Dramaturgia Horvátha praktycznie bez reszty koncentruje się na jednostce. Autor świadom jest oczywiście wielkich przemian społecznych, od upadku Austro-Węgier po przegranej przez nie pierwszej wojnie światowej, przez wywołaną tym anarchię i kryzys gospodarczy lat 1929-1933, po nieuchronnie nadciągający kataklizm, spowodowany narodzinami nowej ideologii totalitarnej, jaką jest faszyzm. Wydarzenia te niemal zawsze wykorzystuje jako tło swoich dramatów. Głównym celem zdaje się jednak edukacja człowieka, który sprawia wrażenie zagubionego w nowych warunkach, często przegrywa w konfrontacji z bezdusznym społeczeństwem. (...) Horváth nigdy nie potępia wprost, w sztukach nie przemyca umoralniających głośnych haseł, maluje raczej obrazki z życia wzięte, które zlane w jeden wielki patchwork demaskują drobnomieszczańską głupotę, zakłamanie i naiwność.
Tematyka dramatów owego klasyka modernizmu, odnowiciela sztuki plebejskiej, stanowiącej syntezę powagi i ironii, w której bohaterowie posługują się pseudointelektualnym żargonem, dialektami, zdaje się nie tracić na aktualności.

"Przeciw głupocie i kłamstwu, czyli dramaturgia Ödöna von Horvátha

Dramaty:
"Tu i Tam", 1934 (tłum. M. Mikina i M. Wąsik)
"Rozwód Figara", 1936 (tłum. J. St. Buras)
"Don Juan wraca z wojny", 1936 (tłum. M. Muskała)
"Sąd ostateczny", 1935/36 (tłum. R. Brandstaetter)
"Wieś bez mężczyzn", 1937 (tłum. M. Ganczar)
"Do nieba", 1937 (tłum. M. Lubyk)
"Pompeje. Komedia o trzęsieniu ziemi w sześciu obrazach", 1937 (tłum. J. Kaduczak)