Jestem świeżo po przeczytaniu tej książki. Stwierdzić że jestem nią rozczarowany, to zdecydowanie jak nic o niej nie napisać.
Zacznę od tego, że wbrew temu co powszechnie się uważa na temat oceny książki po okładce... to jestem osobą która wiele pozycji właśnie nabywa w taki sposób. Tym razem jednak bardzo się ,,przejechałem". Po przeczytaniu tej pozycji, mam masę zastrzeżeń zarówno do treści i autora. Żeby zachować logiczny podział mojej oceny, w pierwszej kolejności skupię się na autorze. Po przeczytaniu pierwszych stron, bardzo szybko można dostrzec to, że autor jest rusofobem. Nie ukrywa się ze swoimi SKRAJNIE antyrosyjskimi poglądami na wiele spraw. Podejmując się pisania książki na temat dotyczący ZSRR/Rosji, wypadało by aby skupił się na obiektywnym przedstawieniu FAKTÓW. Zamiast tego autor NAGMINNIE stosuje zabieg polegający na jednozdaniowym przedstawieniu danego wydarzenia, po czym mamy kolejne 3-4 zdania będące (bardzo często obraźliwym, czasem nawet wulgarnym) komentarzem. Czytając tę książkę, wielokrotnie natknąłem się na fragmenty, w których autor nie zgadzając się z poglądami osób których decyzje opisywał, po prostu w sposób chamski im uwłaczał. Tym większy niesmak czuję przez to, że autor jest osobą posiadającą wykształcenie doktorskie. Zatem język którym operuje powinien cechować się większą kulturą. Cytowanie Kisielewskiego w kontekście Francji wyłącznie dlatego że autor nie zgadza się z jakąś jej decyzją... Żenada. Przykładów tego typu jest bardzo dużo, a czytając książkę miałem wrażenie, że autor momentami miał problem z własnymi emocjami.
Co do treści, można w niej wychwycić błędy natury merytorycznej. Chociażby, Pan Lech piszę o wojskach sowieckich w Afganistanie przy czym podkreśla że wałczyły tam wyłącznie wojska z azjatyckich republik ZSRR. Otóż nie, Panie historyku wojskowości. W początkowym okresie faktycznie tak było, jednakże z czasem szybko uległo to zmianie. Gros wojsk radzieckich w Afganistanie to byli Ukraińcy, Białorusini, Rosjanie itd. Już nie wspomnę o takich błędach jak nazywanie obecnych wojsk walczących na Ukrainie, wojskami sowieckimi, czy też określanie Rosjan chochołami... (W ten sposób Rosjanie pogardliwie nazywają Ukraińców) Błędów tego typu jest wiele, ale moim celem nie jest wymienianie ich wszystkich.
Reasumując, mam problem z tym jak traktować tą książkę. Mianowicie, została ona zaklasyfikowana jako książka historyczna. Bezsprzecznym faktem jest to, że faktycznie zawiera dużo cennych informacji. Pokusiłbym się o to, by traktować ją w kategorii monografii, ale....
Ciągłe, emocjonalne uwagi, stosowanie podwójnych standardów w ocenie potencjału obu stron ( państwa UW i NATO),nachalne i nagminne szukanie analogii w porównywaniu sytuacji z czasów zimnej wojny do obecnej wojny rosyjsko-ukraińskiej...
Słabe, Panie autorze, słabe. W mojej ocenie książka która mogła być naprawdę ciekawie napisana, (ponieważ dotyczy bardzo ciekawej tematyki) z bycia książką historyczną jest książką publicystyczną. Najbardziej nie mogę pojąć tego, że autor jest HISTORYKIEM WOJSKOWOŚCI, więc powinien posiadać wiedzę i umiejętności do tego, by taką pozycję umieć w prawidłowy sposób napisać.
Ps. Na koniec wspomnę o tym, że czytając ,,Braci Moskali", cały czas miałem nieodparte wrażenie jakoby autor był mądrzejszy od wszystkich osób decyzyjnych, po obu stronach walczących stron.]
Ps2. Nachalne używanie sformułowań: Moskwiczanie i Bracia Moskale, po kilku stronach wywoływało u mnie odruchy wiadomo jakie. Ni jak nie pasowały do kontekstu, ale autor z uporem maniaka używał wyłącznie tych określeń w stosunku do Rosjan.

Jestem świeżo po przeczytaniu tej książki. Stwierdzić że jestem nią rozczarowany, to zdecydowanie jak nic o niej nie napisać.
Zacznę od tego, że wbrew temu co powszechnie się uważa na temat oceny książki po okładce... to jestem osobą która wiele pozycji właśnie nabywa w taki sposób. Tym razem jednak bardzo się ,,przejechałem". Po przeczytaniu tej pozycji, mam masę...

Zarówno zawodem, jak i pasją autora Lecha Kowalskiego jest najnowsza historia wojskowa.
W swojej książce, pt."Bracia Moskale a Układ Warszawski. Perspektywa polska", stara się przekazywać- odkłamywać, powojenne losy Wojska Polskiego.
Relacje polsko-sowieckie zawsze były trudne i skomplikowane. W szczególny sposób przyczyniła się do tego II wojna światowa i czasy powojenne.
Pisarz posługując się aktami z archiwów wojskowych, min. z CAW i MON, pokazuje rzeczywistość.
Represje dokonane na Polakach, po 17.09.1039r. są znane chyba przez większość z nas, przynajmniej w sposób ogólny.
Natomiast przejście Armii Czerwonej przez nasz kraj do Berlina i z powrotem, miała tragiczne skutki i było tematem tabu. Część tej armii została na terenie polski. Czuli się nieformalnymi "władcami" i wywierali wpływ na wszelkie możliwe decyzje władz.
"Według stanu na dzień 5 sierpnia 1949r. wobec ogólnego stanu oficerów -a było ich 14 728, co stanowiło 100 proc.-sowieckich generałów i oficerów było 728, czyli pięć procent-rzecz jednak nie w ilości, gdyż to ci drudzy byli przełożonymi tych pierwszych, zajmowali bowiem wszystkie najistotniejsze i kluczowe stanowiska w polskiej armii
komunistycznej, niemal po dowództwa pułków włącznie".
Nawet po podpisanej umowie z grudnia 1957r. między PRL-em, a ZSRR o statusie armii sowieckiej w Polsce, który obowiązywał aż do ich wyjazdu. Praktycznie nic się nie zmieniło, a polskie prawo i prokuratura nie miały na to żadnego wpływu.
Książka bardzo ciekawa, bogata w wiedzę.
Autor opisuje wiele spraw, które zostały przemilczane lub "zamiatane pod dywan".
Zawiera dokładne dane dotyczące: czasu, sytuacji, ludzi oraz mienia wojskowego i cywilnego.
Liczne przypisy są bardzo szczegółowe, a niektóre posiadają odnośniki.
Polecam📕📖
Wydawnictwu Fronda pięknie dziękuję za egzemplarz recenzencki💝

Zarówno zawodem, jak i pasją autora Lecha Kowalskiego jest najnowsza historia wojskowa.
W swojej książce, pt."Bracia Moskale a Układ Warszawski. Perspektywa polska", stara się przekazywać- odkłamywać, powojenne losy Wojska Polskiego.
Relacje polsko-sowieckie zawsze były trudne i skomplikowane. W szczególny sposób przyczyniła się do tego II wojna światowa i czasy...

Książka niezwykle ciekawa i dobrze udokumentowana. W sposób wyczerpujący ukazuje, w jaki sposób Układ Warszawski "walczył o światowy pokój", a wymuszane zbrojenia drenowały bandycko kraje tzw. wspólnoty demokracji ludowej. Wszelkie plany ofensywne UW opierały się na celach strategicznych Moskwy i nie uwzględniały potencjału militarnego NATO. Ewentualny konflikt zakończyłby się zagładą atomową na linii Wisły lub najdalej Odry.
Drażni mnie za to i okropnie razi styl pisania autora (mieniącego się poważnym historykiem) o postaciach przywoływanych w treści. Używanie epitetów typu: bandyta, pijak, miernota, analfabeta, deprecjonowanie zasług czy zdolności wielu z nich (np. Edwin Rozłubirski, Mirosław Hermaszewski, Sławomir Petelicki, Gromosław Czempiński czy Jerzy Dziewulski) - wpisuje się w nurt prop-agitki obecnej władzy PiS.
Cóż, rozumiem, że został wyrzucony w wojska i prezentuje styl "urażonej księżniczki". Wywiad cywilny i wojskowy PRL, to wg autora "dzieci we mgle", tępaki i nieudacznicy pełniący służbę tylko dzięki koneksjom rodzinnym czy przynależności do PZPR. Żadnej wzmianki o ich niewątpliwych i ogólnie znanych sukcesach.
Niniejsza pozycja jest moją czwartą przeczytaną tegoż autora i z każdą następną jest coraz gorzej. Kolejnej (o ile wyjdzie) - nie kupię - niech pisze swoje fantasmagorie dla Antoniego Macierewicza et consortes. Doskonale i idealnie wpisuje się w ten nurt!!!

Książka niezwykle ciekawa i dobrze udokumentowana. W sposób wyczerpujący ukazuje, w jaki sposób Układ Warszawski "walczył o światowy pokój", a wymuszane zbrojenia drenowały bandycko kraje tzw. wspólnoty demokracji ludowej. Wszelkie plany ofensywne UW opierały się na celach strategicznych Moskwy i nie uwzględniały potencjału militarnego NATO. Ewentualny konflikt zakończyłby...