Karolina Beylin z reguły była chwalona za swoje książki, ale chyba nie zawsze słusznie. Jak dla mnie "Piętnaście lat..." jest raczej potknięciem. Rażą zbędne wstawki dialogowe, nawet nie stylizowane na starszą mowę. Jest też tu nieco zbyt dużo polityki i teatru, choć to akurat wynika ze specyfiki źródeł - dwóch gazet na krzyż i kilku periodyków w zasadzie naukowych, a także paru pamiętników lokalnych i zagranicznych, siłą rzeczy koncentrujących się na życiu prywatnym szlachty i sfer rządzących. W książce można więc znaleźć trochę ciekawych informacji, ale generalnie sposób, w jaki zostały one podane, nie zachwyca. Gdyby nie to, że dzisiaj wciąż o Warszawie przełomu XVIII i XIX wieku w zasadzie się nie pisze, książkę należałoby odłożyć do lamusa jako trochę naiwną, trochę przegadaną gawędę, która zauważalnie się zestarzała stylem. Ponieważ jednak próżno szukać podobnych, nowocześniej napisanych książek dotykających tego okresu, nie ma wyjścia i trzeba ją polecać. Nawet jeśli chwilami odnosi się wrażenie, że autorka próbuje w sposób średnio zgrabny uwieść młodszego czytelnika.

Ze wspomnianych ciekawych informacji - to właśnie na początku XIX wieku przyszedł razem z pruskim zaborem zwyczaj stawiania bożonarodzeniowej choinki oraz obdarowywania dzieci prezentami. To wtedy pojawili się pierwsi listonosze, zupa rumfordzka dla biednych, a do tego Żydzi w końcu dostali nazwiska, bo dotąd posługiwali się jedynie imionami. Przy czym wszystkie te Rozenzweigi, Goldblumy i Plockery wzięły się z fantazji E. T. A. Hoffmanna - tak, tego od "Dziadka do orzechów" i "Diablich eliksirów". W tym samym mniej więcej czasie Antoni Magier zaczął ogłaszać pierwsze prognozy pogody. Z kolei wraz z Napoleonem pojawiły się obowiązkowe szczepienia dzieci oraz rekrutów przeciw ospie.

Warto też wspomnieć, że żołnierze francuscy szybko nauczyli się czterech słów niezbędnych w codziennym warszawskim życiu: Kleba, vota, niema i sara (czyli chleba, woda, nie ma i zaraz).

Niestety, o samym mieście nie dowiemy się z tej książki wiele. O życiu mieszkańców także - oczywiście za wyłączeniem ścisłej elity arystokratycznej, finansowej i wojskowej. Dowiemy się tylko o zdarzeniach historycznych, które z kolei łatwo znaleźć w ogólniejszych książkach dotyczących początku XIX wieku i powstania Królestwa Kongresowego. Mieszczanie? Rzemieślnicy? Biedota? Żydzi? No tak, tak, gdzieś tam sobie żyli. No ale te bale! Te parady! Te przedstawienia teatralne! Nie wiem, chyba liczyłem na coś więcej...

Karolina Beylin z reguły była chwalona za swoje książki, ale chyba nie zawsze słusznie. Jak dla mnie "Piętnaście lat..." jest raczej potknięciem. Rażą zbędne wstawki dialogowe, nawet nie stylizowane na starszą mowę. Jest też tu nieco zbyt dużo polityki i teatru, choć to akurat wynika ze specyfiki źródeł - dwóch gazet na krzyż i kilku periodyków w zasadzie naukowych, a także...

Okazuje się, że jak się dobrze pogrzebie na bibliotecznej półce, to można wypatrzeć coś na co od dawna się polowało. Tak właśnie było z tą książką. Szukałam jej, szukałam, a ona spokojnie obrastała kurzem w zaprzyjaźnionej bibliotece. W końcu jednak trafiła do mych rąk i z zapałem mogłam się rzucić do czytania. Świat wokół niezbyt zachęcający, wiec z ochotą przenoszę się po raz kolejny w dawno minione lata.
Rok 1800, przełom stuleci. Polska pod zaborami, Warszawa od dawna nie jest już stolicą Polski. Pod ciężką ręką pruskiego zaborcy to wesołe i kwitnące miasto zmieniło się diametralnie. Kto żyw i miał możliwości chował się w swych dobrach ziemskich, by uniknąć represji i prześladowań. Życie powoli zamierało, gdy nagle pojawiła się nadzieja. Szaleńczy podbój Europy przez Napoleona to dla Polaków szansa na odrodzenie Polski i odzyskanie własnej tożsamości narodowej. Na mocy traktatu z Tylży częściowo spełniają się marzenia. Powstaje Księstwo Warszawskie, a Warszawa zostaje stolicą tego mini państwa. Znowu mamy króla ( co prawda nadanego przez Francję, ale co tam),rząd i własne prawa. A Warszawa? Jest pełna euforii. Gości Napoleona i jego żołnierzy, ekwipuje ich na dalszą drogę. Rozkwita życie towarzyskie, powstają nowe gazety, w Teatrze Narodowym wysyp premier. Jednak czarne chmury już się zbierają nad Napoleonem, a tym samym nad Księstwem Warszawskim, którego jest protektorem. Tragiczny odwrót żołnierzy francuskich spod Moskwy to koniec marzeń o Wolnej Polsce. Nadchodzą ciężkie dni.
Karolina Beylin w niemal kronikarski sposób odtworzyła piętnaście pierwszych lat XIX wieku w Warszawie. Może trochę za dużo jest w tej książce odniesień do wydarzeń teatralnych, powstawania nowych gazet czy drukarni, a za mało zwykłej, codziennej szarości, którą odtworzyć najtrudniej. Nie jest spektakularna, nie zostawia śladów, przemija i tylko czasami z jakichś wspomnień uda się wyłuskać informację, ile kosztowała kura. Niemniej jest to książka bardzo klimatyczna i pełna ciekawostek historycznych. Polecam.

Okazuje się, że jak się dobrze pogrzebie na bibliotecznej półce, to można wypatrzeć coś na co od dawna się polowało. Tak właśnie było z tą książką. Szukałam jej, szukałam, a ona spokojnie obrastała kurzem w zaprzyjaźnionej bibliotece. W końcu jednak trafiła do mych rąk i z zapałem mogłam się rzucić do czytania. Świat wokół niezbyt zachęcający, wiec z ochotą przenoszę się...