Faraon

Jest to uniwersalny traktat o władzy. Młody Faraon nie zamierza mieć nikogo ponad siebie, tym samym wpada w konflikt z kastą kapłanów, którzy są wobec niego stanowczo cierpliwi i spokojnie czekają na rozwój wydarzeń. To od razu staje się intrygujące. Prus tworzy zupełnie innego bohatera, aniżeli ozłocony przez nas Sienkiewicz. To bohater, który chce wszystko zawdzięczać sobie, przy czym przy okazji burzy tradycyjny porządek rzeczy. Uznaje, że jest władcą wszechpotężnym, który nie potrzebuje rad świętych i błogosławionych mnichów. Jego egoizm objawia się w kulcie pięknych kobiet, oraz w finansowych pożyczkach, które rujnują budżet państwa, nad którym sprawuje władzę. Kręci, mąci, rzucając się w nieznane. Nie czuje strachu, i głęboko wierzy, w swoją nieomylność. Jest arogancki, pyszny i nie zna umiaru. Ale wszystko do czasu. Droga, którą wybrał, okazuje się błędna. Jest jak dziecko słońce, na które ostatecznie spadnie cień. Obliczony co do minuty. I może jest to pokrętny sposób na ukazanie siły kapłaństwa, ale za to bardzo skuteczny. Okazuje się, że nic nie możemy robić na własną rękę. Wszystko musi być uzgodnione i potwierdzone przez wolę Bożą, która ma swoich pośredników. Wniosek, płynący z lektury, ma swoje domknięte ramy przyzwoitości. Ten przykład świeci, i rozpromienia się znowu jak Słońce. Dlatego zawsze musisz działać w zgodzie z innymi, starszymi, mądrzejszymi, inaczej nie utrzymasz władzy. Po prostu musisz być posłuszny. Przykre, ale prawdziwe.

Jest to uniwersalny traktat o władzy. Młody Faraon nie zamierza mieć nikogo ponad siebie, tym samym wpada w konflikt z kastą kapłanów, którzy są wobec niego stanowczo cierpliwi i spokojnie czekają na rozwój wydarzeń. To od razu staje się intrygujące. Prus tworzy zupełnie innego bohatera, aniżeli ozłocony przez nas Sienkiewicz. To bohater, który chce wszystko zawdzięczać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie takiego Prusa znałam. Ale to Prus, który podoba mi się tak samo, jak autor, który każe Wokulskiemu przechadzać się po Powiślu albo otwierać Madzi pensję.

Nie jest to powieść historyczna, jaką znamy z kart Sienkiewicza. Historia nie jest tłem dla wydarzeń romansowo-fikcyjnych, tutaj to historia jest główną bohaterką, która ma zwrócić uwagę na stałość pewnych zachowań społecznych i procesów.

Ramzes może czasem irytować, śmieszyć czy wzbudzać współczucie. A czasem ma się też ochotę rzucić książkę na kilka dni w kąt, bo jego walka z kapłanami zaczyna się robić męcząca.

Polecam tę powieść - szczególnie osobom, którym w dzieciństwie starożytny Egipt był bliski i trochę za nim tęsknią.

Nie takiego Prusa znałam. Ale to Prus, który podoba mi się tak samo, jak autor, który każe Wokulskiemu przechadzać się po Powiślu albo otwierać Madzi pensję.

Nie jest to powieść historyczna, jaką znamy z kart Sienkiewicza. Historia nie jest tłem dla wydarzeń romansowo-fikcyjnych, tutaj to historia jest główną bohaterką, która ma zwrócić uwagę na stałość pewnych zachowań...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

2x, 1991 papier, 210127 audio G9.
Kolejna obok "Lalki" genialna powieść Bolesława Prusa. Jestem mocno pozytywnie zaskoczony. Nie tak zapamiętałem ją, gdy czytałem jako lekturę. Początkowo wydawało mi się, że będzie to w miarę prosta historia biograficzna ze sporym tłem, mająca na celu przedstawienie życia starożytnego Egiptu. Spodziewałem się wielu suchych opisów (są, ale można je policzyć na palcach jednej ręki) i linearnej opowieści od lat młodzieńczych do objęcia władzy. Pomyliłem się. Mamy tu wielowymiarową fabułę z niezwykłymi zwrotami akcji. Myśli i dialogi bohaterów są przemyślane, ukazują wielką mądrość pisarza. Główny bohater nie jest ideałem. Mimo iż myśli w sposób logiczny, jest wytrwały, odważny, czym zyskuje przychylność czytelnika, posiada też kilka słabości. Pozwala to na zrozumienie pewnych wydarzeń. Mechanizmy funkcjonowania państwa, polityka i ekonomia są pokazane w sposób przystępny, uzasadniony i wiarygodny. Czasem trzyma w napięciu i zaskakuje.

2x, 1991 papier, 210127 audio G9.
Kolejna obok "Lalki" genialna powieść Bolesława Prusa. Jestem mocno pozytywnie zaskoczony. Nie tak zapamiętałem ją, gdy czytałem jako lekturę. Początkowo wydawało mi się, że będzie to w miarę prosta historia biograficzna ze sporym tłem, mająca na celu przedstawienie życia starożytnego Egiptu. Spodziewałem się wielu suchych opisów (są, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę się czyta z przyjemnością. Wspaniały pejzaż polityczny starożytnego Egiptu. Kto wygra młody, pełen werwy i talentów faraon Ramzes XIII czy cwane lisy w postaci kapłana Herhora.

Książkę się czyta z przyjemnością. Wspaniały pejzaż polityczny starożytnego Egiptu. Kto wygra młody, pełen werwy i talentów faraon Ramzes XIII czy cwane lisy w postaci kapłana Herhora.

Pokaż mimo to

Opowieść o władcy, który pragnie zmian i reform, ale żeby tego dokonać musi stawić czoła kaście, która wydaje się być nie do pokonania. Pod cudowną otoczką starożytnego Egiptu, pełnego opisów natury, niezwykłej architektury, wierzeń i obrzędów, jak również opisów ludzi od faraonów, kapłanów i żołnierzy po prosty lud, kryje się historia niezwykle uniwersalna i aktualna nawet w dzisiejszych czasach. Ogrom pracy autora nad materiałem źródłowym budzi podziw. Bardzo polecam!

Opowieść o władcy, który pragnie zmian i reform, ale żeby tego dokonać musi stawić czoła kaście, która wydaje się być nie do pokonania. Pod cudowną otoczką starożytnego Egiptu, pełnego opisów natury, niezwykłej architektury, wierzeń i obrzędów, jak również opisów ludzi od faraonów, kapłanów i żołnierzy po prosty lud, kryje się historia niezwykle uniwersalna i aktualna nawet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

myślę, że książka bardzo niedoceniona w dzisiejszych czasach, a podejmuje trudny temat władzy i polityki, który jest ponadczasowy

myślę, że książka bardzo niedoceniona w dzisiejszych czasach, a podejmuje trudny temat władzy i polityki, który jest ponadczasowy

Pokaż mimo to

Magnum Opus Bolesława Prusa?

Na pewno rewelacyjna powieść. Ramzes, młody następca tronu w Starożytnym Egipcie, wchodzi w świat polityki, próbując zrozumieć mechanizmy władzy oraz uniezależnić panowanie faraonów od kasty kapłańskiej. I przyznam szczerze, że nie wiem który z tych elementów jest najlepszy, bo każdy działa wyśmienicie. Protagonista jest wyśmienity, bo kibicujemy mu w jego walce o niezależność oraz dobrobyt Egiptu. Jest dobry, a jednocześnie będąc awanturnikiem i kobieciarzem, który szuka swojej tożsamości, dryfuje między skrajnymi postawami i poglądami. To bardzo wiarygodna postać, świetnie umocowana w ukazanych realiach i sprawiająca wrażenie, że może za równo osiągnąć ogromny sukces, osiągnąć porażkę tylko z winy wyższej siły jaka jest zastany układ polityczny, ale i osiągnąć porażkę tylko ze swojej własnej winy. Przed taką postacią otwarte są, do samego końca, wszystkie możliwe rozwiązania fabularne, więc i dla czytelnika pozostaje ciągłe napięcie i zainteresowanie. Wyśmienita jest również polityka sama w sobie. Zniuansowanie zależności władzy faraona od kapłanów opiera się na wielu drobnych szczegółach, a intrygi są świetne, opierające o to kto jakimi środkami dysponuje, w tym przypadku najważniejszym ze wszystkich – informacją. Jakby tego było sam Egipt jest również wyśmienity i choć Prus popełnia błędy, to ukazał kolejne warstwy społeczne bardzo wyraźnie, wplótł w to ogrom mniejszości narodowych (Grecy, Żydzi, Fenicjanie czy Asyryjczycy – wszyscy z własną religią, motywacją, interesem i sposobem działania) oraz ukazał bogactwo geograficzne oraz mitologiczne Egiptu. W mojej ocenie to powieść historyczna w takim samy stopniu jak sensacyjna, jak i powieść polityczna z bogatym komentarzem społecznym.

Jeśli chodzi o końcową, trzecią część książki, to oczywiście można przyczepić się do przyczyn porażki protagonisty, ograniczając ją szczęśliwego wykorzystana zjawiska astronomicznego, ale dopóki młody Faraon miał możliwość go niezbagatelizować i uwzględnić (nawet jeśli wątek astronomiczny dotąd, co jest świetne, służył tylko ukazaniu absurdu rytuałów narzuconych przez kapłanów w życiu faraonów), a jego postawa daje wrażenie, że ostatecznie i tak jego wady przeważyłyby nad niewątpliwymi talentami i ambicjami, to nie mogę mieć zastrzeżeń do Prusa. Talentem autora jest to, że on potrafi przykryć pozorne niedoskonałości, przede wszystkim przez tempo i gorzki, cyniczny koniec nierównej walki Ramzesa XIII. Ślub Herhora i matki krótko panującego Faraona – cyniczne... i dobre.

Książka napisana zręczniej od „Lalki” - nic jej oczywiście nie śmiąc zarzucić – gdyż momentalnie odczuwa się, że została napisana w całości, nie zaś częściowo. Klasyka, niedoceniona niestety.

Magnum Opus Bolesława Prusa?

Na pewno rewelacyjna powieść. Ramzes, młody następca tronu w Starożytnym Egipcie, wchodzi w świat polityki, próbując zrozumieć mechanizmy władzy oraz uniezależnić panowanie faraonów od kasty kapłańskiej. I przyznam szczerze, że nie wiem który z tych elementów jest najlepszy, bo każdy działa wyśmienicie. Protagonista jest wyśmienity, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała opowieść o tragicznym życiu faraona Ramzesa i jego walce ze stanem duchowym w starożytnym Egipcie.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Wspaniała opowieść o tragicznym życiu faraona Ramzesa i jego walce ze stanem duchowym w starożytnym Egipcie.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Pokaż mimo to

Będę pewnie absolutnie nieobiektywna, bo uwielbiam Prusa a do tej książki mam w dodatku ogromny sentyment. Zainteresował mnie nią profesor archeologii, znawca Egiptu, z którym trafiłam pewnego razu do przedziału w pociągu, na dobre 8h (PKP jak zwykle niezawodne). Cóż to były za dyskusje!

"Faraona" czytało mi się równie dobrze, jak wiele innych współczesnych powieści (a nawet lepiej - ach, Prusie!). Faraon będzie dla mnie chyba pewnego rodzaju ideałem powieści historycznej, choć to ocena bardzo subiektywna.

Będę pewnie absolutnie nieobiektywna, bo uwielbiam Prusa a do tej książki mam w dodatku ogromny sentyment. Zainteresował mnie nią profesor archeologii, znawca Egiptu, z którym trafiłam pewnego razu do przedziału w pociągu, na dobre 8h (PKP jak zwykle niezawodne). Cóż to były za dyskusje!

"Faraona" czytało mi się równie dobrze, jak wiele innych współczesnych powieści (a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po “Faraona” sięgnąłem zaciekawiony faktem, iż Bolesław Prus nie lubił powieści historycznych. Poniżej parę subiektywnych punktów o samej powieści:

Plusy:
-Niezwykle ciekawy konflikt między faraonem a kapłanami, który można powiedzieć, że jest uniwersalny
-Zaciekawił mnie fakt, że Faraon jest ulubioną książką Stalina i chciałem zrozumieć dlaczego. Moim zdaniem dla niego walorem powieści było przedstawienie stopniowego osaczania przywódcy, metody manipulacji i kulis polityki
-Ogrom wiedzy na temat starożytnego Egiptu (Teby, Memfis, ceremonie, stosunki polityczne, bogowie)
-Piękny język powieści (jakie piękne opisy!)
-Bardzo ciekawie przedstawione dojrzewanie i rozterki głównego bohatera związane z dorastaniem do władzy i z samym sprawowaniem władzy
-Pycha prowadzi do upadku - mam wrażenie, że młody Faraon - Ramzes XIII upada, gdyż jest zbyt pyszny, by przejąć wiedzę i mądrość od kapłanów
-Jest to utwór o naturze polityki, czyli o każdej relacji między ludźmi
-Postać Herhora jest jednym z największych plusów powieści. Niezwykle przebiegły i mądry kapłan, którego każdy ruch zaskakuje w powieści (plotki, podżeganie do buntów, “cuda”, szaleństwo faraona)
-Pokazanie, że największa namiętność może być przyczyną zguby (w tym wypadku było to piękno kobiet)

Minusy:
-Brakowało trochę społecznej głębi, która była w “Lalce”
-Elementy fantastyczne związane z czynami kapłana -Beroesa. Niestety nie zostało wytłumaczone skąd ten kapłan czerpał swoją moc (chemia, fizyka, materiałoznawstwo?)

Nowe słowa (przypomnienie dla mnie):
-Przyjść komuś w sukurs - przyjść z pomocą
-Filut - spryciarz, żartowniś
-Powróz - gruby, mocny sznur
-Tyfon - bóg egipski i greck - władca huraganów
-setnik - dowódca oddziału składającego się z 100 wojowników
-dysenteria - choroba zakaźna jelit
-kosterstwo - uzależnienie od gry w kości
-infuła - wysokie liturgiczne nakrycie głowy
-paraszyt - człowiek najniższej kasty od balsamowania zwłok
-eskapizm - ucieczka od życia

Po “Faraona” sięgnąłem zaciekawiony faktem, iż Bolesław Prus nie lubił powieści historycznych. Poniżej parę subiektywnych punktów o samej powieści:

Plusy:
-Niezwykle ciekawy konflikt między faraonem a kapłanami, który można powiedzieć, że jest uniwersalny
-Zaciekawił mnie fakt, że Faraon jest ulubioną książką Stalina i chciałem zrozumieć dlaczego. Moim zdaniem dla niego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to