Zbiór poprawnych, ale mało odkrywczych felietonów, stanowiących jednak ważną kronikę odradzania się harcerstwa w pierwszych latach III RP. Kilka z nich to klasyka literatury harcerskiej, i rzeczywiście zasługują na to miano z racji na wagę, jaką odegrały w swoim czasie i to jakie miejsce zajmują po dziś dzień (stanowiąc ważne komentarze do różnych kwestii ideowych),ale pozostałe wypadają dla ich tle dość blado i płasko, nie niosąc za sobą zbyt wielu ożywczych wniosków, poza wspomnianym uchwyceniem ducha swoich czasów.

Zbiór poprawnych, ale mało odkrywczych felietonów, stanowiących jednak ważną kronikę odradzania się harcerstwa w pierwszych latach III RP. Kilka z nich to klasyka literatury harcerskiej, i rzeczywiście zasługują na to miano z racji na wagę, jaką odegrały w swoim czasie i to jakie miejsce zajmują po dziś dzień (stanowiąc ważne komentarze do różnych kwestii ideowych),ale...

„Styl życia” Stefana Mirowskiego to zbiór gawęd. Większość z tych, na które się dotychczas natknęłam, były naprawdę kiepskiej jakości. Te natomiast bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły.

Większość publikacji tego typu opowiada i nawołuje do wyznawania określonych wartości, najczęściej opierając się o symbolikę harcerską oraz Prawo i Przyrzeczenie – są więc w pewien sposób uniwersalne i mogą podziałać równie dobrze na „cywili”. Ta jednak książka jest wyjątkowa, przez co i, jak sądzę, niestety, ale odpowiednia tylko dla zainteresowanych tematem harcerstwa – mówi o konkretnych rzeczach, o powstaniu warszawskim, o wyglądzie obecnego harcerstwa (na czas wydania pierwszego nakładu) i konieczności pracy nad nim. To felietony, które mówią o ideałach i wartościach w kontekście motywacji do pracy nad Polską i Związkiem, które dopiero co wyrwały się spod komunistycznych wpływów. Gawędy tego typu zazwyczaj polecam starszym, harcerzom starszym, wędrownikom, instruktorom – tę nawet tylko dwóm podanym grupom. Młodsi najprawdopodobniej nie zrozumieliby zbyt wiele z przemów Mirowskiego i zanudzili się na śmierć. Natomiast gdy po tę lekturę sięga się w starszym wieku, jest ona dla czytelnika prawdziwym arcydziełem.

To też świetna lekcja historii Związku – tym lepiej dla czytelnika, bo skoro sięgnął po „Styl życia”, musi się choć trochę interesować całym ruchem. Autor mówi jednak o tematach raczej już nieaktualnych – harcerstwo, jak i Polska, jest wolne od komunistycznej ideologii, dobrze się rozwija, jest niezależne. Jedna wartości zawarte w tych gawędach, sposób zwracania się do czytelnika (czy też słuchacza wszak to gawęda; styl świetny, nota bene),potrafi również i dziś doskonale zmobilizować młodego człowieka do dostrzegania aktualnych problemów i walki z nimi. Dlatego też polecam go gorąco – ale tylko czytelnikom zainteresowanym tematem i nieco starszym.

„Styl życia” Stefana Mirowskiego to zbiór gawęd. Większość z tych, na które się dotychczas natknęłam, były naprawdę kiepskiej jakości. Te natomiast bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły.

Większość publikacji tego typu opowiada i nawołuje do wyznawania określonych wartości, najczęściej opierając się o symbolikę harcerską oraz Prawo i Przyrzeczenie – są więc w pewien sposób...

Było kilka ciekawych spostrzeżeń, ale dawno bym odpadła albo dużo pominęła, gdybym nie musiała przeczytać tej książki.

Było kilka ciekawych spostrzeżeń, ale dawno bym odpadła albo dużo pominęła, gdybym nie musiała przeczytać tej książki.