Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści

Uwielbiam ten zbiór opowieści!
Opowiadania które napisał H.P. Lovecraft są prawdziwymi dziełami!

Uwielbiam ten zbiór opowieści!
Opowiadania które napisał H.P. Lovecraft są prawdziwymi dziełami!

Pokaż mimo to

Wiele opowiadań powtarza się z książki "Zew Cthulhu" tego samego wydawnictwa.

Wiele opowiadań powtarza się z książki "Zew Cthulhu" tego samego wydawnictwa.

Pokaż mimo to

Przerażający to jest tutaj moment, kiedy zdajesz sobie sprawę, że "W górach szaleństwa" to rasistowska alegoria sprowadzania czarnoskórych do Stanów xDDD

Przerażający to jest tutaj moment, kiedy zdajesz sobie sprawę, że "W górach szaleństwa" to rasistowska alegoria sprowadzania czarnoskórych do Stanów xDDD

Pokaż mimo to

Jak zawsze wspaniałe i trzymające w napięciu opowiadania Lovecrafta otulone bezkresną mgłą mrocznego klimatu.

Jak zawsze wspaniałe i trzymające w napięciu opowiadania Lovecrafta otulone bezkresną mgłą mrocznego klimatu.

Pokaż mimo to

Świetne opowiadania, utrzymane w specyficznym lecz dla mnie uwielbianym stylu Lovecrafta, polecam dla osób które lubią wytężać myślenie czytając książki.

Świetne opowiadania, utrzymane w specyficznym lecz dla mnie uwielbianym stylu Lovecrafta, polecam dla osób które lubią wytężać myślenie czytając książki.

Pokaż mimo to

Większość historii ze zbioru czytałem już w innym przekładzie, choć pewnie za jakiś czas odświeżę je w oferowanym tu przez wydawnictwo Vesper tłumaczeniu Macieja Płazy.

Co do opowiadań, z którymi zetknąłem się po raz pierwszy:

Dagon - 5 - Zadziwiająco krótkie. Kojarzę, że powstała cała ekranizacja. Na tej podstawie spodziewałem się czegoś znacznie bardziej rozbudowanego.

Ustalenia w sprawie zmarłego Arthura Jermyna i jego rodu - 6

Święto - 5 - Świąteczny Lovecraft? :D

Przypadek Charlesa Dextera Warda - 8+ - Świetne. Polecam przy okazji ekranizację: "Nawiedzony Pałac" z 1963 roku, z Vincentem Pricem w roli głównej.

Większość historii ze zbioru czytałem już w innym przekładzie, choć pewnie za jakiś czas odświeżę je w oferowanym tu przez wydawnictwo Vesper tłumaczeniu Macieja Płazy.

Co do opowiadań, z którymi zetknąłem się po raz pierwszy:

Dagon - 5 - Zadziwiająco krótkie. Kojarzę, że powstała cała ekranizacja. Na tej podstawie spodziewałem się czegoś znacznie bardziej rozbudowanego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tym tomie znajduje się opowiadanie, "Widmo nad Innsmouth", które jest dla mnie horrorem doskonałym. Na lepsze jak do tej pory nie natrafiłem. I stwierdzam to, nie będąc wcale jakimś zagorzałych fanem Lovecrafta. Książka jest poza tym przepięknie wydana (ilustracje!), przeklad jest swietny (doskonale oddaje staroswieckosc stylu pisarza), a posłowie dość wyczerpująco streszcza jego biografię, co akurat zwłaszcza fanom na pewno przypadnie do gustu. Nudza mnie natomiast przydlugawe opisy obcych cywilizacji ("W gorach szalenstwa"), a permanentna emfaza czasami drażni. (Właśnie z posłowia dowiedziałem się, że Lovecraft już w chwili pisania brzmiał staroswiecko!). Samemu pisarzowi zas nie potrafie wybaczyc skrajnego rasizmu i ksenofobii - epoka go nie usprawiedliwia - to przeciez juz XX w.

W tym tomie znajduje się opowiadanie, "Widmo nad Innsmouth", które jest dla mnie horrorem doskonałym. Na lepsze jak do tej pory nie natrafiłem. I stwierdzam to, nie będąc wcale jakimś zagorzałych fanem Lovecrafta. Książka jest poza tym przepięknie wydana (ilustracje!), przeklad jest swietny (doskonale oddaje staroswieckosc stylu pisarza), a posłowie dość wyczerpująco...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że nie było łatwo czytać tę książkę. Nie spodziewałem się, że dialogi będą stanowić mniej, niż 1% tej 800-stronicowej książki, a narracja będzie prowadzona w stylu kronikarskim. To chyba jednak nie jest styl, który preferuję, ale trudno, jakoś to zaakceptowałem.
Zdecydowanie nie można odmówić Lovecraftowi oryginalności (nawet po tylu latach) i tego, że jego narracja jest naprawdę klimatyczna i mroczna. Nie ma tu psychopatów i potworów polujących na ludzi. To jest typ horroru, w którym nie zagrożenie śmiercią jest najstraszniejsze, ale nieumiejętność wyjaśnienia pewnych zjawisk, bezradność, poświęcenie związane z próbą poznania i pogrążanie się w szaleństwie i depresji. Ogólnie przesłanie wydaje się takie, że człowiek jest bardziej szczęśliwy, kiedy nie wnika w to jak funkcjonuje świat. Aha... no i smród z jakiegoś powodu wydaje się Lovecraftowi straszny i często o nim wspomina.
Podoba mi się, że przy okazji wybrane opowieści są uporządkowane w kolejności chronologicznej (i z napisanym rokiem publikacji). Pozwala to zaobserwować jak ewoluował styl Lovecrafta. Pierwsze opowiadania są krótkie, opierają się na jednym strasznym zwrocie akcji i zupełnie nie są ze sobą powiązane. Z czasem te historie stają się dłuższe i kreuje się w nich słynna mitologia Lovecrafta - coraz częściej powraca wątek mrocznych kultów i tajemniczych olbrzymich istot, które niektórzy uznali za bogów. Wydawałoby się, że przez to większość nowszych opowiadań będzie zbyt podobna do siebie, ale tak nie jest.
Moim ulubionym krótkim opowiadaniem jest Muzyka Ericha Zanna ze względu na klimat, tajemniczość i cały opis punktu kulminacyjnego. Z dłuższych opowiadań najbardziej lubię Przypadek Charlesa Dextera Warda, choć chyba dlatego, że najbliżej mu do tradycyjnego stylu opowiadania historii.
Na koniec wypadałoby wspomnieć o rasizmie Lovecrafta, o którym przez ostatnie 10 lat trochę się pisało w Internecie. Cóż, jeśli ktoś będzie próbował się go doszukać w tej książce to się go doszuka, ale myślę, że nie ma tego dużo i mieści się w ramach "jednej z interpretacji" lub "produktu epoki" (głównie są to stwierdzenia, że czarni ludzie są brzydcy i nie powinno się z nimi mieszać, ale takie też było ówczesne prawo w części USA). Jedyne co naprawdę razi to, że główny bohater opowiadanie Szczury w Murach ma kota, który nazywa się Nig***man. Tej decyzji nie rozumiem.

Muszę przyznać, że nie było łatwo czytać tę książkę. Nie spodziewałem się, że dialogi będą stanowić mniej, niż 1% tej 800-stronicowej książki, a narracja będzie prowadzona w stylu kronikarskim. To chyba jednak nie jest styl, który preferuję, ale trudno, jakoś to zaakceptowałem.
Zdecydowanie nie można odmówić Lovecraftowi oryginalności (nawet po tylu latach) i tego, że jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Styl Lovecrafta, jak ocenia sam tłumacz, jest staroświecki - to czuć. Czuć głównie podczas żmudnego przedzierania się przez nieraz nużące opisy okoliczności, pełne przymiotnikowych kaskad, nie zawsze najlepiej oddziałujących na wyobraźnię. Ale jego styl jest również nie do podrobienia, głównie z uwagi na to, że nikt już dzisiaj tak nie pisze. Pomimo tych cech, to właśnie spod jego pióra wyszły opowiadania, które, w moim odczuciu, mogą głęboko w nas uderzyć w jakąś strunę atawistycznego niepokoju. Wśród przedstawionych historii o namacalnym wręcz klimacie, każde następne opowiadanie ostatecznie zwiększa poczucie ich wzajemnej komplementarności, a co za tym idzie pewnej beznadziejności jednostki w świecie skrywającym wiele przedwiecznych tajemnic - podsyca to dodatkowo poczucie grozy. Jeśli chodzi o krótsze opowiadania zawarte w tym zbiorze, odczułem, że zawierają one element układanki, którego brakowało mi w tej formie literackiej u Poe. Obszerne posłowie tłumacza uzupełniło oraz pomogło rozszerzyć moje własne przemyślenia po lekturze.

Styl Lovecrafta, jak ocenia sam tłumacz, jest staroświecki - to czuć. Czuć głównie podczas żmudnego przedzierania się przez nieraz nużące opisy okoliczności, pełne przymiotnikowych kaskad, nie zawsze najlepiej oddziałujących na wyobraźnię. Ale jego styl jest również nie do podrobienia, głównie z uwagi na to, że nikt już dzisiaj tak nie pisze. Pomimo tych cech, to właśnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka gatunku. Zbiór historii, które swoim niesamowitym klimatem może nie sprawią, że będziemy skakać na fotelu z przerażenia, jednak poczujemy na karku delikatny powiew niepokoju. Zdecydowanie polecam do czytania wieczorami, przy zapalonej świeczce.

Klasyka gatunku. Zbiór historii, które swoim niesamowitym klimatem może nie sprawią, że będziemy skakać na fotelu z przerażenia, jednak poczujemy na karku delikatny powiew niepokoju. Zdecydowanie polecam do czytania wieczorami, przy zapalonej świeczce.

Pokaż mimo to