Nie wiem czemu zabrałem się za czytanie tego dziełka. Wisiało na liście do przeczytania, polecone przez kogoś dawno temu i wreszcie się za to zabrałem. Zestarzało się tak okrutnie, że niemal było nie do czytania.

Nie wiem czemu zabrałem się za czytanie tego dziełka. Wisiało na liście do przeczytania, polecone przez kogoś dawno temu i wreszcie się za to zabrałem. Zestarzało się tak okrutnie, że niemal było nie do czytania.

Z tyłu książki, na okładce, opinie fanów Runyona - Francisa Forda Coppoli, Toma Waitsa i Marka Hłaski. Sądziłem więc, że po rekomendacjach takich facetów przeczytam książkę jednym tchem, choć pewnie nie będzie łatwo! I co? Totalna wpadka! Przeczytałem tylko dwa pierwsze opowiadania, bo dalej już nie mogłem - zwyczajnie odpadłem. Opowiadania za cholerę nie były ani zabawne ani dowcipne - przynajmniej dla mnie. I narracja... Nie moja. A winę jakąś, po części, ponosi pewnie tłumacz, który we wstępie, jakby usprawiedliwiając się pisze, że "tłumaczyć Runyona nie jest łatwo. To chyba coś podobnego jak przekładać Wiecha na obcy język, a może i trudniej..." I tłumacz, według mnie, właśnie trudnościom tym nie podołał. A zresztą oceńcie sami, bo jak powiada mój sąsiad Krzyś, Złota Raczka: "Nie wierz gębie dopóki nie położysz na zębie". A może jednak to ja się nie poznałem i pomyliłem?
P.S. Jedyne plusy książki to kolażowa okładka i kolaże umieszczone przed każdym opowiadaniem.

Z tyłu książki, na okładce, opinie fanów Runyona - Francisa Forda Coppoli, Toma Waitsa i Marka Hłaski. Sądziłem więc, że po rekomendacjach takich facetów przeczytam książkę jednym tchem, choć pewnie nie będzie łatwo! I co? Totalna wpadka! Przeczytałem tylko dwa pierwsze opowiadania, bo dalej już nie mogłem - zwyczajnie odpadłem. Opowiadania za cholerę nie były ani zabawne...