Jeszcze kilka lat temu na tylnej okładce książki wystarczyło podać datę urodzenia autora: nowomodny obyczaj każe jednak od pewnego czasu uzupełniać ją informacją, pod jakim owe narodziny miały miejsce. Idąc zatem z duchem czasu wyznaję, że urodziłem się 13 września 1964, w Piasecznie koło Warszawy, pod znakiem Zakazu Wjazdu, który to znak - tu muszę zgodzić się z głosicielami zodiakalnej mody - w rzeczy samej przyświeca mi do dziś we wszystkim, co czynię.
Patronuje mi on jako pisarzowi - bo skończywszy polonistykę zamiast poezji bezrymowej poświęciłem się pogardzonej przez krytyką literaturze popularnej. Patronuje mi to jako dziennikarzowi, gdyż zamiast pukać do salonów "ludzi rozumnych", na miejsce pracy wybrałem sobie tak "oszołomskie" i pogardzane przez pisma jak "Gazeta Polska" czy "Najwyższy czas". A wreszcie patronuje mi jako politykowi, który mając do wyboru tyle poważnych i pro reformatorskich ugrupowań, poświęcił swą energię również oszołomskiej i niepoważnej, a na dodatek "skrajnie doktrynerskiej" Unii Polityki Realnej.
Podobnych wyborów zazwyczaj dokonują ludzie, którzy głęboko w coś wierzą. W moim wypadku jest dokładnie odwrotnie: tym, co inspirowało moją publicystykę, której wybór zawiera niniejszy tom, była właśnie głęboka niewiara. Głęboka niewiara w rozmaite sanhedryny sprzedajnych "intelektualistów" i załganych "autorytetów moralnych". Głęboka niewiara w to, że siłami urzędników i mocą paragrafów można poprawić Pana Boga i urządzać ludziom raj na ziemi. Głęboka niewiara w miraż "sprawiedliwości społecznej", pozwalający łajdakom tuczyć się kosztem rzesz ogłupionej ideologią biedoty. Głęboka... zresztą, nie miejsce tu, by owo wyznanie niewiary ciągnąć. Jest nim przecież cała ta książka.