Zróżnicowane jakością opowiadania. Jak to w antologiach.
Pomysły ciekawe i to się chwali :)

Zróżnicowane jakością opowiadania. Jak to w antologiach.
Pomysły ciekawe i to się chwali :)

Na antologię "Science fiction po polsku" już jakiś czas zerkałam w księgarniach, niespodziewanie trafiła mi się okazja i udało mi się na nią wymienić na jednej z Facebookowych grup książkowych.

Antologia zawiera 11 opowiadań opatrzonych krótką notką biograficzną dotyczącą każdego autora oraz dosyć rzeczowym wstępem napisanym przez Jakuba Ćwieka. Szczerze mówiąc sam wstęp trochę mnie rozczarował, ponieważ spodziewałam się kilku słów od Anny Kańtoch.

Opowiadania są bardzo różnorodne, chociaż kilka motywów powtarza się. Czytamy o podróżach kosmicznych, istotach z innych wymiarów i planet, rzeczywistości postapokaliptycznej czy cyberpunkowej. Dostajemy więc przekrój przez większość gatunków literackich kojarzonych z science fiction.
Wampiry w kosmosie, postapokalipsa na wesoło, manipulacja genami, sztuczna inteligencja... Niestety nie jest to świeży powiew w naszym rodzimym sci-fi, żadne z opowiadań nie wstrząsnęło mną swoją innowacyjnością czy niesamowitą oryginalnością. Co prawda w większości nie są to odgrzewane kotlety, jednak nie jest to też żadna nowość.

Co do samych opowiadań, są na tyle krótkie, że nie widzę większego sensu w pisaniu o każdym osobno. Zwłaszcza, że ciężko byłoby uniknąć spoilerów. Mogę powiedzieć, że z całej antologii wybija się opowiadanie Istvana Vizvary'ego i Pawła Palińskiego. Obaj panowie stworzyli teksty do których jeszcze przez jakiś czas będę wracała myślami. Za to rozczarował mnie "Upiory Błękit" Dariusza Domagalskiego, bardzo sztampowe opowiadanie bez większego przesłania.

Dodatkowo przypadła mi do gustu okładka zaprojektowana przez Jarosława Motałę. Pomysł został zaczerpnięty z pierwszego opowiadania "Samolubny gen".

6/10 Opowiadanie opowiadaniu nie równe, jedne są lepsze inne są gorsze. Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę, ponieważ spędziłam z nią kilka przyjemnych godzin.Z czystym sumieniem mogę ją polecić fanom science fiction, którzy aktualnie nie mają nic innego do czytania lub chcą zapoznać się z czymś krótkim.

Na antologię "Science fiction po polsku" już jakiś czas zerkałam w księgarniach, niespodziewanie trafiła mi się okazja i udało mi się na nią wymienić na jednej z Facebookowych grup książkowych.

Antologia zawiera 11 opowiadań opatrzonych krótką notką biograficzną dotyczącą każdego autora oraz dosyć rzeczowym wstępem napisanym przez Jakuba Ćwieka. Szczerze mówiąc sam wstęp...

Naprawdę rzadko zdarza mi się sięgać po antologię. Irytuje mnie fakt, że to po prostu zbiór krótkich opowiadań. Najgorsze jest, kiedy jakiś przypadnie do gustu. Odwraca się stronę z nadzieją na ciąg dalszy a tu już coś innego. W swoim dość krótkim życiu czytałam chyba tylko jedną taką pracę zbiorową, a tutaj mam kolejną. Przeczytałam ją już wczoraj, jednak cały czas się zastanawiałam, jak to zrecenzować. Przecież nie opiszę Wam jedenastu historii! Stwierdziłam, że opowiem Wam pokrótce o tych, które podobały mi się najbardziej. Bo muszę przyznać, że na niektórych bardzo się zawiodłam.

Upiorny błękit - Dariusz Domagalski

Autor przedstawił historię ludzi, którzy podbili już prawie cały kosmos. Na statku kosmicznym Gwiezdny Anioł pięciu mężczyzn, w tym nasz narrator, ruszają do gromady kulistej 47 Tucanae w poszukiwaniu bogactw. Nie jest to niczym specjalnym, w czasach w których dzieje się to wszystko. Lądują oni na pewnej planecie, na której niebo ma ohydny, jaskrawy kolor, jak opisuje to mężczyzna. Kiedy w tajemniczy sposób ginie jeden z towarzyszy a później w dziwny sposób ożywa, wszystko się zaczyna.

Byliśmy jak szarańcza nawiedzająca uprawne pola i przynosząca zniszczenie.
Taka już nasza ludzka natura.

Przyznam, że to opowiadanie przypadło mi do gustu od samego początku. Dariusz Domagalski w interesujący sposób wprowadza całą akcję. Było to pierwsza historia ze zbioru, od której nie mogłam się oderwać. Byłam niesamowicie zła, gdy, tak jak przypuszczałam, wszystko skończyło się za wcześnie. Zdenerwowana sprawdziłam, czy autor ma jakieś książki na swoim koncie i byłam szczęśliwa, gdy okazało się, że tak. Zdecydowanie sięgnę po jakąś, bo od razu zakochałam się w stylu pana Domagalskiego.

Księdza Marka trzy spotkania z demonem - Artur Laisen

Przyznam, że to opowiadanie bardzo mnie zaskoczyło. Nie pasowało mi jakoś do tych wszystkich innych - o kosmosie, genach i tym wszystkim. Artur Laisen przedstawia nam historię pewnego księdza, który pewnego dnia odprawiając mszę widzi w swoim kościele... HELF-a. Demona. Opętują oni ludzi. Zaskoczony Marek nie wie, co robić. Odprawia mszę do końca, czemu sam się dziwi. Demon w ciele Michała Bielickiego ma żonę i dziecko. Zachowuje się całkiem normalnie... Ksiądz Marek poznaje jego historię i... tego Wam nie zdradzę.

W tej historii chyba było najmniej science fiction a mimo wszystko bardzo mi się podobała. Chyba nawet najbardziej ze wszystkich. Niby taka prosta fabuła, tytuł zdradzający większość wydarzeń a mimo wszystko. Może w tej prostocie jest zawarta cała magia? Nie mam pojęcia. Tak czy inaczej to króciutkie opowiadanie, jednak tym razem nie miałam nic przeciwko temu, że zakończenie nadeszło tak szybko. Autor idealnie wszystko zaplanował i napisał.

Muneca - Istvan Vizvary

Ta historia też jest z pozoru całkiem normalna. Miłość bogatego mężczyzny do chorej żony, która leży bez życia. Jego przyjaźń z Doreen, która jest laleczką-terapeutką zmienia wszystko. Ktoś zabija jego Zoe a nikt obcy nie wszedł do domu. Kobieta została uduszona a detektyw, nube Holmes, próbuje rozwiązać tą zagadkę.

Otóż rozwiązanie jest bardzo proste i widać, że autor nie skupił się na samym morderstwie. Historia ciągnie się dalej i jest niesamowita. Nigdy bym nie wpadła na taki pomysł. Ukłony pełne szacunku ślę w stronę pana Vizvary. Było to trzecie opowiadanie, które najbardziej przypadło mi do gustu.

***

Oczywiście nie tylko te trzy mi się spodobały. Jednak, według mnie, te były najlepsze. Przyznam szczerze, że zawiodłam się na historii stworzonej przez Jakuba Ćwieka. Spodziewałam się po nim dużo więcej, gdyż po prostu go uwielbiam. Ogólnie bardzo podobał mi się pomysł wydania takiej książeczki. To prawda, że polska literatura, nie tylko science fiction, jest bardzo niedoceniania. A przecież tak łatwo trafić na perełkę, którą będzie się pamiętać do końca życia. Science fiction po polsku jest książką, którą musi posiadać każdy miłośnik sci-fi. Mimo, że nie każde opowiadanie przypadło mi do gustu to popieram takie inicjatywy. Chyba zacznę częściej sięgać po antologie.

Naprawdę rzadko zdarza mi się sięgać po antologię. Irytuje mnie fakt, że to po prostu zbiór krótkich opowiadań. Najgorsze jest, kiedy jakiś przypadnie do gustu. Odwraca się stronę z nadzieją na ciąg dalszy a tu już coś innego. W swoim dość krótkim życiu czytałam chyba tylko jedną taką pracę zbiorową, a tutaj mam kolejną. Przeczytałam ją już wczoraj, jednak cały czas się...

Jak to zwykle w przypadku zbioru opowiadań, a już szczególnie w sytuacji gdy każde wyszło spod pióra innego autora – trudno jednoznacznie ocenić komplet. Zawsze znajdą się teksty „lepsze” i „gorsze”, i każdy czytelnik inaczej je oceni. Moim zdaniem najlepsze z zestawu to:
„Wszyscy jesteśmy dziećmi BOG-a” – niezbyt łatwo przebrnąć przez styl pisania, ale pomysł ciekawy – świat w którym obok siebie funkcjonują „maszyny” (kolejne generacje czegoś dawniej nazywanego „sztuczną inteligencją”) i ludzie; obie formy równie świadome i inteligentne, ale „maszyny” nadal potrzebują ludzi, bo teraz zbudowane są ze związków takich jak organizmy żywe, a ludzie modyfikują swoje ciała wstawiając w nie całą masę syntetycznych dodatków;
„Nadejście zimy” – rodzima odpowiedź na „Matrixa”, może nie tak efektowna jak oryginał, ale za to z mniejszą dawką absurdu – w sumie ciekawe połączenie s-f (o ludziach firmy zarabiającej na odzyskiwaniu danych i naprawie sieci informatycznych zniszczonych przez „Obcych”) i fantasy (przeżycia tychże ludzi po wejściu w „wirtualną rzeczywistość”);
„Muneca” – kolejna rzecz o konfrontacji ludzi ze „sztuczną inteligencją” – tym razem o tym, jak „wirtualne twory” które w założeniu miały pracować dla ludzi wpływają na ich życie – bo – mimo iż miały być tylko maszynami – mają swoje plany i zamiary, i nie są już zwykłymi narzędziami;
„Opowieść o śpiących królewnach” – niby ograny schemat (loty międzyplanetarne, konflikty społeczno-polityczne i „szara rzeczywistość” przeciętnych ludzi) ale i tak nieźle się czyta;
„Z poradnika niepraktycznego przeżycia postatomowego” – surrealistyczna historyjka o czasie wojen i chaosu; wprawdzie daleko jej do „Bajek robotów” Lema czy „Autostopem przez galaktykę” Adamsa, ale wygląda na krok w takim kierunku. Ładny dialog z tegoż opowiadanka, pasuje do programów informacyjnych: „ - Doprawdy nie wiem już, dokąd zmierza ten świat. – Ku zagładzie, bracie. Ku zagładzie. No i demokracji, oczywiście.”

Podsumowując – warto poczytać, historyjki są tak różnorodne że wielu czytelników ma szanse znaleźć coś nowego, interesującego, lub – po prostu – dobrą rozrywkę.

Jak to zwykle w przypadku zbioru opowiadań, a już szczególnie w sytuacji gdy każde wyszło spod pióra innego autora – trudno jednoznacznie ocenić komplet. Zawsze znajdą się teksty „lepsze” i „gorsze”, i każdy czytelnik inaczej je oceni. Moim zdaniem najlepsze z zestawu to:
„Wszyscy jesteśmy dziećmi BOG-a” – niezbyt łatwo przebrnąć przez styl pisania, ale pomysł ciekawy –...

Fantastyczna! Siłą tej antologii jest jej różnorodność. Wirtualna rzeczywistość Sawickiego, cyberpunk Palińskiego, horror Wójtowicz, zabawne z wyśmienitym językiem Duszyńskiego, Hard SF Hałas i zaskakujące opowiadanie Vizvarego. Do tego kilka innych, które także trzymają poziom. Po prostu trzeba przeczytać.

Fantastyczna! Siłą tej antologii jest jej różnorodność. Wirtualna rzeczywistość Sawickiego, cyberpunk Palińskiego, horror Wójtowicz, zabawne z wyśmienitym językiem Duszyńskiego, Hard SF Hałas i zaskakujące opowiadanie Vizvarego. Do tego kilka innych, które także trzymają poziom. Po prostu trzeba przeczytać.

Oj, nie polecam. Nie dlatego, że to wyjątkowo słaby zbiór, bo zdarzają się zapewne słabsze (uczciwie jednak przyznaję: długo na taki nie trafiłem).

Problem w tym, że wytrawni fani science-fiction nie znajdą w nim absolutnie niczego oryginalnego czy odkrywczego. W takim wypadku opowiadania powinny się bronić chociaż klimatem i warsztatem, ale i tu jest kiepsko. Zasłużone brawa należą się właściwie tylko Istvanowi Vizvaremu, który wykorzystał konwencję science-fiction do napisania oryginalnego kryminału i wyczarował wizję świata pełnego pełniących rozmaite funkcje "lalek" - warto. Reszta tekstów? Szczerze mówiąc... po paru tygodniach nie pamiętałem już żadnego.
O, przepraszam - należy jeszcze wspomnieć o Laisenie. Jego "Księdza Marka trzy spotkania z demonem" są rewelacyjne - oddaję sprawiedliwość.

Z kolei największe baty należą się autorowi "Z poradnika niepraktycznego przeżycia postatomowego", Piotrowi Sarocie. Czytając to bezprzykładne gówno miałem wrażenie, że jego autor ma trzynaście lat, a do napisania opowiadania skłoniła go właśnie ukończona przygoda z grą RPG. Doprawdy nie wiem kto mógł dopuścić coś takiego do druku.

I jeszcze jedno - "Okładkowi" autorzy, panowie Domagalski i Ćwiek, odstawili pańszczyznę. Nie wnikam, czy do zbioru przeznaczyli opowiadania z szuflady, czy napisali coś świeżego na to konkretne zamówienie - w każdym razie ich teksty są słabe, Ćwieka można nawet zaliczyć do trójki najsłabszych. Jak na ironię Ćwiek jest również autorem wstępu do antologii. W którym, a jakże, lwią część objętości poświęca swojemu opowiadaniu...

Oj, nie polecam. Nie dlatego, że to wyjątkowo słaby zbiór, bo zdarzają się zapewne słabsze (uczciwie jednak przyznaję: długo na taki nie trafiłem).

Problem w tym, że wytrawni fani science-fiction nie znajdą w nim absolutnie niczego oryginalnego czy odkrywczego. W takim wypadku opowiadania powinny się bronić chociaż klimatem i warsztatem, ale i tu jest kiepsko. Zasłużone...

http://my-fantastic-books.blogspot.com/2013/01/154-science-fiction-po-polsku-recenzja.html

http://my-fantastic-books.blogspot.com/2013/01/154-science-fiction-po-polsku-recenzja.html

Zbiór nie porywa da się przeczytać ale jak wcześniej napisałem na kolana nie powala...
Jak to w zbiorze opowiadań jedne opowiadania są lepsze inne mniej szczerze powiedziawszy ciężko mi było dobrnąć co końca...

Zbiór nie porywa da się przeczytać ale jak wcześniej napisałem na kolana nie powala...
Jak to w zbiorze opowiadań jedne opowiadania są lepsze inne mniej szczerze powiedziawszy ciężko mi było dobrnąć co końca...

Podobno „wszystko już było”, ale ta antologia udowadnia, że „nie wszystko”, a przynajmniej „nie tak”.

Nieco generalizując zacznę od tego, że to udana próba zebrania tekstów różnorodnych, czasem krańcowo odmiennych, czasem przewidywalnych, a jeszcze kiedy indziej wymagających naprawdę rzetelnego skupienia. I wbrew pozorom – to dobrze, bo pewnie prawie każdy znajdzie tu coś, co go poruszy i co w jakiejś mierze zapamięta. „Prawie”, bo nie każdy musi lubić taką literaturę, a i wokół samego pojęcia SF narosło sporo nieścisłości i emocji.

Patrząc z perspektywy czytelnika, który najwyżej ceni sobie suspense i biegłość posługiwania się słowem, antologię podzielić można na dwa rodzaje tekstów. Pierwszy to „Piszę, bo lubię i mam pomysł”, drugi – „Piszę, bo mam pomysł i coś do powiedzenia” (to wcale nie oznacza tego samego, choć naturalnie jest subiektywne). Rozpoczynający zbiór „Samolubny gen” to dla mnie przykład pierwszej kategorii: sprawny, zwięzły tekst; naturalny, nieco brutalny (dość wyraźny trend w dzisiejszej prozie) pomysł. Co było nie tak z mojej perspektywy? Pointa mnie nie zaskoczyła. Nie zapamiętam go. Nie wzbudził (pytanie, czemu?) emocji. Szkoda, bo autor na to zasługuje. Podobnie z „Obrożą”, chociaż muszę sprawiedliwie przyznać autorowi, że narrację poprowadził zgrabnie. Tak samo oceniam „Upiorny błękit” – nie mogę się pozbyć rozczarowania, bo autora cenię wysoko, ale tym razem bardzo mi brakuje jego wcześniejszej klasy. Dlaczego? Bo w tych tekstach nie ma dla mnie refleksji, pytania (nie odpowiedzi – właśnie pytania),nie powracają we fragmentach w nieoczekiwanym momencie dnia. Szkoda. Co nie zmienia faktu, że „Błękit” czytam z sentymentem o tyle, że idealnie mieści się w stylistyce antologii SF z lat 80-tych.

Skoro jednak każdy ma znaleźć coś dla siebie - składam podziękowania dla Artura Laisena za „Księdza Marka trzy spotkania z demonem”, zachwycił mnie dystans autora i jego celne riposty, których pełno w tekście. Niby znany motyw, ale podany naprawdę z wdziękiem – jeśli ktoś lubi kpiarski styl (a ja uwielbiam),szczerze polecam. Warto też przeczytać „Opowieść o śpiących królewnach” – przejmująca pointa (oto jak budować emocje…),znowu ironia (mądra, niesztampowa ironia),pełne życia postacie i zwięzłość formy, czasami aż poruszająca. W podobnym stylu (podobnym co do formy, nie treści) jest „Z poradnika niepraktycznego przeżycia postatomowego” – nazwać by to można spokojnym (!) apokaliptycznym klimatem. Lubię filmy katastroficzne i fascynuje mnie (bez złych skojarzeń) motyw broni masowego rażenia, więc przyjemność była podwójna. Dobre dialogi – rzeczywiste, wiarygodne, celne. Brawo za debiut.

I na koniec dwa opowiadania, którym – gdyby to był ranking – przyznać by trzeba moim zdaniem najwięcej gwiazdek. Stawiam najwyżej „Wszyscy jesteśmy dziećmi BOG-a” i „Muneca” (pisownia nieprawidłowa, ale mam nadzieję, że autor się nie obrazi). To opowiadania, które zmuszają do myślenia, które stawiają pytania (niebanalne pytania – to ważne!). Co ciekawsze – nie odpowiadają na nie. I dobrze. „Wszyscy jesteśmy…” buduje klimat. Nietradycyjny klimat, bo zmienny – od ciężkiego, a nawet upiornego wrażenia zaszczucia i klaustrofobii po żywą akcję, wartkie sceny pełne działania. Czas teraźniejszy użyty mistrzowsko, czytamy i … czujemy. Ale ważny jest też pomysł. Nie zdradzę, powiem tylko, że mam tu wszystkie elementy, które cenię – i trochę drwiny z samego siebie, i trochę nawiązań do znanych motywów (maszyny – hm),i co nieco zawisających w powietrzu dylematów. Nie, nie tylko tak zwanych egzystencjalnych, choć tych jest najwięcej. „Muneca” z kolei to coś zupełnie innego. Innego na tle pozostałych opowiadań, ale też i na tle w ogóle współczesnych trendów. Bo kto teraz pisze „…starałam się mu opowiedzieć, jak żyje się bez narządów zmysłów, czy raczej jak to jest być jednym wielkim narządem zmysłów, jednym wielkim potencjałem”? Jeśli ktoś pisze, to ja nie mam szansy tego przeczytać. Tu więc mam formę, którą cenię – precyzja słowa (a czuć, że obaj autorzy dokładnie wiedzą, co i jak chcą powiedzieć),ale mam też i nutkę sensacji (w końcu obracamy się w kontekście kryminalnym) oraz myśl, która zapada w pamięć. Skłamię, jeśli powiem, że chodzi o znalezienie sprawcy przestępstwa; o samotność w pełnym ludzi (też nie do końca…) świecie; o wartości i uczucia – skłamię, bo o to wszystko TEŻ, ale tak naprawdę chodzi o coś więcej. Trzeba przeczytać i samemu odkryć. Po prostu.

Podobno „wszystko już było”, ale ta antologia udowadnia, że „nie wszystko”, a przynajmniej „nie tak”.

Nieco generalizując zacznę od tego, że to udana próba zebrania tekstów różnorodnych, czasem krańcowo odmiennych, czasem przewidywalnych, a jeszcze kiedy indziej wymagających naprawdę rzetelnego skupienia. I wbrew pozorom – to dobrze, bo pewnie prawie każdy znajdzie tu coś,...

Okładka
zabawna

skąd biblioteka

fabuła
opowiadania

Moja opinia

Różne są,gorsze i lepsze.Ogólnie dobra

Okładka
zabawna

skąd biblioteka

fabuła
opowiadania

Moja opinia

Różne są,gorsze i lepsze.Ogólnie dobra