Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przyznam, że początkowo trochę zbiło mnie z tropu przeniesienie akcji do innego miejsca i przekazanie pałeczki pierwszeństwa drugoplanowym protagonistom. Po poprzednich tomach z przyzwyczajenia wolałam towarzyszyć Maered i dowiedzieć się, co tam dalej u niej słychać. Z perspektywy czasu uważam jednak taki zabieg za udany. Cykl ma bowiem wyraźną tendencję zwyżkową i po średnio udanym „Darze” jest z nim coraz lepiej. Warsztatowo widać, że pisarka robi ogromne postępy i przestaje nam serwować na każdym kroku naiwne, szablonowe rozwiązania.

Wciąż jednak historia opowiedziana w „Kruku” utrzymana jest w tym samym podniosłym, przesyconym poezją i romantyzmem, stylu. Tym razem zostaje jednak rozwinięta rola bohaterów drugoplanowych, którzy dotychczas tylko gdzieś tam przemykali i występowali epizodycznie. Mamy także okazję poznać kolejny kawałek świata, który − mimo pewnej dozy patetyczności − jest kreacją bardzo przemyślaną. Ze swoją wyjątkową historią, geografią i sztuką. Dalej, niektórych mogą razić elementy specyficzne dla high fantasy, ale tym razem nie jesteśmy już tak przytłoczeni tolkienowatością i Croggon sili się, by dodać do literatury fantastycznej coś od siebie, a nie tylko powielać schematy. (Chociaż przeglądając tą ściągawkę z run, nie mogłam się nie uśmiechnąć, wspominając zachwyty z lat szczenięcych nad „Silmarilionem” i „Władcą Pierścieni”).

A skoro pani Alison Croggon uczy się na błędach, postępy zawsze należy docenić. Nie będę więc ponownie psioczyć na ten potworny, niby naukowy (w efekcie komiczny) wstęp, który − jak podejrzewam − będzie mnie irytował także w czwartym tomie, ale z miejsca przejdę do ocenienia samej powieści. Jest dobrze. Z przeciętnego fantasy, cykl Pellinoru przeobraził się w powieść dobrą. Może nie powalającą, ale z pewnością trafi do całej rzeszy czytelników, którym taki styl będzie jak najbardziej odpowiadał."

Całość mojej recenzji na: http://www.qfant.pl/review/alison-croggon-ksiega-trzecia-pellinoru-kruk/

"Przyznam, że początkowo trochę zbiło mnie z tropu przeniesienie akcji do innego miejsca i przekazanie pałeczki pierwszeństwa drugoplanowym protagonistom. Po poprzednich tomach z przyzwyczajenia wolałam towarzyszyć Maered i dowiedzieć się, co tam dalej u niej słychać. Z perspektywy czasu uważam jednak taki zabieg za udany. Cykl ma bowiem wyraźną tendencję zwyżkową i po...

"Dla odmiany [w tomie drugim] postaci nabierają wreszcie charakteru i kształtu. Może Cadvan wydaje się być zbyt idealny, ale za to Maerad staje się arogancka, dumna i niebezpieczna. Momentami zapatrzona w nową moc, co – naturalnie – musi prowadzić do tragedii. Muszę przyznać, że taka przemiana bardzo mi się podobała. Zniknęło gdzieś to naiwne, papierowe dziewczę z „Daru”, a zastąpiła je Maerad Elendor, Ognista Lilia z Edil-Amarandhu. Kobietka z pazurem. Mam tylko nadzieję, że autorka nie będzie karać postaci i moralizatorsko krytykować, aby pokazać, że potrafi się obronić, jeśli chce. Cały tom wydaje się mroczniejszy. Przede wszystkim Maerad łamie podstawowe prawa i zabija jedną z bardów. Mniejsza, że w samoobronie, bo liczą się tylko konsekwencje. W efekcie, inni bohaterowie przypinają dziewczynie etykietkę potwora i nawet Cadvan, jej mentor i opiekun, odczuwa psychiczny dyskomfort. I tutaj ogólna pochwała, bo spodobał mi się obrany kierunek. W końcu zaczyna się dziać! Są emocje, wątpliwości i sensowne pokazanie poszukiwania własnego „ja”.

„Zagadkę” uważam za tom udany bardziej niż poprzedni. Widać, że autorka czegoś się nauczyła, a przynajmniej miała nowe, świeże pomysły. W zasadzie można by nawet pominąć mało udany „Dar” i zacząć od razu od drugiego tomu, by dostać historię dojrzalszą, w znacznie ciekawszej wersji. Chyba że ktoś rozpaczliwie musi poznawać fabułę w ściśle określonej kolejności. W takim razie nie ma zmiłuj. Proszę jednak nie zapominać, że „Ksiegi Pellinoru” to dalej typowy romans, owinięty w papier high fantasy. Odstrasza? Nie ruszajcie. W każdym innym wypadku – droga wolna!"

Całość mojej recenzji na: http://www.qfant.pl/review/alison-croggon-ksiega-druga-pellinoru-zagadka/

"Dla odmiany [w tomie drugim] postaci nabierają wreszcie charakteru i kształtu. Może Cadvan wydaje się być zbyt idealny, ale za to Maerad staje się arogancka, dumna i niebezpieczna. Momentami zapatrzona w nową moc, co – naturalnie – musi prowadzić do tragedii. Muszę przyznać, że taka przemiana bardzo mi się podobała. Zniknęło gdzieś to naiwne, papierowe dziewczę z „Daru”, a...

"Nie da się ukryć, że „Dar” to powieść bardzo specyficzna. Przez znaczą jej część będziemy czytali opisy z podróży i powolne budowanie relacji między starszym, nieco skrzywdzonym przez życie mężczyzną i młodziutką niewinną uczennicą – która z jednej strony trochę się nauczyciela boi, a z drugiej staje się odeń uzależniona. Jeśli więc nie odstraszy was to już na starcie, dostaniecie w efekcie historię bardzo nierówną. Trudno czasami się nie skrzywić na schematyczność pewnych fabularnych rozwiązań, jak wspomniani wcześniej Czarni Jeźdźcy ukryci pod nową nazwą czy sam pomysł z dzieckiem wybrańcem. Niby to wszystko standard dla high fantasy, ale po czasie ciężko nie odczuć znużenia. Dla odmiany pomysł z kulturą bardów wyszedł autorce dobrze. Każda szkoła różni się od siebie, pieśni nie brakuje, są odmienne tradycje oraz język, a wszystko razem splata się w spójną koncepcję wykreowanego świata. Zwłaszcza, że na koniec autorka nie poskąpiła typowo encyklopedycznych dodatków z historią, sposobem czytania nazw własnych i wyjaśnieniami.(...)

Na zakończenie, bez owijania, „Dar” Alison Croggon nie powala. Jest to porządna powieść fantasy, dla bardzo sprecyzowanego odbiorcy, który szuka konkretnego rodzaju wzruszeń. Być może moje chłodniejsze nastawienie pogłębił wspomniany we wstępie zabieg autorki, by podawać sztuczną listę źródeł i badań. Jakieś to wszystko mało poważne. Jakby nie wystarczyło, że zrobiła „kulturowe” dodatki, by dodać swojemu światu autentyczności. Moim zdaniem, nie trzeba było posuwać się do żartu, zwłaszcza, że jak miałam okazję sprawdzić na oficjalnej stronie, niejednego czytelnika wprowadziła tym w błąd. Może w kolejnych wydaniach powieści pojawi się jakieś sprostowanie. Tymczasem trochę za mało tych powiewów świeżości. Jeśli jednak ktoś lubi tradycyjne romanse z fantastyczną otoczką – nie mógłby trafić lepiej."

Całość mojej recenzji na: http://www.qfant.pl/review/alison-croggon-ksiega-pierwsza-pellinoru-dar/

"Nie da się ukryć, że „Dar” to powieść bardzo specyficzna. Przez znaczą jej część będziemy czytali opisy z podróży i powolne budowanie relacji między starszym, nieco skrzywdzonym przez życie mężczyzną i młodziutką niewinną uczennicą – która z jednej strony trochę się nauczyciela boi, a z drugiej staje się odeń uzależniona. Jeśli więc nie odstraszy was to już na starcie,...