Książka zainteresowała mnie ze względu na swą tematykę. Szaber, uprawiany w powojennej Polsce przez tysiące ludzi to wciąż zagadnienie mało znane, a nawet przemilczane. Trudno zdobyć dedykowane mu opracowanie, choć można coś niecoś wyczytać w najnowszych monografiach dotyczących okresu powojennego, np. w znakomitej książce Marcina Zaremby „Wielka trwoga”. Powróćmy jednak do „Szabrownika” – w trakcie lektury moja początkowa ekscytacja wywołana odnalezieniem powieści na temat szabru ustępowała wobec narastającego rozczarowania. Nie jest to powieść zła, jednak jakaś taka niedopracowana, nieprzemyślana, niemieszcząca się w konkretnym gatunku literackim. Napisana piękną polszczyzną, przypomina skrzyżowanie powiastki filozoficznej z kryminałem w typie noir, dostrzegalne są także inspiracje znanym filmem „Prawo i pięść”. Świetnym pomysłem było pasowanie na szabrownika historyka sztuki i muzealnika, a zatem kogoś, kto kiedyś troszczył się o zabytkowe przedmioty, by teraz je rabować. Jednak akcja powieści toczy się niemrawo, całość tonie w wydumaniu i przegadaniu, a postacie drugoplanowe są papierowe, niedopracowane. Zmarnowany potencjał intrygującego tematu. Szaber musi, moim zdaniem, zaczekać na innego autora. Będę go wyczekiwać.

Książka zainteresowała mnie ze względu na swą tematykę. Szaber, uprawiany w powojennej Polsce przez tysiące ludzi to wciąż zagadnienie mało znane, a nawet przemilczane. Trudno zdobyć dedykowane mu opracowanie, choć można coś niecoś wyczytać w najnowszych monografiach dotyczących okresu powojennego, np. w znakomitej książce Marcina Zaremby „Wielka trwoga”. Powróćmy jednak...

Uwielbiam tematykę związaną z czasem II wojny światowej, dlatego sięgnęłam po ten tytuł. Okładka niesamowicie mi się podoba, a i treść książki jest ciekawa. Mamy rok 1945, zaczyna się ogarnianie powojennej rzeczywistości. Nie jest to niestety proste, ponieważ ten trudny sześcioletni okres wywołał ogromne spustoszenie, spowodował ruinę większości domów, śmierć była tu na porządku dziennym, a wszelkie ludzkie odruchy zanikały.
W tej chwili każdy próbuje jakoś sobie radzić, przetrwać w tych nieco spokojniejszych może, ale na pewno nie dobrych czy idealnych warunkach, jest to naprawdę walka, o jedzenie, o zdobycie jakiegoś lokum, o samego siebie, ponieważ ludzie przestali wierzyć w cokolwiek, w jakiekolwiek wartości. Poznajemy tu tytułowego Szabrownika, człowieka z Warszawy, mądrego, posiadającego rodzinę, lecz niestety mocno doświadczonego przez zawirowania wojenne. Trafia do Elbląga, miasta nie tak dawno należącego do Niemców, tutaj zaczyna działać jako człowiek zagarniający nieswoje mienie. Mimo zmian, jakie spowodowała w nim wojna, nie wyzbywa się dawnych przyzwyczajeń, nic nie zmieni tego, że jest wykształcony i posiada ogromna wiedzę, zajmuje się szabrem rzeczy wyjątkowych, nie bierze byle czego. Czy ten człowiek będzie w stanie na nowo uwierzyć, zaufać, podnieść się, tak jak cały nasz kraj, z ruiny, z upadku, z tego wszystkiego, co go spotkało?
Myślę, że warto zapoznać się z tym tytułem, czytałam już coś niecoś o szabrownikach, w książce "Wypędzony" Jacka Inglota, ale tam miejscem akcji był Breslau, Wrocław i ludzie tego pokroju byli ujęci w innej, dużo bardziej negatywnej formie, tutaj mamy do czynienia z postacią moim zdaniem bardziej pozytywną, tylko mocno zagubioną.

Uwielbiam tematykę związaną z czasem II wojny światowej, dlatego sięgnęłam po ten tytuł. Okładka niesamowicie mi się podoba, a i treść książki jest ciekawa. Mamy rok 1945, zaczyna się ogarnianie powojennej rzeczywistości. Nie jest to niestety proste, ponieważ ten trudny sześcioletni okres wywołał ogromne spustoszenie, spowodował ruinę większości domów, śmierć była tu na...