu słownictwu autora, czy niesamowitej oryginalności, czy ze względu na sympatię dla bohaterów, możecie być pewni, że znajdziecie to również w "Ostatnich wrotach". "Unika" jest historią, którą po prostu warto poznać, bo to zupełnie coś innego niż można by się spodziewać.

Pod koniec pierwszego tomu Unika została ponownie podzielona. Jej dusza jest teraz duszą dwójki nastolatków. Co gorsza, Uniko przebywa w świecie ludzi, w Maple Town, natomiast Unika w Sefirze. Na szczęście są oni w stałym telepatycznym kontakcie i niemal każdą wolną chwilę (pod warunkiem, że chłopak akurat nie śpi) spędzają komunikując się ze sobą myślowo. Dziewczyna,...