O Świątyni Bożej

Pochodzący z XV w., klasyczny traktat na temat liturgii Kościoła Wschodniego. Do dziś stanowi podstawowe źródło poznania prawosławnego rytuału i jego symboliki oraz inspirację i model naśladowany przez autorów podobnych dzieł aż do czasów współczesnych.


Gdy kapłani kończą modlitwy wewnątrz ołtarza i wychodzą, uwidacznia się zstąpienie świętych aniołów przy Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Chrystusa; a kiedy hierarcha pochyli głowę wraz z kapłanami, modli się o to, żeby znaleźli się przy nich aniołowie, razem z nimi wchodzący i wspólnie sprawujący Liturgię. A pochylając i podnosząc głowę, ukazuje wszystkim Zmartwychwstanie Pana. To samo głosi też diakon, podnosząc Ewangelię, gdy sam ogłasza Zmartwychwstanie Zbawiciela, i woła głośno: „Oto mądrość! Stańmy prosto”, czynami i słowami świadcząc o Zmartwychwstaniu. Bezpośrednio po tym następuje przedstawienie Wniebowstąpienia: na przodzie niesie się świece, idą w rzędach diakoni, niesiona jest Ewangelia, idzie sam hierarcha podtrzymywany z obu stron przez diakonów, z tyłu zaś postępują pozostali kapłani.

Bł. Symeon, arcybiskup Tessaloniki, O świątyni Bożej