Gdybym żyła w okresie, w którym swoje kroniki publikował Prus, to kupowałabym daną gazetę tylko dla tych tekstów.
Oczywiście, nie zdołałam przeczytać wszystkich kronik, ale każdy z tych tekstów ma niesamowitą moc przyciągania czytelnika. I niektóre z postrzeżeń autora mają uniwersalny charakter, od razu mogę zaznaczyć.
Genialny publicysta z tego Prusa. Jednak ten pisarz potrafi cały czas zaskakiwać :-)

Gdybym żyła w okresie, w którym swoje kroniki publikował Prus, to kupowałabym daną gazetę tylko dla tych tekstów.
Oczywiście, nie zdołałam przeczytać wszystkich kronik, ale każdy z tych tekstów ma niesamowitą moc przyciągania czytelnika. I niektóre z postrzeżeń autora mają uniwersalny charakter, od razu mogę zaznaczyć.
Genialny publicysta z tego Prusa. Jednak ten pisarz...

Gdyby Prus jeszcze żył i prowadził działalność publicystyczną w jakimś magazynie, to nieważne, co to by było - "Playboy", "Życie na gorąco", czy inna cholera - kupowałabym to tylko dla jego felietonów. Choć wszyscy wiemy, że Wujek Prus z miejsca zostałby przyjęty z honorami do jakiejś szanującej się gazety.
Temat kronik jest przeróżny. Zaczynając od wciąż przewijającego się problemu kanałów w Warszawie, przez obserwacje nowo wydanych książek o charakterze naukowym, na różnorakich imprezach dla wyższych sfer skończywszy. To, co je łączy, to przede wszystkim głęboka troska pozytywisty, który pragnąłby uleczyć całe społeczeństwo na zasadzie "głodnemu nie dawaj ryby, tylko wędkę". Prus to uważny obserwator i wrażliwy człowiek, który proponuje konkretne rozwiązania dla swoich czytelników - czy to wpłacenie małego datku na szczytny cel, czy osobiste zaangażowanie się w pomoc.
Mogłoby się wydawać, że czytelnika czeka festiwal nudnego, męczącego łkania nad niesprawiedliwością świata tego i stękania, jacy to bogaci są podli. Nic bardziej mylnego. Co prawda, można wyczuć głęboki smutek autora, świadomego, jak wiele zła dzieje się obok nas, jednak jest to najzwyczajniejszy ludzki odruch, a nie użalanie się. Co więcej, Prus opisuje codzienność z charakterystycznym, ciepłym poczuciem humoru, nie wahając się tu i ówdzie użyć ironii. Nie brakuje mu także pomysłów na oryginalne ujęcie tematu, chociażby przez rzekome notatki japońskiego studenta, którego polskie obyczaje wprowadzają w niemałą konsternację.
Próba łyknięcia na raz kronik nie jest najlepszym pomysłem, bo można dostać niestrawności - za to w umiarkowanych, rozsądnych proporcjach dostarcza bardzo miłej lektury, która ucząc, bawi.

Gdyby Prus jeszcze żył i prowadził działalność publicystyczną w jakimś magazynie, to nieważne, co to by było - "Playboy", "Życie na gorąco", czy inna cholera - kupowałabym to tylko dla jego felietonów. Choć wszyscy wiemy, że Wujek Prus z miejsca zostałby przyjęty z honorami do jakiejś szanującej się gazety.
Temat kronik jest przeróżny. Zaczynając od wciąż przewijającego...