"Miłość nie umiera, nawet jeśli ludzie odchodzą". (str.62)

Historia czterech przyjaciółek, które jako nastolatki były pełne radości, entuzjazmu, nadziei na dobre życie i wiary w lepsze jutro.
Sekrety, które skrywały, porażka ich młodzieńczych marzeń sprawiły, iż oddaliły się od siebie. Każda poszła swoją drogą, co poskutkowało zerwaniem kontaktów na wiele lat.
Jedna z nich nieuleczalnie chora inicjuje ponowne spotkanie. Człowiek w obliczu śmierci dostrzega to, co do tej pory było niezauważalne, zwraca uwagę na szczegóły. Ożywają wspomnienia. Do każdej z nich dociera fakt, że sprawy ważne dla młodego człowieka z upływem lat i doświadczenia wydają się błahe.
Jak marzenia o przyszłości pozostają w tyle z rzeczywistością. Zmiany, które zachodzą w ludziach wraz z upływem czasu i pod wpływem różnych czynników.
Małżeństwo zawarte z miłości, mimo przeszkód religijnych przestaje istnieć.
Jak można się w nim zatracić. Dać się zdominować drugiej osobie. Wyrażać zgodę na całkowite zniewolenie i nie robić nic, by cokolwiek zmienić w swoim życiu.
Trudne wybory by kogoś uratować, jednocześnie pogrążając kogoś innego.
Obraz Bombaju lat siedemdziesiątych. Z jednej strony luksus i bogactwo, z drugiej ubóstwo i nędza slamsów.Walki między hinduistami i muzułmanami zbierające krwawe żniwo.
Młodzi zagorzali ateiści na skutek wydarzeń odnajdują się w religii znajdując w niej spokój i ukojenie.
Jest powieść o prawdziwej przyjaźni dającej wiarę, że można zmienić świat.

"Miłość nie umiera, nawet jeśli ludzie odchodzą". (str.62)

Historia czterech przyjaciółek, które jako nastolatki były pełne radości, entuzjazmu, nadziei na dobre życie i wiary w lepsze jutro.
Sekrety, które skrywały, porażka ich młodzieńczych marzeń sprawiły, iż oddaliły się od siebie. Każda poszła swoją drogą, co poskutkowało zerwaniem kontaktów na wiele lat.
Jedna z nich...

Książkę kupiłam w dyskoncie za 7 zł. Różowa okładka i indyjski ornament, śliczna hinduska, reklama „cztery kobiety – cztery historie – cztery tajemnice”… No przecież to musi być doskonałe czytadło na plażę, prawda? No właśnie – nieprawda… Na książce „rozczarowałam się” o tyle, że miała być to lektura lekka, łatwa i przyjemna. A okazało się, że autorka ma coś do powiedzenia.

Przede wszystkim – jestem fanką czegoś, co określiłbym jako „pop-Indie” – nie Indie prawdziwe, ale takie ładne ze zdjęć z wakacji i telewizji. Bo w prawdziwych nie byłam, nie miałam okazji poczuć brudu i biedy, o których wiem, ale które w telewizji mało kiedy się ogląda. Obraz, który został odmalowany w tej książce, nie jest cukierkowy. Nie jest też załamywaniem rąk i pokazywaniem, że całe Indie przymierają głodem. Jest żywy, ciekawy i bardzo prawdziwy. Tak zresztą jak inne przedstawione tu problemy – trudność w radzeniu sobie z okowami tradycji, z rzeczami, które prawdziwe są tylko w naszej głowie, ale nie możemy ich „puścić” (to chyba akurat spodobało mi się najbardziej, bo bardzo do mnie trafiło…).

Za bardzo wartościowy element uważam też wszystko to, co dotyczyło sposobu myślenia współczesnych indyjskich muzułmanów. Autorka stara się ani nie oceniać, ani też właściwie nie tłumaczyć – pokazuje obiektywnie mechanizmy, które musiały doprowadzić do takiej, a nie innej sytuacji. Są czymś, co pomaga zrozumieć, ale nie usprawiedliwieniem…

Zbierając te luźne myśli... To nie jest lektura bardzo ambitna, napisana wybitym językiem, poruszająca fundamentalne dla ludzkości kwestie… Ale nie jest to też książka głupia. Czyta się ją bardzo szybko, więc tym bardziej nie żałuję żadnej poświęconej na jej lekturę minuty. W mojej ocenie – jest to książka warta polecenia (jednak chyba bardziej kobietom),ale nie lektura obowiązkowa.

Książkę kupiłam w dyskoncie za 7 zł. Różowa okładka i indyjski ornament, śliczna hinduska, reklama „cztery kobiety – cztery historie – cztery tajemnice”… No przecież to musi być doskonałe czytadło na plażę, prawda? No właśnie – nieprawda… Na książce „rozczarowałam się” o tyle, że miała być to lektura lekka, łatwa i przyjemna. A okazało się, że autorka ma coś do powiedzenia....

Niesamowita książka. To opowieść nie tylko o przyjaźni, ale także o problemach międzyludzkich na tle religijnym, etnicznym. Główni bohaterowie to osoby, których drogi zostały w różny sposób pokrzyżowane. Armaiti w młodości wyjechała do Stanów Zjednoczonych, by tam się kształcić i ułożyć sobie życie. Będąc w średnim wieku wykryto u niej chorobę, która wzbudziła w niej chęć ponownego spotkania z przyjaciółkami z Indii, z którymi nie utrzymywała kontaktu przez lata. Kavita w młodości odkryła, że darzy miłością swoją przyjaciółkę, ale nie miała odwagi tego wyznać. Teraz żyje w związku z kobietą, ale wciąż pragnie przyznać się do dawnego uczucia. Lelah wracając myślami do przeszłości, doszukuje się swojej winy w rozwinięciu nowotworu u swojej przyjaciółki. Niszta jako nastolatka zakochana w muzułmaninie odwróciła się od rodziny i wbrew wszystkim wyszła za niego za mąż. Po latach dostrzega różnice w postrzeganiu rzeczywistości między islamem a jej rodzimą wiarą. Poddaje się woli swego męża, zakłada burkę i żyje według reguł muzułmanów.
Wszystkie cztery w młodości były buntownicze, oddane swoim ideom i zdeterminowane, by zmienić swój kraj na lepsze. Czas wiele zmienił w ich życiu, które potoczyło się w różnych kierunkach... Zachęcam do przeczytania tej książki wszystkich, ponieważ płynie z niej wiele prawd o ludzkich problemach.

Niesamowita książka. To opowieść nie tylko o przyjaźni, ale także o problemach międzyludzkich na tle religijnym, etnicznym. Główni bohaterowie to osoby, których drogi zostały w różny sposób pokrzyżowane. Armaiti w młodości wyjechała do Stanów Zjednoczonych, by tam się kształcić i ułożyć sobie życie. Będąc w średnim wieku wykryto u niej chorobę, która wzbudziła w niej chęć...

Idealna książka na obecną bolączkę nr 1 części Europejczyków. Tę bolączkę popularnie nazywa się strachem przed imigrantami podszytym sporą dawką nienawiści w stosunku do obcych. Ja zaś diagnozuję jednostkę chorobową jako zakompleksienie i po prostu niewiedzę.
W lutym 2002 r. podczas zamieszek w indyjskim stanie Gudżarat zginęło ok. 2000 osób, głównie muzułmanów. Tak naprawdę nikt nie poniósł kary za ich śmierć. O ataku na WTC słyszeli wszyscy. Kto słyszał o ofiarach z Gudżaratu? I to pytanie pada na kartach książki parsyjskiej pisarki Thrity Umrigar.
Oczywiście "Odnaleziony świat" nie jest reportażem ani publikacją popularno-naukową. Po prostu problem traktowania muzułmanów w kraju hinduistycznym pojawia w wątkach głównych bohaterów. Łatwo jest osądzić kogoś, kto nakazał hinduistycznej żonie przejście na islam i zmusił do noszenia burki, zaś siostrę wydał za mąż w wieku 17 lat. Zamiast osądzać warto się jednak zastanowić nad tym, co zmusiło tego człowieka do podjęcia takich kroków.
Sama akcja książki jest interesująca, choć do "Przepaści między nami" (jednej z moich ulubionych książek wszech czasów) sporo jej brakuje. Bardzo spodobał mi się zabieg z wtrącaniem w tekście indyjskich słów, bo pani Umrigar napisała "Odnaleziony świat" po angielsku. Nie popisała się za to polska tłumaczka, Malwina Zaremba-Skulimowska, część słów w hindi zapisując prawidłowo, wg światowego zapisu, a część w dziwacznej polskiej transkrypcji. I tak powstało "dal" zamiast "daal", "czalo" miast "chalo" czy, uwaga, najlepsze, "begam" zamiast "begum".
Na minus okładka, która wygląda tak, jakby w środku była tania powieść dla kobiet - to znowu pomysł polskiego wydawcy.
Ogólnie jednak jak najbardziej polecam tę książkę i już czekam na kolejne dzieło Thrity Umrigar, mojej ulubionej pisarki parsyjskiej.

Idealna książka na obecną bolączkę nr 1 części Europejczyków. Tę bolączkę popularnie nazywa się strachem przed imigrantami podszytym sporą dawką nienawiści w stosunku do obcych. Ja zaś diagnozuję jednostkę chorobową jako zakompleksienie i po prostu niewiedzę.
W lutym 2002 r. podczas zamieszek w indyjskim stanie Gudżarat zginęło ok. 2000 osób, głównie muzułmanów. Tak...

Książka opowiada historię 4 przyjaciółek z Bombaju: Laleh, Niszta, Armaiti i Kavita. Znają się prawie od od zawsze. To nie była zwykła przyjaźń, były jak siostry. Niestety w pewnym momencie życie każdej z nich potoczyło się osobno.

Laleh wyszła za mąż za Adisza,z którym spotykała się jeszcze w czasach studiów. Maja teraz dwójkę dzieci, ich życie może nie należy do idealnych, ale małżonkowie bardzo się kochają. Problemem Laleh jest przeszłość, o której nie może zapomnieć, w szczególności jedno wydarzenie...

Kavita obecnie jest najlepszą architektką w Bombaju. Niestety jej życie prywatne jest skomplikowane. Skrywa tajemnicę, o której nie powiedziała nigdy nikomu, a która zmieniła jej życie.

Niszta wyszła za mąż po skończeniu studiów za Iqbala. On muzułmanin, ona hinduska- czy to nie przyniesie im kłopotu? Jej życie przybrało znacznie inny bieg niż się tego spodziewała. Z dnia na dzień, kochający mąż zmienia się w fanatyka muzułmańskiego, nakazującego żonie zmianę religii oraz dotychczasowego życia.

Armaiti wiele lat temu wyjechała do Ameryki, gdzie poznała Richarda, obecnie już byłego męża z którym ma córkę.

Jeden telefon odmienia życie wszystkich 4. Armatii ma nieuleczalnego guza mózgu, jej ostatnim życzeniem jest spotkanie się po raz ostatni z przyjaciółkami, z którymi mimo że nie utrzymuje takiego kontaktu jak wcześniej nadal jest związana emocjonalnie.

Jak ta wiadomość wpłynie na każdą z nich?
Czy uda się zapomnieć o przeszłości i wybaczyć sobie to co się stało?
I czy uda się spotkać po raz ostatni z ukochaną przyjaciółką?


Książka przeplata wydarzenia z przeszłości z obecnymi, w tle kreśli sytuację w Indiach, oraz wydarzenia pomiędzy muzułmanami i hinduistami.

Książka opowiada historię 4 przyjaciółek z Bombaju: Laleh, Niszta, Armaiti i Kavita. Znają się prawie od od zawsze. To nie była zwykła przyjaźń, były jak siostry. Niestety w pewnym momencie życie każdej z nich potoczyło się osobno.

Laleh wyszła za mąż za Adisza,z którym spotykała się jeszcze w czasach studiów. Maja teraz dwójkę dzieci, ich życie może nie należy do...

Po przeczytaniu "Przepaści między nami" wiedziałam, że będę szukać kolejnej książki Thrity Umrigar. Ciekawi mnie różnorodność Indii w ogóle, a Bombaju w szczególności, więc własne doświadczenie T.U. ze świata bombajskich parsów przełożone na historię dwóch rodzin o skrajnych miejscach w hierarchii społecznej wystarczająco mnie zainteresowało, by czekać na wydanie kolejnej powieści Thrity Umrigar. Nie dając się wiec odstraszyć okładce zaczęłam czytać "Odnaleziony świat". Na początku trochę się zawiodłam, ale z czasem wciągnęłam się w historię sześciu osób, które po wielu latach niewidzenia się zagrożone zbliżającą się śmiercią jednej z nich znowu decydują się skrzyżować swoje losy.
W książce wątek współczesnego Mumbaju i NRI (Indusów żyjących za granicą, tu akurat w związku mieszanym, zranionym zdradą i rozwodem),ale i odniesienia do Indii z 1979 roku, do okresu po wprowadzeniu przez Indirę Gandhi stanu wojennego (w 1975 roku). Ten czas młodzieńczych ideałów, studenckich demonstracji, doświadczenia pobicia i nadużycia na posterunku policyjnym poszczególne bohaterki wspominają różnie. Czy jeszcze wierzą, ze warto walczyć o sprawiedliwość społeczną? Trzem z nich żyjącym w dostatku łatwiej zapomnieć o tym, że głód jednych i apetyt innych nierówno jest na świecie zaspakajany. czwarta z przyjaciółek ze studenckich czasów Nisha/Zoha płaci wysoką cenę za to, że z miłości zaryzykowała utratę zabezpieczenia w rodzinie wychodząc za człowieka innego wyznania. Lata temu, jeszcze na studiach, to ze ona jest hinduska, a on muzułmaninem wydawało się być trudne przede wszystkim ze względu na innych, z czasem jednak duch podziału dotknął także ich małżeństwo. To ciekawy dla mnie wątek. Muzułmanin przemieniony doświadczeniami 1992/1993 roku, czasu, gdy w bombajskich zamieszkach hindusko-muzułmańskich , zginęło z 1000 osób, w większości muzułmanów. To doświadczenie złamało Iqbala. Odrzucenie muzułmanów zamknęło ich w getcie swoich dzielnic i prowokowało do szukania ucieczki w coraz bardziej radykalnie wyrażanym islamie.
Najnowsza historia Indii, a szczególnie relacje między muzułmanami a hindusami bardzo mnie ciekawią. Tu pokazano to w niejednoznacznych postaciach bohaterów. Potrafią skrzywdzić innych krzywdząc tym siebie. Budzą moje głębokie współczucie.
To gorzka opowieść, w której próba wyzwolenia się spod czyjejś przemocy dokonuje się za sprawą przemocy wobec skrzywdzonego już wcześniej krzywdziciela.

Były chwile, gdy coś mnie raziło w tej książce, nie wiem, czemu nie mogłam polubić jej bohaterów. Może najwięcej serca mając dla tych najbardziej poniżonych: muzułmańsko-hinduskiego małżeństwa Iqbala i Nishy. Ale ktoś inny może się zatrzyma na kobiecie przyjmującej z godnością swoją chorobę i przygotowującej się do śmierci, albo może dzięki tej książce odszuka przyjaciół z przeszłości, czy też zastanowi się nad tym, jak daleko odszedł od młodzieńczych ideałów.

Przeczytałam z ciekawością i już zamawiam inną książkę T.U. Bombay Time.
Właśnie Bombaj/Mumbaj - kolejny raz jest bohaterem opowieści. Możemy z bohaterami spacerować nad Arabskim Morzem, na plaży Chowpatty, po promenadzie Marine Drive, znaleźć się na jego rynkach, w ciasnocie podmiejskiej kolejki, w biednych muzułmańskich chawlach, skontrastowanych z dzielnicami dostatku, w których bohaterowie mogą patrzeć na dumę architektury miasta. Albo znaleźć się na lotnisku Śiwadźi, w miejscu, gdzie odlatuje się w lepszy świat, nawet jeśli tu oznacza tu zmierzenie się z odchodzącą na raka przyjaciółką.

CYTATY:
- o Kavicie, jednej z czterech przyjaciółek, żyjącej w związku z kobietą, sławnym architekcie Mumbaju:
"Przez lata czuła się jak postać na jednym z obrazów Picassa - chaotyczna, pocięta na kawałki. Z kolanami w miejscu, gdzie powinien być nos. Nawet nie jak osoba, ale jak pozszywana lalka".

Dwadzieścia kilka lat oddalenia się przyjaciółek ze studiów:
" I to właśnie wstyd, wstyd, że nie mogły sprostać marzeniom o nich samych sprawił, że oddaliły się od siebie".

Nisha ze świata bogatych hindusów z mężem przechodzi w świat biednych muzułmanów:
"Rodzina Iqbala jadła ryż ze sklepów dotowanych przez rząd, a nie drogi ryż basmati, do którego przywykła Nisha".


o tym co sobie wzajemnie te cztery przyjaciółki dały:
"Poczucie przynależności do świata. Ale nie tylko. Również poczucie, że świat należy do mnie. Wiarę, że to jest mój świat, nasz świat i to, że możemy go ukształtować tak, jak chcemy. Że nigdy nie musimy zadowalać się rzeczami takimi, jakie są."

O ideach z młodości, odnośnie małżeństwa Nishy i Iqbala:
"Uważała, że międzywyznaniowe małżeństwo jest powodem do dumy, a odcięcie się od rodziców - przejawem bohaterstwa"

przekonawszy, jak z latami się bardzo zmienili:
"Diabłem, którego każda religia nakazywała bać się i nienawidzić jest upływ czasu".

Jak się czuje Indus - muzułmanin wśród Indusów - hindusów:
"Kpiny w Święta Ofiarowania na temat tego, czy przed przyjściem do pracy zarżnął kozła; automatyczne założenie, że podczas meczów Indie-Pakistan w krykiecie kibicuje drużynie Pakistanu; wrogie spojrzenia za każdym razem, gdy dochodziło do potyczek na granicy indyjsko-pakistańskiej"

Różnica między przyjaciółmi ze studiów, bogatym Adiszem i biednym Iqbalem - spotkanie po latach:
"Kosztowna fryzura, złoty zegarek, delikatne dłonie - dłonie, które nigdy nie były puste i które rzadko zaciskały się w pięści, wypielęgnowane dłonie, które nigdy nie poznały ciężkiej fizycznej pracy, które nigdy nie musiały chwytać, walczyć, szarpać pazurami"

metafory indyjskie:
"Gryząca jak chili ciekawość"

w opisie bohatera Adisza, złotoustego biznesmena, parsa:
"Gdyby ten chłopak żył w innych czasach, mógłby przekonać Brytyjczyków, by oddali Indie Gandhiemu dwadzieścia lat wcześniej. Do diaska, mógłby nawet przekonać Gandhiego, żeby oddał Indie tym cholernym Brytyjczykom".

O Bombaju:
"Nikt w Indiach nie ma na nic alergii. samo oddychanie tym cuchnącym bombajskim powietrzem jest jak palenie paczki papierosów dziennie".

Kopiuję mój post ze strony nietylkoindie.pl (tam z ilustracjami)

Po przeczytaniu "Przepaści między nami" wiedziałam, że będę szukać kolejnej książki Thrity Umrigar. Ciekawi mnie różnorodność Indii w ogóle, a Bombaju w szczególności, więc własne doświadczenie T.U. ze świata bombajskich parsów przełożone na historię dwóch rodzin o skrajnych miejscach w hierarchii społecznej wystarczająco mnie zainteresowało, by czekać na wydanie kolejnej...

Świetna książka, pokazująca jak ważna jest przyjaźń, bardzo polecam każdemu :)

Świetna książka, pokazująca jak ważna jest przyjaźń, bardzo polecam każdemu :)

Niezła, ciekawe losy egzotycznych kobiet ale jakże podobne dylematy jak przezywaja kobiety na każdej szerokości geograficznej.
Warto przeczytać

Niezła, ciekawe losy egzotycznych kobiet ale jakże podobne dylematy jak przezywaja kobiety na każdej szerokości geograficznej.
Warto przeczytać

Bardzo ciekawa opowieść o czterech przyjaciółkach z lat młodości których losy tak bardzo się różnią w dorosłym życiu. Lubię książki które pokazują różne oblicza toczących się spraw i ta jest właśnie taka. Polecam, nie zawiedziecie się

Bardzo ciekawa opowieść o czterech przyjaciółkach z lat młodości których losy tak bardzo się różnią w dorosłym życiu. Lubię książki które pokazują różne oblicza toczących się spraw i ta jest właśnie taka. Polecam, nie zawiedziecie się

Przeczytałam jednym tchem. To dobra i życiowa książka o sile kobiecej przyjaźni ale zdecydowanie za krótka.

Przeczytałam jednym tchem. To dobra i życiowa książka o sile kobiecej przyjaźni ale zdecydowanie za krótka.