Umęczona. Pseudo biograficzna i pseudo naukowa książka. Dwie gwiazdki za twardą okładkę. Już od pierwszych stron książki widać, że autor ma chore uprzedzenia do Jaruzelskiego, czego nawet nie kryje w sposobie pisania i w swoich opiniach. Przez kilkaset stron Jaruzelski jest zawsze przedstawiany jako zły, podły, mierny, beznadziejny itd. - bez żadnych innych cech. Aż dziw bierze, że osoba która nie miała żadnej pozytywnej cechy, na przestrzeni wielu lat awansowała do stopnia generała a w latach późniejszych stała na czele PRL oraz pomogła w przemianach ustrojowych w latach osiemdziesiątych a także Jaruzelski był pierwszym prezydentem demokratycznej Polski.
Książka napisana tendencyjnie i pod dyktando pewnych sił politycznych we współczesnej Polsce, które próbują oczernić i wymazać z naszej narodowej pamięci kto dokonał przejścia z komunizmu do demokracji. Był to m.in. gen. Jaruzelski oraz prezydent Lech Wałęsa i żadne prymitywne ataki nie zmienią tej prawdy.
Od publikacji historycznych wymagam obiektywizmu i przedstawienia rzeczy takimi, jakie były w danym czasie, a w tej książce żadna z tych rzeczy nie jest spełniona. Książka absolutnie nie oddaje skomplikowanej sytuacji, jaka panowała za czasów PRL-u i nie przedstawia trudności, zarówno politycznych jak i gospodarczych jakie wtedy panowały. Wiele tematów jest pomijanych i przemilczanych, przez co pozycja ta nie powinna być w żadnym wypadku źródłem wiedzy historycznej.

Autor zarzuca Jaruzelskiemu, że służył w ludowym Wojsku Polskim, a sam nie widzi tego, że wywodzi się z tego samego środowiska.

Nie polecam.

p.s. Jako przeciwwaga dla ocenianej publikacji jest książka Wojciecha Jaruzelskiego "Listy..." wydana w 2010 roku zawierająca list Jaruzelskiego do IPN odnośnie "Generała ze skazą" (prawie 200 stron) plus załączniki (w sumie ponad 400 stron).

Umęczona. Pseudo biograficzna i pseudo naukowa książka. Dwie gwiazdki za twardą okładkę. Już od pierwszych stron książki widać, że autor ma chore uprzedzenia do Jaruzelskiego, czego nawet nie kryje w sposobie pisania i w swoich opiniach. Przez kilkaset stron Jaruzelski jest zawsze przedstawiany jako zły, podły, mierny, beznadziejny itd. - bez żadnych innych cech. Aż dziw...

Obszerne dzieło przybliżające życiorys gen. Wojciecha Jaruzelskiego: ministra obrony narodowej, premiera, autora stanu wojennego, prezydenta.

Podstawowym źródłem wiedzy dra Kowalskiego są archiwa wojskowe.

https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/06/biografia.html

Obszerne dzieło przybliżające życiorys gen. Wojciecha Jaruzelskiego: ministra obrony narodowej, premiera, autora stanu wojennego, prezydenta.

Podstawowym źródłem wiedzy dra Kowalskiego są archiwa wojskowe.

https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/06/biografia.html

Klasyczna już pierwsza mocno krytyczna biografia Wojciecha Jaruzelskiego. Dzisiaj nie jest już tak odkrywcza, zwłaszcza, że drugie wydanie nie zawiera żadnych widocznych zmian w porównaniu z pierwszym. Jeśli ktoś zna filmy Grzegorza Brauna o generale ("Towarzysz Generał" i "Towarzysz Generał idzie na wojnę") to wiele nowego się nie dowie. Należy jednak przy tym zauważyć, iż odtajnienie kolejnych archiwów i pojawienia się nowych dokumentów jedynie potwierdziło wizerunek Jaruzelskiego przedstawiony w książce.

Biografia jest ujęta na bardzo szerokim tle ogólnej historii Ludowego Wojska Polskiego. Chwilami nawet za bardzo w mojej ocenie, gdyż np. w rozdziale o udziale Jaruzelskiego w II wojnie światowej autor koncentruje się bardziej na formacjach w których służył niż na samym bohaterze książki. Dużo też tutaj dygresji o systemie szkolenia LWP czy jej planach operacyjnych. Trzeba też powiedzieć że autora bardziej interesuje Jaruzelski jako wojskowy niż jako polityk, co widać po rozłożeniu akcentów w książce i szczegółowości konkretnych kwestii. Mimo wszystko jednak trzeba pamiętać, iż sam podtytuł książki wspomina, że jest to "biografia wojskowa".

Jak już wspomniałem na wstępie jest to biografia mocno krytyczna. Generalnie mnie to nie przeszkadza bo miłośnikiem Jaruzelskiego nie jestem, a autor raczej dość solidnie opisuje wątki niezbyt pozytywne w biografii bohatera książki. Brakuje mi może jedynie dokładniejszej psychologicznej próby dotarcia do motywów postępowania we wczesnych latach jego życia, które decydująco wpłynęły na jego dalszą karierę.

Klasyczna już pierwsza mocno krytyczna biografia Wojciecha Jaruzelskiego. Dzisiaj nie jest już tak odkrywcza, zwłaszcza, że drugie wydanie nie zawiera żadnych widocznych zmian w porównaniu z pierwszym. Jeśli ktoś zna filmy Grzegorza Brauna o generale ("Towarzysz Generał" i "Towarzysz Generał idzie na wojnę") to wiele nowego się nie dowie. Należy jednak przy tym zauważyć, iż...

Bardzo dokładna, poparta wieloma materiałami dowodowymi biografia Jaruzelskiego. Choćby dla samej bibliografii warto sięgnąć po tą książkę.
O dziwo z lat wcześniejszych, zaraz po wojnie, jest więcej odniesień i udokumentowanych dowodów niż później w epoce Gierka i stanu wojennego, gdzie autor pozwalał sobie na własne interpretowanie roli Jaruzelskiego w wydarzeniach z tamtych czasów.
Styl pisania autora trochę chaotyczny (skakanie pomiędzy latami i wydarzeniami),ale przy tym niezwykle precyzyjny (nazwiska, dokumentacja, rozkazy).
Autor, Lech Kowalski, wykonał niezwykle dobrze swoją pracę będąc obiektywnym biografem życia generała. Polecam tą książkę.

Bardzo dokładna, poparta wieloma materiałami dowodowymi biografia Jaruzelskiego. Choćby dla samej bibliografii warto sięgnąć po tą książkę.
O dziwo z lat wcześniejszych, zaraz po wojnie, jest więcej odniesień i udokumentowanych dowodów niż później w epoce Gierka i stanu wojennego, gdzie autor pozwalał sobie na własne interpretowanie roli Jaruzelskiego w wydarzeniach z...

Osiągnął wszystko. Był prezydentem, premierem, przewodniczącym Rady Państwa, pierwszym sekretarzem, ministrem obrony, szefem sztabu generalnego... Mimo wychowania w religijnej i patriotycznej rodzinie, zbłądził. Grób ojca odwiedził dopiero po 48 latach, na pogrzebie matki nie wszedł do kościoła. Za przyzwoleniem Moskwy bez skrupułów wykańczał wojskowych i partyjnych rywali, degradując ich lub skazując na polityczny niebyt. Niepokornych i przeciwników systemu wcielał karnie do wojska (również tych po sześćdziesiątce!). Nie oszczędzał nawet alumnów i studentów.

"Oficjalni" biografowie Jaruzelskiego mieli masę roboty z pisaniem na nowo jego życiorysu. Ale udało się. Do dziś pokutują i powielane są mijające się z prawdą szczegóły jego błyskotliwej kariery. Brał udział w "Zaślubinach Polski z morzem" w pułku kołobrzeskim - ale takowy nigdy do Kołobrzegu nie dotarł. Otrzymał medal za udział w walkach o Berlin - choć pierwszy raz znalazł się tam (turystycznie!) dopiero po wojnie. Na Kresach (Hrubieszów) zwalczał wyłącznie UPA - ale w rzeczywistości likwidował również polskie podziemie niepodległościowe. Był jedynie niemal mimowolnym świadkiem podczas czystek antysyjonistycznych ('68),interwencji zbrojnej w Czechosłowacji ('68),masakry na Wybrzeżu ('70) i pacyfikacji kopalni "Wujek" ('81) - decyzje w tych sprawach zapadały w gremiach z jego (bynajmniej nie biernym) udziałem. Wprowadził stan wojenny w obawie przed interwencją sowiecką - sam zabiegał o "bratnią pomoc" na Kremlu już dobrych kilka miesięcy wcześniej... Monumentalna praca Lecha Kowalskiego, przytaczająca jeszcze wiele innych, udokumentowanych faktów z życia Jaruzelskiego, niekoniecznie tak chlubnych i zaszczytnych, jak niektórzy chcieliby je widzieć, jawi się tym bardziej potrzebna.

Kończąc rozdział o szlaku bojowym pułku, w którym służył Jaruzelski, Kowalski stwierdza, że prezentowane w nim opisy ruchów wojsk (przegrupowania, zwiady, potyczki) mogły okazać się nużące. Osobiście uważam jednak niniejszy rozdział za najlepszy. Z kolei dekada Gierka i czas bezpośrednio przed stanem wojennym wydają się najbardziej "ciężkie" i chaotyczne. Przydałoby się również rozwinąć wątek kontaktów z Informacją Wojskową (więcej w dołączonym do książki filmie Grzegorza Brauna "Generał idzie na wojnę"),a także umieścić chociażby wzmianki o procesach przeciwko autorom stanu wojennego i sprawców grudnia'70 (są jedynie zdjęcia). Norman Davies: "Jaruzelski Wallenrodem nie był - trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Jaruzelski był oficerem w służbie imperium sowieckiego, od lat młodości do emerytury".

Osiągnął wszystko. Był prezydentem, premierem, przewodniczącym Rady Państwa, pierwszym sekretarzem, ministrem obrony, szefem sztabu generalnego... Mimo wychowania w religijnej i patriotycznej rodzinie, zbłądził. Grób ojca odwiedził dopiero po 48 latach, na pogrzebie matki nie wszedł do kościoła. Za przyzwoleniem Moskwy bez skrupułów wykańczał wojskowych i partyjnych rywali,...

7/10

7/10

Polecam. Jedna z lepszych biografii generała Jaruzelskiego

Polecam. Jedna z lepszych biografii generała Jaruzelskiego