Dzieła dramatyczne III: Kroniki I

Sporym atutem tego zbioru, przynajmniej moim zdaniem, jest wzajemne powiązanie niemal wszystkich zawartych w nim sztuk. Zostały one ułożone w porządku chronologicznym (choć kolejność ich powstawania była nieco inna), więc całość (z wyjątkiem dwóch skrajnych sztuk, czyli Króla Jana i Henryka VIII) czyta się jak jedną długą opowieść, a nie jak zbiór osobnych dramatów. Każdy kolejny utwór opowiada dalsze losy osób poznanych we wcześniejszych sztukach - o ile udało im się przeżyć, oczywiście :P Pewny problem może jednak sprawiać nazewnictwo postaci - jedni szlachcice są nazwani własnym nazwiskiem, ale inni (większość) noszą imiona pochodzące od posiadanych ziem. Co gorsza, na przestrzeni tych dziesięciu dzieł wiele różnych osób może nosić kolejno po sobie to samo nazwisko (np. York, Buckingham, Surrey, Suffolk itp.) albo jedna osoba może to nazwisko ze sztuki na sztukę zmienić (wraz z piastowanym stanowiskiem). W związku z tym po pewnym czasie można naprawdę mocno się pogubić, tym bardziej, że postaci w Kronikach przewija się naprawdę bardzo wiele.
Trzeba zaznaczyć, że Szekspir miał świadomość istnienia zasady zwanej licentia poetica (nawet, jeśli za jego czasów nie była jeszcze nazwana) i bardzo często z niej korzystał. Choć opisywał czasy przeszłe, to nie robił tego konsekwentnie i wszelkich anachronizmów i zagęstnień wydarzeń historycznych, które faktycznie dzieliły długie lata, znajdziemy tutaj na potęgę, zresztą także zwykłych błędów wielki dramaturg się nie ustrzegł. Nie oznacza to kompletnej fikcji literackiej, bo generalnie dzieje XV-wiecznej Anglii przedstawił we właściwy sposób, jednak dobrym materiałem do nauki historii Kroniki z pewnością nie są ;) Ale miłośników historii chyba powinny zainteresować najbardziej.
Moim zdaniem Kroniki są znacznie ciekawsze od Komedii (przynajmniej tych z pierwszego tomu). Chyba najlepszym przykładem to ilustrującym jest postać Sir Johna Falstaffa, który pojawia się w Henryku IV, ale występuje też w komedii Wesołe windsorskie kobiety (zresztą podobnie jak kilku jego kompanów) - i to właśnie w Henryku IV ta postać wydała mi się zabawniejsza niż w komedii... taki mały paradoks.

Sporym atutem tego zbioru, przynajmniej moim zdaniem, jest wzajemne powiązanie niemal wszystkich zawartych w nim sztuk. Zostały one ułożone w porządku chronologicznym (choć kolejność ich powstawania była nieco inna), więc całość (z wyjątkiem dwóch skrajnych sztuk, czyli Króla Jana i Henryka VIII) czyta się jak jedną długą opowieść, a nie jak zbiór osobnych dramatów. Każdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to