„Anegdoty o przeznaczeniu” Karen Blixen zawierają dwie perełki: „Ucztę Babette” i „Nurka”, bardzo dobrą „Burzę” oraz nieco słabsze, choć też dobre, „Pierścień” i „Nieśmiertelną opowieść”.
Pierwsze z wymienionych opowiadań jest najbardziej znane, a to dzięki jego filmowej adaptacji w reżyserii Gabriela Axela. Adaptacji niesamowicie wiernej tekstowi Blixen: opowiadanie zostało przeniesione na ekran niemal zdanie po zdaniu. I film na tym wcale nie stracił.
Krótki, zaskakujący „Nurek” o przeznaczeniu mówi w bardzo przewrotny sposób. Bardziej rozbudowana „Burze” to piękna opowieść o akceptacji swojego przeznaczenia, tak przynajmniej je odebrałam. Z kolei „Nieśmiertelna opowieść” wydała mi się zbyt wydumana, a intryga naciągana. Poza tym zirytowała mnie wizja Polski jako miejsca pogromów Żydów w XIX w. (niby w 1848 r.). Akcja rozgrywa się jednak w Kantonie. W sumie nie jest złe, postać bogacza o zatwardziałym sercu dobrze zarysowana. Wydaje mi się jednak „przeopowiadane”, miłość do snucia opowieści i przenikania się realnego życia z fikcją jakoś tu kulawo oddana.
„Pierścień” natomiast to mały obrazek o ulotności uczucia.
Warto było przeczytać, szczególnie „Ucztę Babette”. Małe, skończone, perfekcyjne arcydziełko.

„Anegdoty o przeznaczeniu” Karen Blixen zawierają dwie perełki: „Ucztę Babette” i „Nurka”, bardzo dobrą „Burzę” oraz nieco słabsze, choć też dobre, „Pierścień” i „Nieśmiertelną opowieść”.
Pierwsze z wymienionych opowiadań jest najbardziej znane, a to dzięki jego filmowej adaptacji w reżyserii Gabriela Axela. Adaptacji niesamowicie wiernej tekstowi Blixen: opowiadanie...

Blixen mnie urzeka. :)

Blixen mnie urzeka. :)

Niedawno obejrzałem znakomitą ekranizację jednego z opowiadań zamieszczonych w "Anegdotach o przeznaczeniu", mianowicie "Ucztę Babette". Pierwowzór literacki okazał się równie urzekający. Historia dwóch sióstr z małego protestanckiego zgromadzenia na norweskiej prowincji w XIX w. Siostry, kobiety piękne, lecz nieco surowe ze względu na sposób przeżywania swojej religijności, przygarniają służącą z Francji, która w finale okazuje się mistrzynią kuchni i odsłania przed nimi (oraz członkami ich wspólnoty) inny wymiar rzeczywistości. Pobudzając zmysły, trafia do serc, ociepla wychłodzone duchowym ideałem wnętrza radością podniebienia. Blixen opisuje to w sposób subtelny i bardzo szlachetny. Nie neguje wartości życia religijnego, lecz wskazuje na naszą potrzebę cielesności, która również w tym życiu powinna być uwzględniana. Jako służąca dobru.

Pozostałe opowiadania ze zbioru nie zachwyciły mnie. Wyżej cenię utwory autorki z tomu "Zimowe opowieści". Niemniej jednak styl Karen Blixen ma w sobie coś ujmującego.

Wynotowałem trzy refleksje z "Anegdot...". Oto one:

1. Bóg nie daje tęsknoty, jeśli nie istnieje rzeczywistość jej spełnienia.
2. Być może po to zostaliśmy stworzeni przez Boga i urodziliśmy się, żeby trafić do opowieści.
3. Ludzie czują się znieważeni, gdy wypowiada się ich własne myśli.

Niedawno obejrzałem znakomitą ekranizację jednego z opowiadań zamieszczonych w "Anegdotach o przeznaczeniu", mianowicie "Ucztę Babette". Pierwowzór literacki okazał się równie urzekający. Historia dwóch sióstr z małego protestanckiego zgromadzenia na norweskiej prowincji w XIX w. Siostry, kobiety piękne, lecz nieco surowe ze względu na sposób przeżywania swojej...

Moja ukochana polonistka pokazała mi dawno temu Ucztę Babette, a dopiero teraz trafiłam na cały zbiór i równie mocno zauroczył mnie Nurek i Burze. To świetny styl i szansa na głęboką refleksję. Nie da się ukryć, że mimo silnych rysów postaci kobiecych rozczarowywał mnie tak duży nacisk na wygląd i jego znaczenie, odrobinę nazbyt mocno nakreślone i rozbuchane w opisach, kiedy ja szukam czegoś innego i wolę dać więcej pola swojej wyobraźni, Jednak jest w tej książce dobra dawka mądrej duchowości.

Moja ukochana polonistka pokazała mi dawno temu Ucztę Babette, a dopiero teraz trafiłam na cały zbiór i równie mocno zauroczył mnie Nurek i Burze. To świetny styl i szansa na głęboką refleksję. Nie da się ukryć, że mimo silnych rysów postaci kobiecych rozczarowywał mnie tak duży nacisk na wygląd i jego znaczenie, odrobinę nazbyt mocno nakreślone i rozbuchane w opisach,...

Niestety , zupełnie nie moja bajka i nie moje klimat y. Wynudziłam się masakrycznie . Dla mnie to była zwyczajna strata czasu . Blablanie i bajanie i to w sposób zupełnie nie zajmujący . Lubię takie bajanie , pod warunkiem że jest opowiadane ciekawie . W tym przypadku nie jest . Nie polecam.

Niestety , zupełnie nie moja bajka i nie moje klimat y. Wynudziłam się masakrycznie . Dla mnie to była zwyczajna strata czasu . Blablanie i bajanie i to w sposób zupełnie nie zajmujący . Lubię takie bajanie , pod warunkiem że jest opowiadane ciekawie . W tym przypadku nie jest . Nie polecam.

Cała Blixen. Ciekawe portrety, wysokiej klasy proza.

Cała Blixen. Ciekawe portrety, wysokiej klasy proza.

Zachwycająca filmowa adaptacja "Uczty Babette" sprawiła, że odnalazłam tę książkę i postanowiłam skonfrontować wizję reżysera z opowiadaniem Blixen. Film jest wybitny, opowiadania są niczym literacka uczta.

Zachwycająca filmowa adaptacja "Uczty Babette" sprawiła, że odnalazłam tę książkę i postanowiłam skonfrontować wizję reżysera z opowiadaniem Blixen. Film jest wybitny, opowiadania są niczym literacka uczta.