Na końcu łańcucha

Co to jest Na końcu łańcucha? Na końcu łańcucha to dyptyk. Co to jest dyptyk? Rzecz składająca się z dwóch rzeczy, które coś do siebie nawzajem mają. Pierwsza rzecz z tych dwóch rzeczy jest projektem hardcore’owego koncertu, multikompilacją, krwiożerczą zabawą z Szekspirem, Müllerem, Schwabem i Koltѐsem, zbiorem coverów coverów coverów. Zanurzoną w popkulturze, okrutnie śmieszną, politycznie niepoprawną opowieścią o ludzkiej psiości.

Druga rzecz to także projekt koncertu. Ale innego. Na pierwszy plan wysuwa się tu specjalna koncepcja literacka nazwana przez autora „bad writingiem”. Co to jest „bad writing”? To literacki odpowiednik zjawiska, które w sztukach wizualnych nosi nazwę „bad painting”. Chociaż nie do końca. „Bad writing” to świadome i praktykowane z ogromną uciechą tworzenie dobrej sztuki ze złej literatury. To tworzenie złej literatury dla dobra sztuki. To tworzenie złej literatury z premedytacją, która zmienia złą literaturę w sztukę. Tu już nie chodzi o naśladowanie kolokwialnego języka mówionego, zbieranie z ulicy, podsłuchiwanie głupot, przekształcanie, parodiowanie i hiperbolizowanie. Tu chodzi o zachwyt nad pisarską ułomnością. Nad nieudolnością. Im większa nieudolność tym smaczniejsza sztuka. Tak jest.

Na końcu łańcucha to dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.