Jak komuś mało po Chłopach to tutaj znajdzie podobną tematykę i tylko pomysli-szkoda, że takie krótkie.

Jak komuś mało po Chłopach to tutaj znajdzie podobną tematykę i tylko pomysli-szkoda, że takie krótkie.

Czasami jest tak, że jedna lektura wymusza wręcz potrzebę przeczytania kolejnej książki. Nie inaczej jest w tym przypadku, z tym że nie jedna, a dwie książki wpłynęły na chęć przeczytania "Suki" Władysława Reymonta. Zainspirowana mikropowieścią kolumbijskiej autorki, Pilar Quintana, zapragnęłam sprawdzić, co też na podobny temat ma do powiedzenia nasz noblista. Drugim, ważniejszym powodem, był język i chęć powrotu do klimatu, jaki stworzyła autorka "Akuszerek".

Reymont to realizm do potęgi, wie to każdy, kto z potrzeby własnej czy też edukacyjnego przymusu, czytał choć jeden tytuł spod pióra tego autora. Nie będzie więc żadnym zaskoczeniem fakt, że reymontowska "Suka" to bardzo krótkie, ale mocno chwytające za serce opowiadanie, które rzutem na taśmę pokazuje nie tylko żywot wiejskiego psa, ale też stosunek właścicieli ziemskich do chłopów, bitych i wyzyskiwanych, bez prawa do obrony. Tu nie ma żadnych podwójnych treści ani wielkich metafor. Siłą tego opowiadania jest naturalizm i to on poraża serce czytelnika. Skutecznie.

Zastanawiałam się długo nad kwestią języka. U Reymonta nie mam cienia wątpliwości, że dialogi spisane przez autora wypowiada wiejski, niewykształcony chłopak, używając słów i szyku zdania takiego, jaki wówczas był w użyciu. Przykład -  "bo paninka je dziedzicowa córka, a jo se źruboki pase". Jakubowska ten język troszkę wygładziła, co koniec końców zaliczam na duży plus, bo też dzięki temu jej powieść czyta się jednym tchem, i sobie człowiek języka nie łamie, co przy siedmiuset stronicowej kobyle ma znaczenie :) Wydaje mi się, że co przeszło u Reymonta, dziś nie miałoby szans na powodzenie. Nie mniej  jednak obie lektury polecam uwadze :)

IG @angelkubrick

Czasami jest tak, że jedna lektura wymusza wręcz potrzebę przeczytania kolejnej książki. Nie inaczej jest w tym przypadku, z tym że nie jedna, a dwie książki wpłynęły na chęć przeczytania "Suki" Władysława Reymonta. Zainspirowana mikropowieścią kolumbijskiej autorki, Pilar Quintana, zapragnęłam sprawdzić, co też na podobny temat ma do powiedzenia nasz noblista. Drugim,...

Poruszająca serce, prosta, krótka historia, jak zwykle u Reymonta pięknie opleciona plastycznymi, jedynymi w swoim rodzaju opisami przyrody i wsi polskiej.

Poruszająca serce, prosta, krótka historia, jak zwykle u Reymonta pięknie opleciona plastycznymi, jedynymi w swoim rodzaju opisami przyrody i wsi polskiej.

Po przeczytaniu „Chłopów” Nagroda Nobla dla Reymonta przestała mnie dziwić – autor ma niebywały wprost zmysł obserwacji i świetnie potrafi wczuć się w opisywaną postać. Nie wspominając już o przepięknym języku jakim się posługiwał, o świetnej formie, która jednak nigdy nie przerastała jakże bogatej treści.

„Suka” to taka pigułka tego co najlepsze u Reymonta. Dwie krótkie nowele, tytułowa „Suka” i „Tomek Baran” to po raz kolejny skierowany przez autora "obiektyw" na tych najbiedniejszych, najniżej postawionych w społeczeństwie, dotkniętych nędzą, wyzyskiem i niesprawiedliwością. Opowiadania krótkie, ale łapią za serce i po raz kolejny cechuje je niezwykły realizm autora.

Przykład naprawdę pięknej literatury. Polecam.

Po przeczytaniu „Chłopów” Nagroda Nobla dla Reymonta przestała mnie dziwić – autor ma niebywały wprost zmysł obserwacji i świetnie potrafi wczuć się w opisywaną postać. Nie wspominając już o przepięknym języku jakim się posługiwał, o świetnej formie, która jednak nigdy nie przerastała jakże bogatej treści.

„Suka” to taka pigułka tego co najlepsze u Reymonta. Dwie krótkie...

Mistrzostwo krótkiej formy.

Mistrzostwo krótkiej formy.