Książka nie spełniła moich oczekiwań. Ma raczej charakter encyklopedyczny, jakiegoś leksykonu z niekończącymi się wyliczankami numerów meldunków, numerów dywizji, komórek organizacyjnych poszczególnych referatów, wydziałów itd. itp. Zasadniczym mankamentem jest natomiast brak charakterystyk czy choćby krótkich biografii oficerów polskiego wywiadu, szczególnie w przypadkach, w których nagromadziło się wokół ich działalności sporo kontrowersji (np. Englicht, Niezbrzycki). Za mało treści, za dużo liczb. Autor powinien raczej zająć się opracowywaniem zbiorów danych.

Książka nie spełniła moich oczekiwań. Ma raczej charakter encyklopedyczny, jakiegoś leksykonu z niekończącymi się wyliczankami numerów meldunków, numerów dywizji, komórek organizacyjnych poszczególnych referatów, wydziałów itd. itp. Zasadniczym mankamentem jest natomiast brak charakterystyk czy choćby krótkich biografii oficerów polskiego wywiadu, szczególnie w przypadkach,...

Książka pozwala spojrzeć na pogarszającą się sytuację geostrategiczną II RP w ostatnich miesiącach przed wybuchem wojny z niedocenianej dotychczas perspektywy polskich służb wywiadowczych. Czytelnikowi oceniającemu zasadność polityki równowagi Becka i sojuszu z mocarstwami zachodnimi jedynie przez pryzmat działań kół dyplomatycznych wydawać się może, iż owe decyzje podjęte zostały bez wiedzy o ich możliwych następstwach. Istnieją jednak pewne przesłanki pozwalające twierdzić, że Wielka Brytania i Francja posiadały wiedzę o tajnych ustaleniach paktu Ribbentrop – Mołotow, którego zrealizowanie zostało dopełnione agresją sowiecką 17 września. Nawet gdyby władze II RP otrzymały informacje nt. tajnego protokołu paktu o nieagresji między dwoma sąsiadami, w niczym nie polepszyłoby to fatalnego położenia Polski. Niemniej, do istoty zawierania sojuszy międzypaństwowych należy obustronna współpraca, także w charakterze wywiadowczym, z której Oddział II SG wywiązywał się należycie, czego z pewnością nie można powiedzieć o wywiadzie aliantów.

Co więcej, centrala wywiadu, niezależnie od komunikatów ostrzegawczych pracowników niższego szczebla, niewzruszenie utrzymywała pogląd o braku zagrożenia ze strony ZSRS! Na ostateczne – jak się okazało – błędne rozpoznanie położenia międzynarodowego Polski, rzutował m.in. brak doświadczenia w pracy wywiadowczej płk Smoleńskiego, od lutego 1939 r. szefa „dwójki”. To on kształtował opinie szefa Sztabu Generalnego gen. Stachiewicza, który z kolei wpływał na posunięcia MSZ poprzez kontakt z ministrem Beckiem. Odsunięcie płk Pełczyńskiego od dowodzenia wywiadem, posiadające podtekst polityczny, zwielokrotniło błędy strategiczne i pozbawiło tajne służby fachowego kierownictwa.

Pozostaje jedynie żałować, że obfite sukcesy wywiadu wojskowego, zwłaszcza na kierunku zachodnim, angażujące liczny personel i takież środki, nie zostały należycie wykorzystane przez obóz rządzący. Niektórym doniesieniom nie dowierzano ze względu na „małe prawdopodobieństwo”, jak w przypadku sojuszu Hitlera ze Stalinem, istnieniu którego zaprzeczano ze względu na sprzeczności ideologiczne obu państw. Inne wartościowe informacje nawet nie docierały do kół polityczno-wojskowych, natomiast z pozostałych uczyniono w większości niewłaściwy użytek. Do tego stanu rzeczy w dużej mierze przyczyniła się nieufność obozu dyplomatycznego względem służb wywiadowczych, determinowana głównie obawą przed dekonspiracją.

Autor odsłania kulisy polityki aliantów zachodnich przed wybuchem wojny, ukierunkowanej na rzucenie do wojny z III Rzeszą Polski jako pierwszego państwa, aby zyskać czas na przygotowania do czynnego udziału w konflikcie. O tym, że zarówno Francja, jak i Wielka Brytania nie zamierzały wypełnić zobowiązań sojuszniczych, świadczyło m.in. celowe opóźnianie ustaleń ws. wymiaru pomocy w razie agresji Hitlera. Gwarancje niepodległości i nienaruszalności granic udzielone Polsce stanowiły dla mocarstw zachodnich wyłącznie środek mający na celu odstraszenie Hitlera od rozpętania wojny. Nie udało się jednak jej zapobiec, jako że Fuhrer słusznie nie wierzył w szczere chęci pomocy aliantów, a jego sojusz ze Stalinem był niewątpliwie czynnikiem rozstrzygającym o wybuchu konfliktu. Intencje sojuszników względem II RP niewiele różniły się od stosunku do Czechosłowacji w końcu września 1938 r. Pokój w Europie tym razem chciano osiągnąć polskim kosztem, na co wskazuje opóźnienie mobilizacji powszechnej w obliczu nadciągającej agresji niemieckiej.

Dzieło Piotra Kołakowskiego zasługuje na uwagę dzięki zbiorczemu przedstawieniu działań "dwójki" w ostatnich miesiącach pokoju. Do momentu ukazania się tej pozycji dominowała w historiografii tendencja przedstawiania osobno poszczególnych kierunków działań wywiadowczych.

Książka pozwala spojrzeć na pogarszającą się sytuację geostrategiczną II RP w ostatnich miesiącach przed wybuchem wojny z niedocenianej dotychczas perspektywy polskich służb wywiadowczych. Czytelnikowi oceniającemu zasadność polityki równowagi Becka i sojuszu z mocarstwami zachodnimi jedynie przez pryzmat działań kół dyplomatycznych wydawać się może, iż owe decyzje podjęte...

Książka ta to bardzo dobre kompendium wiedzy o działaniu i organizacji polskiego wywiadu w czasie najgorętszym tuż przed wybuchem wojny. Bogata szata ilustracyjna jest jak najbardziej na plus. Książka na pewno nie jest adresowana do wszystkich mimo że jej tematem są gry szpiegowskie i wywiadowcze jest to praca naukowa której nie pochłonie się w kilka wieczorów. Książka zdecydowanie dla osób lubiących historię szpiegostwa i wywiadu a także wojskowość II RP i jej organizacje, dla początkujących będzie to trudna przeprawa, jednak ze względu na zawarte w książce informacje i dane warta jest uwagi i poświęcenia kilku wolnych wieczorów.

Książka ta to bardzo dobre kompendium wiedzy o działaniu i organizacji polskiego wywiadu w czasie najgorętszym tuż przed wybuchem wojny. Bogata szata ilustracyjna jest jak najbardziej na plus. Książka na pewno nie jest adresowana do wszystkich mimo że jej tematem są gry szpiegowskie i wywiadowcze jest to praca naukowa której nie pochłonie się w kilka wieczorów. Książka...

Badacze szerokiej gamy zagadnień militarnych, politycznych i wojskowych dotyczących II wojny światowej i okresu ją poprzedzającego uzyskali w wyniku transformacji ustrojowej po 1989 roku i zmian zachodzących w ówczesnej Europie potężne narzędzie w postaci dostępu do przepastnych archiwów, a tym samym możliwości badania dokumentów przez lata skrzętnie skrywanych przed opinią publiczną. Zaowocowało to wieloma znakomitymi publikacjami, odsłaniającymi mało lub zupełnie nieznane historyczne fakty, próbującymi zapełnić nadal białe plamy na ciele naszego państwa i narodu. Odkłamujących dawną rzeczywistość a wielu polskim bohaterom i patriotom pomagając zająć właściwe i należne im miejsce w naszej świadomości i historii.

W nurt ten wpisuje się również świetnie napisana książka Piotra Kołakowskiego „Czas próby”, dotyczącą działalności polskich (i obcych) służb wywiadowczych w przededniu wybuchu II wojny światowej a zwłaszcza II Oddziału Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (tzw. dwójki) i szeroko pojmowanym zagadnieniom dotyczącym jego budowy oraz działalności. Przez dziesięciolecia mało znanej, słabo definiowalnej, owianej PRL-owską czarną propagandą, oszczerstwami, kłamstwami, przeinaczaniem faktów, nadal jednak niezmiennie fascynującej historyków i badaczy.
Autor w sposób bardzo merytoryczny i znakomicie udokumentowany ukazuje nam ów często pomijany aspekt działalności Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, wpisując w to wielkie poświecenie i zaangażowanie jej członków. W pięciu podzielonych tematycznie rozdziałach, głęboko osadzonych w szerokim dziejowym kontekście, bardzo wnikliwie i obrazowo kreśli strukturę polskiego wywiadu, kierunki i metodologie podejmowanych działań, motywy i cele jakie mu przyświecały, zaplecze militarno – wojskowe ówczesnego państwa polskiego. Spostrzeżenia i analizy dotyczące stopnia przygotowania do wojny, zarówno naszego kraju jak i hitlerowskich Niemiec i ZSRR. Opisuje współprace, wymianę informacji i doświadczeń ze służbami innych krajów: Stanów Zjednoczonych, Francji, Anglii, Litwy, Łotwy, itd. To obiektywne i niekiedy krytyczne spojrzenie na ówczesna sytuację militarną i ekonomiczną w odniesieniu do nieuchronnie zbliżającej się konfrontacji zbrojnej, szeregu zawirowań politycznych, administracyjnych i personalnych ( niefortunnych jak się wydaje zwłaszcza po stronie polskiej).
W książce znajdziemy szczegółowy opisy działalności polskich służb wywiadowczych, głównie na terenie Niemiec i ZSRR, wyszczególnione akcje, codzienność niezwykle trudnej, i niebezpiecznej pracy. Autor spróbuje odpowiedzieć na szereg trudnych pytań przez lata nurtujących różne środowiska min: Dlaczego uderzenie Armii Sowieckiej w wrześniu 1939 roku było kompletnym zaskoczeniem dla polskich kół politycznych i wojskowych? Czy polskie siły specjalne były dostatecznie przygotowane i przeszkolone do działalności w tak skomplikowanych warunkach? Czy można było zrobić na tym odcinku znacznie więcej?

Lektura obfituje ponadto w ciekawostki i mało znane wydarzenia jak np: prowadzenie działalności przeciw Rosji Sowieckiej z terenu Turcji, czy współpraca z wywiadem Japonii. Na każdym kroku uwidacznia się znakomite przygotowanie pisarza, ogromna wiedza w prezentowanym temacie i jak sądzę iście tytaniczna praca źródłowa. Efekt tego wysiłku jest jednak bardzo widoczny.

Książka „Czas próby” Piotra Kołakowskiego to bardzo ciekawa pozycja dla wszystkich którzy się interesują się historią II wojny światowej, odkrywaniem jej nieznanych i zapomnianych faktów, zdarzeń oraz ludzi którzy walczyli i ginęli w obronie naszego Kraju.

Badacze szerokiej gamy zagadnień militarnych, politycznych i wojskowych dotyczących II wojny światowej i okresu ją poprzedzającego uzyskali w wyniku transformacji ustrojowej po 1989 roku i zmian zachodzących w ówczesnej Europie potężne narzędzie w postaci dostępu do przepastnych archiwów, a tym samym możliwości badania dokumentów przez lata skrzętnie skrywanych przed opinią...