Opowiadania zamieszczone w tej książce przedstawiają dwa przypadki bardziej złożonych moralnie osób i wpływu postępowania tych osób na zależnych od nich członków ich rodzin, którzy są bardziej prostolinijni i niewinni.
Patrzymy na te dwie rodziny z perspektywy młodych mężczyzn, którzy traktują odstępstwa od moralności obserwowanych przez siebie osób dość surowo i powierzchownie, więc raczej nie znajdziemy tu wnikliwych portretów ani oszustów, ani ich "ofiar".

Opowiadania zamieszczone w tej książce przedstawiają dwa przypadki bardziej złożonych moralnie osób i wpływu postępowania tych osób na zależnych od nich członków ich rodzin, którzy są bardziej prostolinijni i niewinni.
Patrzymy na te dwie rodziny z perspektywy młodych mężczyzn, którzy traktują odstępstwa od moralności obserwowanych przez siebie osób dość surowo i...

Książka zawiera dwa dłuższe opowiadania. Pierwsze to "Łgarz" ("The Liar"),drugie "Wychowanek" ("The Pupil"). Oba bardzo dobre.
W pierwszym opowiadaniu autor ukazuje nam postać kłamcy i chorobliwego łgarza. Jego żona nie jest od niego lepsza. Przed poznaniem swego męża nie kłamała i nie oszukiwała. Malarz Oliwer Lyon znał ją doskonale przed jej wyjściem za mąż. Najpierw poznaje się na kłamstwach męża, później chce się przekonać jaka jest jego żona. Okaże się, że jest lojalną wobec męża, lecz niestety zdemoralizowaną i kłamliwą oszustką. Drugie opowiadanie jest tragikomiczne i nie kończy się szczęśliwie. Młody nauczyciel i preceptor Pemberton jest oszukiwany przez chylącą się ku upadkowi i bankructwu rodzinę. Jego wychowanek ma problemy zdrowotne i jest bardzo inteligentny. Zawiązuje się między nimi szczera przyjaźń, która nie skończy się dobrze. To nierozważne otocznie rodzinne tragicznie przewie tę przyjaźń.
W opowiadaniach znajdziemy dużą dawkę ironii, satyry obyczajowej i ciekawe sylwetki psychologiczne bohaterów, szczególnie postaci kobiet zasługują na uwagę. Całość godna pochwał i godna oceny bardzo dobrej z plusem. Lektura niewątpliwie interesująca.

Książka zawiera dwa dłuższe opowiadania. Pierwsze to "Łgarz" ("The Liar"),drugie "Wychowanek" ("The Pupil"). Oba bardzo dobre.
W pierwszym opowiadaniu autor ukazuje nam postać kłamcy i chorobliwego łgarza. Jego żona nie jest od niego lepsza. Przed poznaniem swego męża nie kłamała i nie oszukiwała. Malarz Oliwer Lyon znał ją doskonale przed jej wyjściem za mąż. Najpierw...

Nie będę ukrywał – sięgnąłem po „Łgarza” zachęcony jedyną jak dotąd recenzją (negatywną) tej książki na portalu LC, w której to czytelnik postawił w antytezie pisarstwo Henry’ego Jamesa (1843-1916) do twórczości Hrabala, pisząc: „Jeśli istnieje przeciwieństwo Hrabala, to jest nim James właśnie”. Z racji mojej nieskrywanej i niesłabnącej (wybaczcie, o, bohemiści!) awersji do Hrabala, opinia taka przykuła moją uwagę i spowodowała, że tym śpieszniej zacząłem czytać.

To pierwsze moje pełnowymiarowe spotkanie z prozą Henry’ego Jamesa – wcześniej podczytywałem kobylasty „Portret damy” i gotycką powieść „Dokręcanie śruby” – na te książki też przyjdzie kiedyś czas. Zaś omawiana pozycja – „Łgarz” – ukazała się w 1974 roku, nakładem wydawnictwa Książka i Wiedza, w ramach legendarnej serii Koliber.

W skład zbiorku wchodzą dwa utwory z gatunku tzw. short stories (w których ponoć Henry James był osiągnął prawdziwą maestrię) – tytułowy „Łgarz” i „Wychowanek”. Są to opowiadania powstałe odpowiednio w 1888 i w 1891 roku. Publikowane były uprzednio we fragmentach na lamach czasopism – „Łgarz” między majem i czerwcem 1888 w „The Century Magazine”, „Wychowanek” – w „Longman’s Magazine”.

James był niewątpliwym mistrzem w kreśleniu skomplikowanych psychologicznych rysów postaci i tworzenia atmosfery suspensu, podejrzenia, a nawet pewnej niesamowitości. Ja sam, czytając „Łgarza” długo zadawałem sobie pytanie, z jakim rodzajem opowiadania będę miał do czynienia. Choć skończyło się na zwykłej-niezwykłej historii obyczajowej o miłości i mitomanii, to jednak takie zabiegi skutecznie wzbudzają zainteresowanie czytelnika. Ze szczególnym pietyzmem maluje Henry James portrety kobiece – widać to dobitnie w dwóch omawianych opowiadaniach – pani Capadose w „Łgarzu” i pani Moreen w „Wychowanku” to najbardziej wyrafinowane i złożone postaci tej prozy.

Choć niepozbawiona pewnego schematyzmu, jest to proza, która trzyma się i czyta nie najgorzej, zważywszy na swój mocno już podeszły wiek (128 i 125 lat). Dlatego polecam (również jako świadectwo bezpowrotnie minionej epoki),stawiając zasłużone siedem gwiazdek.

Nie będę ukrywał – sięgnąłem po „Łgarza” zachęcony jedyną jak dotąd recenzją (negatywną) tej książki na portalu LC, w której to czytelnik postawił w antytezie pisarstwo Henry’ego Jamesa (1843-1916) do twórczości Hrabala, pisząc: „Jeśli istnieje przeciwieństwo Hrabala, to jest nim James właśnie”. Z racji mojej nieskrywanej i niesłabnącej (wybaczcie, o, bohemiści!) awersji do...

Pierwsze to było moje spotkanie z Jamesem, i na kolejne nie mam ochoty w najbliższej przyszłości. Dobre to pisarstwo, jednak dla mnie za bardzo przypomina analizę matematyczną. Drobiazgowa, sprawiająca wrażenie zimnej, laboratoryjnej, sekcja anatomiczna ludzkich wnętrz i międzyludzkich zdarzeń, a kiedy staje się tragedia, jest traktowana li tylko jak jeden z elementów układanki. Trochę podobnie jak u Doris Lessing, która jednakowoż o wiele jest cieplejsza. Jeśli istnieje przeciwieństwo Hrabala, to jest nim James właśnie.

Pierwsze to było moje spotkanie z Jamesem, i na kolejne nie mam ochoty w najbliższej przyszłości. Dobre to pisarstwo, jednak dla mnie za bardzo przypomina analizę matematyczną. Drobiazgowa, sprawiająca wrażenie zimnej, laboratoryjnej, sekcja anatomiczna ludzkich wnętrz i międzyludzkich zdarzeń, a kiedy staje się tragedia, jest traktowana li tylko jak jeden z elementów...