No więc tak: najwyższa ocena należy się Myszorowi za kawał porządnej i żmudnej roboty. Nie tylko przetłumaczył na polski ową „Ewangelię Judasza”, ale także opatrzył ją naukowym (i pozbawionym ideologicznych bądź religijnych uprzedzeń!) wstępem oraz dodatkiem w postaci przetłumaczeniu – mówić najprościej – wszystkich tych starych pism, które o tejże ewangelii w jakiś sposób traktowały. Podsumowując, profesor dostarczył nam kawał solidnej literatury!

Inna sprawa, jeśli chodzi o samą ewangelię. Jestem laikiem w kwestii tekstów gnostyckich, więc przyciągnęła mnie do tego tekstu możliwość zobaczenia żywota Jezusa z nieco innej strony, z innej perspektywy. To ciekawe, prawda? No więc właśnie, tu pojawia się pierwsze zastrzeżenie. „Ewangelia Judasza” bowiem... nie jest ewangelią! I bynajmniej nie napisał jej Judasz.

Tak naprawdę to tekst setycki (taki odłam gnostyków, co to kochają Seta). To treść rozmowy pomiędzy Jezusem (który kompletnie nie zachowuje się jak Jezus) a Judaszem, po której to rozmowie dwunasty apostoł zdecyduje się wydać zbawiciela. W wielkim skrócie: Jezus uznaje w niej Judasza za bystrzachę i postanawia opowiedzieć mu wielkie tajemnice świata. Tak się też składa, że te wielkie tajemnice to skrócona wersja setyckich wierzeń.

Z perspektywy osoby wierzącej mogę powiedzieć, że takie teksty pociągają. Kręci nas możliwość znalezienia jakiegoś nowego tekstu religijnego. Czegoś, co rzuci nowe światło na pewne kwestie. Czy „Ewangelia Judasza” jest właśnie takim tekstem? Z czystym sercem mogę powiedzieć, że nie. Trzeba być bardzo, ale to bardzo wielkim fanem teorii spiskowych, żeby uznać te bzdurki za prawdę objawioną. Serio, dużo łatwiej byłoby mnie przekonać, że Jezus był podróżnikiem w czasie bądź kosmitą niż w to, że w tekstach gnostyckich (a przynajmniej tych setyckich) jest cokolwiek mądrego.

Podsumowując: nie warto. Jeśli ktoś jest zainteresowany tą pozycją z tych samych powodów, z których sam byłem nią zainteresowany, zawiedzie się. Zdaje się, że na necie można znaleźć gdzieś darmową elektroniczną wersję tego tekstu, więc polecam zerknąć najpierw tam, żeby się przekonać, z czym się to je. Niemniej pozycja ta i tak zasługuje na najwyższą możliwą ocenę, bo choć tekst źródłowy rozczarowuje, to i tak bardzo fajnie, że ktoś go przetłumaczył i opatrzył tak wyczerpującym i obiektywnym wstępem.

No więc tak: najwyższa ocena należy się Myszorowi za kawał porządnej i żmudnej roboty. Nie tylko przetłumaczył na polski ową „Ewangelię Judasza”, ale także opatrzył ją naukowym (i pozbawionym ideologicznych bądź religijnych uprzedzeń!) wstępem oraz dodatkiem w postaci przetłumaczeniu – mówić najprościej – wszystkich tych starych pism, które o tejże ewangelii w jakiś sposób...