An Abundance of Katherines

Nie wywarła na mnie jakiegoś mega wielkiego wrażenia, ale przyjemnie się czytało. Nawet czasem się pośmiałam. Dość ciekawe przygody mieli.

Nie wywarła na mnie jakiegoś mega wielkiego wrażenia, ale przyjemnie się czytało. Nawet czasem się pośmiałam. Dość ciekawe przygody mieli.

Bardzo przyjemnie się czyta, nie raz śmiałam się w głos :)
Chciałabym poznać ciąg dalszy losów naszych bohaterów. Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało :(

Bardzo przyjemnie się czyta, nie raz śmiałam się w głos :)
Chciałabym poznać ciąg dalszy losów naszych bohaterów. Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało :(

Czuję się trochę zawiedziona. To była moja trzecia przeczytana książka Johna Greena, a po tamtych spodziewałam się czegoś lepszego. Główny bohater, czyli cudowne dziecko, oprócz dobrej pamięci, umiejętności układania anagramów i wysokim poziomie matematyki nie wywarł na mnie dużego wrażenia. Sama idea stworzenia "Teorematu" była dla mnie zgubna. Nie polubiłam Colina, ale jego przyjaciel Hassan jest świetną postacią. Przez pierwszą połowę książki nie dzieje się prawie nic interesującego. Nic mnie nie zaskoczyło, ale nawet dobrze się przy niej bawiłam.

Czuję się trochę zawiedziona. To była moja trzecia przeczytana książka Johna Greena, a po tamtych spodziewałam się czegoś lepszego. Główny bohater, czyli cudowne dziecko, oprócz dobrej pamięci, umiejętności układania anagramów i wysokim poziomie matematyki nie wywarł na mnie dużego wrażenia. Sama idea stworzenia "Teorematu" była dla mnie zgubna. Nie polubiłam Colina, ale...

jedyna książka johna greena, która nie sprawiała mi problemów

jedyna książka johna greena, która nie sprawiała mi problemów

Bardzo lekka, choć porusza skomplikowane kwestie.
Bohaterowie nieco inni niż ci z klasycznych młodzieżówek. Bardzo mi się podobała.

Bardzo lekka, choć porusza skomplikowane kwestie.
Bohaterowie nieco inni niż ci z klasycznych młodzieżówek. Bardzo mi się podobała.

urocza opowieść o nastoletnich zawodach miłosnych, mnie osobiście nie tyle zaciekawił dalszy rozwój fabuły co aneks dot. przewijającego się przez całą hitorię, teorematu, polecam :)

urocza opowieść o nastoletnich zawodach miłosnych, mnie osobiście nie tyle zaciekawił dalszy rozwój fabuły co aneks dot. przewijającego się przez całą hitorię, teorematu, polecam :)

"19 razy Katherine" to, w kolejności wydania, druga książka Johna Greena - amerykańskiego pisarza, którego możecie kojarzyć z innych jego dzieł, np. "Gwiazd naszych wina".

Historia skupia się na Colinie Singletonie, który ma specyficzne życie miłosne, a mianowicie, jego drugą połówką zawsze zostaje dziewczyna o imieniu Katherine. Jednak po kolejnym nieszczęśliwym związku wyrusza w podróż ze swoim przyjacielem, Hassanem.

Jak w większości książek tego autora można trafić na specyficzne cechy głównego bohatera, w tej Colin uwielbia układać anagramy, co ciekawie przewija się przez całą historię i zabawnie tłumaczy niektóre wydarzenia (ach ta K-8).

Jeśli miałabym powiedzieć coś więcej o "19 razy Katherine" to warto zaznaczyć, że historia skupia się na rozwoju postaci, a także ich wchodzeniu w dorosłość.

Oprócz tego jest trochę matematyki, ale nie takiej, jak można myśleć! Colin pragnie ustalić ogólny wzór na przebieg związku, a dokładniej przewidzieć przyszłość każdej relacji.

Bardzo polubiłam tę książkę. Jest dowcipna, przyjemna i nieprzewidywalna!

"19 razy Katherine" to, w kolejności wydania, druga książka Johna Greena - amerykańskiego pisarza, którego możecie kojarzyć z innych jego dzieł, np. "Gwiazd naszych wina".

Historia skupia się na Colinie Singletonie, który ma specyficzne życie miłosne, a mianowicie, jego drugą połówką zawsze zostaje dziewczyna o imieniu Katherine. Jednak po kolejnym nieszczęśliwym związku...

"19 razy Katherine" było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Johna Greena. Sama tak naprawdę nie wiem czego od tej książki oczekiwałam. Jedno jest pewne: otrzymałam świetną rozrywkę. Natomiast nie udało mi się polubić z głównym bohaterem i myślę, że to przez to, że mamy zupełnie odmienne charaktery. Ale zupełnie inaczej jest z Lindsey i Hassanem, którzy byli wyluzowanymi i przyjemnymi bohaterami.
Myślę, że ta pozycja może się spodobać osobom, które już zaznajomiły się z twórczością Greena (i ją polubiły). Jeżeli przymknąć oko na pewne sytuacje to ta pozycja może być naprawdę dobra.

"19 razy Katherine" było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Johna Greena. Sama tak naprawdę nie wiem czego od tej książki oczekiwałam. Jedno jest pewne: otrzymałam świetną rozrywkę. Natomiast nie udało mi się polubić z głównym bohaterem i myślę, że to przez to, że mamy zupełnie odmienne charaktery. Ale zupełnie inaczej jest z Lindsey i Hassanem, którzy byli...

Może być, ale myślałam. że ta książka będzie lepsza albo chociaż na tym samym poziomie co "żółwie aż do końca".

Może być, ale myślałam. że ta książka będzie lepsza albo chociaż na tym samym poziomie co "żółwie aż do końca".

Na początku lutego recenzowałam jego „Szukając Alaski” i marudziłam, że chyba wyrosłam z młodzieżówek. Na szczęście już mi się poprzestawiało w głowie i jest dobrze. 👌🏻Lub po prostu trafiam na dobre książki. 😄
Ta pozycja jest bardzo interesująca i oryginalna (swoją drogą, zabawne, że często oryginalne dla nas jest to, na co trafimy jako pierwsze, a nie co powstało jako pierwsze), bo jeszcze nie spotkałam się z bohaterem, który byłby „cudownym dzieckiem”. Colin taki jest, i tej prędkości czytania książek oraz nauki języków bardzo mu zazdroszczę. Współczuję jednak presji i zagubienia, jakie przyniosła mu jego wyjątkowość.
Nasz bohater w tej historii odnajduje siebie, ale także odnajdują się poboczni bohaterowie (bardzo fajni) — Hassan i Lindsey. Każdy z tej trójki jest inny, każdy ma swoje zmartwienia i problemy, przez które musi przebrnąć.
Sam pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy. Czy realny? Hmm, myślę, że można spotkać tak wiele Katherine, choć oczywiście jest to trochę niewiarygodne.
Dużo w tej książce jest matematyki, ponieważ bohater tworzy Teoremat na temat Porzucających i Porzucanych, i to szalone, że on naprawdę powstał, dzięki przyjacielowi autora. 😍
Początkowo czytało się szybko, ale później... Drugą połowę tej książki po prostu pochłonęłam. Tak mnie wciągnęły te wydarzenia. Momentami śmiałam się w głos, na przykład kiedy chłopcy mieli ogromnego pecha i Hassan podsumował to słowami, że gdyby wiedział, jak potoczy się ten dzień, to wolałby już zginąć przez dziką świnię (wtajemniczeni wiedzą, o co chodzi). 🤣
Miałam ubaw podczas czytania, miałam dużo przyjemności. Bohaterowie bardzo fajni, wydarzenia ciekawe. Nic nie było przydługie, nic nie było nudzące.
Na koniec znalazłam dwa błędy i teraz się zastanawiam, czy naprawdę autor zrobił takie wpadki, że zapomniałam koloru włosów i z którą bohater pocałował się jako pierwszą, czy to jednak podpucha. Bo przecież morał był taki, że pamięć zawodzi i nie pamiętamy wydarzeń takimi, jakie były, a wydarzenia są takie, jakie pamiętamy. Tak, wiem, skomplikowane. 😅
POLECAM!

Na początku lutego recenzowałam jego „Szukając Alaski” i marudziłam, że chyba wyrosłam z młodzieżówek. Na szczęście już mi się poprzestawiało w głowie i jest dobrze. 👌🏻Lub po prostu trafiam na dobre książki. 😄
Ta pozycja jest bardzo interesująca i oryginalna (swoją drogą, zabawne, że często oryginalne dla nas jest to, na co trafimy jako pierwsze, a nie co powstało jako...