Po zapoznaniu się ze wszystkimi tomami (oczywiście przerzedzonymi przez redakcję) można chyba wysnuć wniosek, że pan Leszek Serafinowicz nie przepadał za intelektualnościami. Męczyły go one, chyba że podane zostały na poetycznym/ckim cukrze, okrężnie, przez filtr jakiegoś innego niż mózg organu. Dziennik Lechonia jest na wskroś płciowy, ale nie wiadomo o jaką płeć chodzi. Nie czuć w nim - a zawsze czuć u największych - uniwersalnego człowieka, jakiegoś takiego sięgnięcia do dna człowieczeństwa po istotę rzeczy. U Lechonia jest tylko zdolny, chcący dobrze, ambitny Leszek Serafinowicz uwikłany w ideały, które nie pozwalają mu być wybitnym. Refrenem Dziennika jest: - Dzisiaj znowu nic nie napisałem. Ale co ma pisać człowiek, który twierdzi, że nie da się przeskoczyć Mickiewicza w poezji polskiej?
Poza tym lektura zupełnie pozbawiona humoru od-lechoniowego. Wszystkie zabawne anegdoty, powiedzenia, a także błyskotliwe i inteligentne kalambury i aforyzmy pochodzą z drugiej ręki: od Churchilla, Franca Fiszera i in. Wszystko to potęguje wrażenie, że Serafinowicz stawia siebie niżej od innych, że "zna swoje miejsce w szeregu", czyli że wywiózł z Polski i zachował w niezmienionej formie ten największy skarb, grudkę ziemi, która rodzi każdego "prawdziwego" Polaka - kompleks prowincjusza.

Po zapoznaniu się ze wszystkimi tomami (oczywiście przerzedzonymi przez redakcję) można chyba wysnuć wniosek, że pan Leszek Serafinowicz nie przepadał za intelektualnościami. Męczyły go one, chyba że podane zostały na poetycznym/ckim cukrze, okrężnie, przez filtr jakiegoś innego niż mózg organu. Dziennik Lechonia jest na wskroś płciowy, ale nie wiadomo o jaką płeć chodzi....