Powrót do przeszłości. Dosłownie i w przenośni.

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych (XX wieku naszej ery),mały Paweł, wówczas jeszcze Pawełek (czyli ja),co niedzielę jeździ z rodzicami do miasta, do kościoła. To jednak nie budynek kościoła jest główną atrakcją tej wyprawy - po drodze odwiedzam bowiem dwa miejsca wtedy dla mnie najciekawsze w świecie! Po pierwsze sklep zoologiczny z wielką papugą arą w klatce, obok którego przejść obojętnie nie mogę, po prostu nie mogę. Po drugie: mijam równie intrygującą księgarnię. To niedziela więc sklepy zazwyczaj są zamknięte, nie przeszkadza mi to jednak w kilkuminutowym postoju przed księgarnianą witryną. Palcem pokazuję książki, które chciałbym mieć. Dziwnym trafem, od czasu do czasu, po kilku dniach niektóre z tych książkek lądują w mych rękach.

Mam pięć - sześć lat. Książki dzielę więc w sposób dość prosty: na te ZIELONE i na te CZERWONE. Zielonych mam całą górę, to książki o zwierzętach, które od zawsze przeglądałem z wielką fascynacją, no i lekkim niepokojem, omijając strony o pająkach. Jeśli chodzi o książki CZERWONE, dostaję tylko dwie. Dosyć płynnie zachodzą bowiem zmiany i mając lat mniej więcej siedem z książek o zwierzętach, przesiadam się na te o kosmosie i historia wydaje się być czymś zupełnie nieciekawym, w porównaniu z liczeniem wciąż przybywających satelitów Saturna!
Dziś, z powrotem w XXI wieku (naszej ery),przyszła do mnie jedna z TAMTYCH książek. Jedna z tych CZERWONYCH. Trzecia. I jest piękna: całe morze ilustracji, zwięzłe, zrozumiałe dla dziecka teksty, zaskakująco precyzyjne wprowadzenie historyczne.

Książki oceniał nie będę, po pierwsze ciężko mi ją zdefiniować (czy ocenić ją jako książkę historyczną, książkę dla dzieci, czy ilustrowany album?),po drugie, mój sentyment z pewnością zniekształciłby ewentualną ocenę.
Nie oceniam, z pewnością jednak polecam! W sam raz do powspominania, ewentualnego zainteresowania pociech historią.

Powrót do przeszłości. Dosłownie i w przenośni.

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych (XX wieku naszej ery),mały Paweł, wówczas jeszcze Pawełek (czyli ja),co niedzielę jeździ z rodzicami do miasta, do kościoła. To jednak nie budynek kościoła jest główną atrakcją tej wyprawy - po drodze odwiedzam bowiem dwa miejsca wtedy dla mnie najciekawsze w świecie! Po pierwsze...