Jak pozostać sobą w rodzinie, gdzie krzyżują się różne interesy, oczekiwania, powinności.

Jak pozostać sobą w rodzinie, gdzie krzyżują się różne interesy, oczekiwania, powinności.

Bardzo dobra literatura dla każdego, (szczególnie dla osób które zostaną rodzicami-wrecz obowiązkowa). Pełna humoru i dowcipu. Polecam. Zobaczycie, że po przeczytaniu tego poradnika, spojrzycie na swoje rodziny inaczej. Zrozumiecie dlaczego tak a nie inaczej postępujecie w życiu.

Bardzo dobra literatura dla każdego, (szczególnie dla osób które zostaną rodzicami-wrecz obowiązkowa). Pełna humoru i dowcipu. Polecam. Zobaczycie, że po przeczytaniu tego poradnika, spojrzycie na swoje rodziny inaczej. Zrozumiecie dlaczego tak a nie inaczej postępujecie w życiu.

Z humorem przedstawia rozwój człowieka od strony psychologicznej. Możemy dowiedzieć się, jak życie w rodzinie wpływa na nas, na nasze relacje i sposob postrzegania świata.
Częściowo nieaktualna, w końcu pisana na początku lat '80 - np. wg obecnej wiedzy psychiatrycznej nie uważa się już, że schizofrenia jest wywoływana sytuacją rodzinną.
Warto jednak zapoznać się z lekturą, bo może wiele rzeczy lepiej zrozumieć i lepiej sobie poukładać w głowie.
Nie każdy wie, że jest też część druga - "Żyć w tym świecie i przetrwać" (od lat nie wznawiana).

Z humorem przedstawia rozwój człowieka od strony psychologicznej. Możemy dowiedzieć się, jak życie w rodzinie wpływa na nas, na nasze relacje i sposob postrzegania świata.
Częściowo nieaktualna, w końcu pisana na początku lat '80 - np. wg obecnej wiedzy psychiatrycznej nie uważa się już, że schizofrenia jest wywoływana sytuacją rodzinną.
Warto jednak zapoznać się z lekturą,...

Podeszłam sceptycznie do tej pozycji, ale szczerze powiedziawszy byłam pozytywnie zaskoczona jej formą. Spodziewałam się jakiegoś poradnika, a książka sama w sobie jest przedstawiona w formie rozmowy dwóch mężczyzn (lekarza psychiatry i komika Johna Cleese'a) na temat rozwoju człowieka i kształtowania się rodziny. Rozmówcy często używają parafrazy, co pozwala na dokładne zrozumienie i "przetrawienie" informacji, które chce przekazać każdy z nich. Bardzo interesująca pozycja dostarczająca w sposób humorystyczny ważne informacje na temat rozwoju dziecka czy nastolatka. Autorzy wykorzystują wiele porównań, aby ułatwić sobie zrozumienie kształtowania się psychiki człowieka (np. kurtyna, czy mapa w głowie). Jedynie tytuł książki nieco zbił mnie z tropu - ale jak napisałam wcześniej - jestem pozytywnie zaskoczona jej treścią. Chętnie wrócę do tej książki w przyszłości.

Podeszłam sceptycznie do tej pozycji, ale szczerze powiedziawszy byłam pozytywnie zaskoczona jej formą. Spodziewałam się jakiegoś poradnika, a książka sama w sobie jest przedstawiona w formie rozmowy dwóch mężczyzn (lekarza psychiatry i komika Johna Cleese'a) na temat rozwoju człowieka i kształtowania się rodziny. Rozmówcy często używają parafrazy, co pozwala na dokładne...

Dobra książka do wprowadzenia laika w tematykę, czyli rozwój psychologiczny człowieka od urodzenia aż po rodzicielstwo i starość. Przedstawia różne modele rodzinne w sposób humorystyczny. Styl narracji jest prowadzony dzięki dialogu pomiędzy autorom. Niestety pojawiają się jeszcze w niej przestarzałe poglądy, choć w umiarze. Pod koniec książka zaczęła mnie nużyć, gdyż pojawiło się zbyt wiele powtórzeń.
Zaznaczam, że przeczytałem książkę po angielsku w wydaniu z lat 90.

Dobra książka do wprowadzenia laika w tematykę, czyli rozwój psychologiczny człowieka od urodzenia aż po rodzicielstwo i starość. Przedstawia różne modele rodzinne w sposób humorystyczny. Styl narracji jest prowadzony dzięki dialogu pomiędzy autorom. Niestety pojawiają się jeszcze w niej przestarzałe poglądy, choć w umiarze. Pod koniec książka zaczęła mnie nużyć, gdyż...

Czytałem bardzo długo, może dlatego że trudno było mi znaleźć wciągające treści, może dlatego, że od czasów dialogów platońskich nie czytałem wywiadów - trudno powiedzieć. Z wieloma rzeczami się zgadzam z wieloma się nie zgadzam - warto przeczytać by spojrzeć na rodzinę i wychowanie w tradycyjno -nowoczesny a napewno świadomy sposób :):) Pomaga w wyrobieniu sobie opinii i szkoły wychowania - do kompletu z kiążkami Juula polecam.

Czytałem bardzo długo, może dlatego że trudno było mi znaleźć wciągające treści, może dlatego, że od czasów dialogów platońskich nie czytałem wywiadów - trudno powiedzieć. Z wieloma rzeczami się zgadzam z wieloma się nie zgadzam - warto przeczytać by spojrzeć na rodzinę i wychowanie w tradycyjno -nowoczesny a napewno świadomy sposób :):) Pomaga w wyrobieniu sobie opinii i...

Ciekawe spojrzenie, w wyważony, dogłębny a zarazem przystępny sposób, dla kogoś kto ani nie studiował psychologii ani tym bardziej nie specjalizuje się w temacie. Jedynym mankamentem może być fakt, że została napisana w 1983 rok a nauka się rozwija, często nowe odkrycia mogą zaprzeczyć poprzednim badaniom i ustaleniom. Uważam, że warta do zapoznania się.

Ciekawe spojrzenie, w wyważony, dogłębny a zarazem przystępny sposób, dla kogoś kto ani nie studiował psychologii ani tym bardziej nie specjalizuje się w temacie. Jedynym mankamentem może być fakt, że została napisana w 1983 rok a nauka się rozwija, często nowe odkrycia mogą zaprzeczyć poprzednim badaniom i ustaleniom. Uważam, że warta do zapoznania się.

Komik John Cleese w latach 70-tych brał udział w terapii grupowej u psychiatry Robina Skynnera, która okazała się tak udana, że po kilku latach obaj napisali książkę w formie wywiadu-rozmowy. Publikacja stała się bestsellerem, który z perspektywy czasu trochę wyblakł. Pozostały świetne partie, które kontrastują z dłużyznami i nieco już archaicznymi poradami dotyczącymi wychowania dzieci. Nad całością unosi się jednak czar angielskiej powściągliwości i wyczuwalna na każdej stronie wiedza praktyczna psychiatry. "Żyć w rodzinie i przetrwać" wciąż warto przeczytać, bo jej lektura daje sporo ciekawych porad z wszechstronnym rozpisaniem na emocje ludzkiego życia w rodzinie.

Ciekawą warstwą mego odbioru okazało się skonfrontowanie dialogu ze współcześnie akceptowalnym dyskursem na drażliwe i kontrowersyjne tematy. Rozmowa odbyła się w 1983 roku. Poprawność polityczna, artykułowany publicznie język, to element dynamiczne struktury komunikacji. Psychiatra niczego złego nie widzi w klapsie udzielonym dziecku, a homoseksualizm jest u niego jeszcze ‘zboczeniem’, które dodatkowo pojawia się w społeczeństwach wyłącznie na podstawie uwarunkowań interpersonalnych. W konsekwencji, dość dobrze ocenione zostały osiągnięcia Freuda, szczególnie w związku z kompleksem Edypa. Wszystkie te przykłady pokazują, jak w kilka dekad mainstream może się zmienić.

Główny mój zarzut do książki wiąże się z jej objętością i konsekwencjami przyjętej formy. Pewne tematy są niemal nie przedyskutowane, na przykład relacje dorosłych dzieci z rodzicami czy zmienność relacji małżeńskich z wiekiem. Za to zanalizowane więzi matki z niemowlęciem (jego pierwsze 6 mc) stanowią ok. 30% objętości pracy. Ta środkowa część (str. 95-205) obfituje w najwięcej powtórzeń (np. powracanie do motywu separacji emocjonalnej matki od dziecka) i jest zwyczajnie nudna w niekończącym wracaniu do tych samych elementów. Zdecydowanie bardziej zwarta publikacja, tak niemal przycięta do połowy, byłaby w stanie pomieścić wszystko, co istotne. Rozbudowane gadulstwo mi trochę przeszkadzało.

Z kolei najciekawsze fragmenty, to początek rozmowy i szokująco-frapujące opisy ‘nie-dorosłości’ i trzymania nieprzepracowanych problemów z dzieciństwa w ukryciu (autorzy stosują zwrot ‘za kotarą’). Ten fragment dyskusji to katalizator mnóstwa przemyśleń dla każdego. Jak siebie widzimy? Czemu mamy niezdrowe reakcje na pewne sytuacje, czy skąd wynikają zahamowania? W bardzo ciekawym kierunku poszła dyskusja, gdy rozmówcy rozpatrywali elementy brane pod uwagę, gdy ludzie łączą się w pary. Właściwie każdy musi dbać o balans i konfrontować granice swego jestestwa (nazwanego mapą) z resztą świata więzi psychiczno-spocjologicznych i świadomie współodczuwać emocje, co podsumowuje Skynner słowami (str. 58-59):

"(...) ktoś, kto wyzbył się ciepłych uczuć, wygląda nieprzyjaźnie. Ktoś, kto odciął się od złości, jest zbyt dobry, żeby mógł być prawdziwy; utrata odwagi powoduje nieśmiałość; brak zazdrości oznacza niezdolność do podejmowania współzawodnictwa; zanik uczuć seksualnych wywołuje sztywność; przez odcięcie się od smutku stajemy się lekko maniakalni; zaś w wyniku stłumienia lęku człowiek może być okropnie niebezpieczny!"

Od razu pewne praktyczne obserwacje lekarza odnosiłem do siebie, co faktycznie stanowiło taką namiastkę terapii. Warto było spojrzeć w takie lustro. Czymś bardzo niewygodnym i porażającym były analizy fragmentu dramatu "Kto się boi Virginii Woolf". Jak bardzo niedojrzałość ciąży w dorosłości? - o tym Skynner wie dużo i się chętnie dzieli.

Podobnie miałem z drugą połową książki, w której rozmowa skupia się na dojrzewaniu i trudnych relacjach z nastolatkami. Psychiatra wrzuca tutaj również sporo obserwacji o chorobach psychicznych, które potrafił ciekawie wpleść w opis ludzkiej kondycji będącej konstrukcją wieloznaczną i umykającą jednowymiarowemu wyabstrahowaniu z jakiejś jednostki chorobowej. Wszyscy mamy psychozy, natręctwa, galopady myśli, fatalizm, itd. Kwestią jest stopień destrukcyjności tych niedociągnięć. To chyba ważna ogólna lekcja z lektury.

Ostatnie strony, to ciekawa dyskusja o intymności relacji damsko-męskich, potrzebie 'ognia erotyzmu' i ciągłego dbania o związek. Całość tej tematyki nie jest laurką i banalnym zrelacjonowaniem tego, co wydaje się większości z nas oczywiste. Pojawia się tu bowiem subtelna potrzeba bliskości między córką a ojcem, która ma dać nastolatce pewność okazywanych emocji w przyszłym dorosłym życiu z partnerem (a ojciec jest swoistym 'królikiem doświadczalnym'). Trochę ciekawych uwag pada o potrzebie związków 'na próbę', o flirtowaniu czy romansie, które jakoś mogą się wpisać, paradoksalnie, w udany związek małżeński.

Dużą klasę pokazał Cleese, który bardzo ciekawie, bez zbędnych zahamowań i szczerze rozliczył się z własnymi problemami psychicznymi. Bardzo dobrze to świadczy o nim, o jego terapeucie i ostatecznie stawia książkę wysoko pośród tych psychologicznych.

Lektura "Żyć w rodzinie i przetrwać" okazała się lekka, choć w istocie niebanalna, bo zmuszająca do autorefleksji. Nadaje się do czytania fragmentami przed zaśnięciem. Jest dobrze zrównoważona między literackością, potoczystością i elementami formalnej terapii.

Polecam, a fragmenty nawet bardzo.

Komik John Cleese w latach 70-tych brał udział w terapii grupowej u psychiatry Robina Skynnera, która okazała się tak udana, że po kilku latach obaj napisali książkę w formie wywiadu-rozmowy. Publikacja stała się bestsellerem, który z perspektywy czasu trochę wyblakł. Pozostały świetne partie, które kontrastują z dłużyznami i nieco już archaicznymi poradami dotyczącymi...

Ksiązka interesujące ale odniosłam wrażenie, że jest to bardzo szybki przegląd rożnorodnych zaburzeń i teorii psychologii. Znalazłam tam kilka bardzo wartościowych informacji ale niestety spodziewałam się książki znacznie bardziej zabawnej. Może moje oczekiwania były po prostu niedostosowane. Polecam raczej w kategorii poszerzania wiedzy niż przyjemnej lektury dla rodziców.

Ksiązka interesujące ale odniosłam wrażenie, że jest to bardzo szybki przegląd rożnorodnych zaburzeń i teorii psychologii. Znalazłam tam kilka bardzo wartościowych informacji ale niestety spodziewałam się książki znacznie bardziej zabawnej. Może moje oczekiwania były po prostu niedostosowane. Polecam raczej w kategorii poszerzania wiedzy niż przyjemnej lektury dla rodziców.

Książka sprzed 30 lat. Z wieloma poglądami w niej zawartymi nie zgadzam się. Zasmuciło mnie przypisania ojcem bardzo małej roli w życiu rodziny i wychowaniu dzieci. Książka momentami zabawna, dobrym pomysłem było robienie podsumowań przez John'a. Forma dialogu dla mnie była sztuczna. Reasumując: niewiele nowych rzeczy się dowiedziałam, jeszcze mniej nauczyłam.

Książka sprzed 30 lat. Z wieloma poglądami w niej zawartymi nie zgadzam się. Zasmuciło mnie przypisania ojcem bardzo małej roli w życiu rodziny i wychowaniu dzieci. Książka momentami zabawna, dobrym pomysłem było robienie podsumowań przez John'a. Forma dialogu dla mnie była sztuczna. Reasumując: niewiele nowych rzeczy się dowiedziałam, jeszcze mniej nauczyłam.