Czy zastanawialiście się kiedyś co powiedziałyby nam psy, gdyby umiały mówić?

W swej książce pani Hanka Paluśkiewicz oddaje głos właśnie tym czworonogom. W ten sposób poznajemy historie Miśki, Małego-Świarka, Zibiego i Bruna. Dowiadujemy się co myślą o sobie samych, swoich towarzyszach, Swojej Pani, Onej i ludziach w ogóle.

Książkę czyta się dobrze i szybko (choć miałam pewien kryzys, ale po przerwie poszło niesamowicie szybko!). Nie zabrakło śmiesznych historyjek, ale i (niestety) smutku. "Życie napisało plan tej książki, a ja tylko wzbogaciłam go słowami." - pisze autorka.

Poza tym pod płaszczykiem miłej i przyjemnej lektury pani Paluśkiewicz udało się przemycić kilka ciekawych psich obserwacji dotyczących nas - ludzi (np. "Skoro ludzie są obdarowani umiejętnością mowy, powinni sobie z łatwością wszystko wytłumaczyć, a tu okazuje się, że to wcale nie takie proste. Co innego my - jeżeli pożremy się między sobą, to tylko dlatego, że nie umiemy dogadać się inaczej.").

Polecam, zwłaszcza miłośnikom czy posiadaczom psów, ale także tym, którzy są ciekawi co myślą o nas psy ;)

Czy zastanawialiście się kiedyś co powiedziałyby nam psy, gdyby umiały mówić?

W swej książce pani Hanka Paluśkiewicz oddaje głos właśnie tym czworonogom. W ten sposób poznajemy historie Miśki, Małego-Świarka, Zibiego i Bruna. Dowiadujemy się co myślą o sobie samych, swoich towarzyszach, Swojej Pani, Onej i ludziach w ogóle.

Książkę czyta się dobrze i szybko (choć miałam...

Od jakiegoś czasu, za każdym razem, gdy zwabiona reklamą, okładką, albo blurbem sięgam po książkę, przeżywam bolesne rozczarowanie. Przy akompaniamencie zgrzytania zębów obiecuję sobie, że to ostatni raz. Mam dość tracenia czasu i echa w portfelu.

Tym razem, chwyciłam za książkę, poleconą przez koleżankę, do której mam zaufanie. Byłam sceptyczna, gdyż nie przepadam za książkami o zwierzętach, ale się nie rozczarowałam. Tytuł nic mi nie mówił, nazwisko autorki również. Jakże wielkie zaskoczenie przeżyłam, gdy w ciągu kilku godzin skończyłam czytać z rozkosznym uczuciem niedosytu.

Nie znam się na psach. Moja wiedza ogranicza się do prawd przekazywanych przez gwiazdę amerykańskiego serialu dokumentalnego „Zaklinacz psów”, Cesara Millana. Psy są dla mnie czymś (powinnam raczej napisać, kimś) pośrednim między maskotkami a kosmitami.

Dzięki Hance Paluśkiewicz, polubiłam nie jednego psa, a całą gromadę. Autorka uchyla rąbka tajemnicy, co też może się dziać w psich łbach. Ich wewnętrzne rozważania czyta się z uśmiechem na ustach. Losy psów potrafią być skomplikowane, ale i wciągające. Moim ulubieńcem został spaniel springer, Bruno. Mimo jego wad, chciałabym mieć takiego psa. Oprócz niego, głos ma Zibi, Misia i Mały. Każde z nich ma osobowość i własną historię, a także coś, co ich łączy. Ogromne przywiązanie do opiekunki. Są wielką rodziną, chociaż powinnam pewnie użyć słowa: stadem, w którym nie trudno o kłótnie, ale każdy ze zwierzaków jest jego niezbędnym elementem.

Menażeria o barwnych charakterach, śmieszy i rozczula. Autorka nadała im cech ludzkich i pozwoliła opowiedzieć swoje historie, które nie zawsze są lekkie, łatwe i przyjemne.
„Uważamy, że ludzie dzielą się na dwie kategorie: tych, którzy kochają psy i tych, którzy o tym nie wiedzą”. Do tej pory zaliczałam się do tej drugiej kategorii, po przeczytaniu tej książki dostałam szansę przejście do pierwszej.

Mam nadzieję, że pani Paluśkiewicz nie spocznie na laurach i niebawem ukaże się coś nowego jej autorstwa.

Od jakiegoś czasu, za każdym razem, gdy zwabiona reklamą, okładką, albo blurbem sięgam po książkę, przeżywam bolesne rozczarowanie. Przy akompaniamencie zgrzytania zębów obiecuję sobie, że to ostatni raz. Mam dość tracenia czasu i echa w portfelu.

Tym razem, chwyciłam za książkę, poleconą przez koleżankę, do której mam zaufanie. Byłam sceptyczna, gdyż nie przepadam za...