Nie znałem Kisielewskiego z "tej strony". Polecam lubiącym sensacyjno-kryminalne historie.

Nie znałem Kisielewskiego z "tej strony". Polecam lubiącym sensacyjno-kryminalne historie.

Nieco nierówny zbiór, historie świetne tuż obok dobrych.
Bardzo ujęła mnie pierwsza historia "Miałem tylko jedno życie", spisana z perspektywy alkoholika-filozofa - złote myśli na poziomie zdecydowanie przewyższającym Paulo Coelo (Pawła Zająca) pojawiają się raz po raz. Np "Pijącemu wszędzie jest dobrze, nosi dobre samopoczucie ze sobą. Żeby tylko wódka była lepsza". Majstersztyk jeśli chodzi o opis człowieka chronicznie uciekającego przed odpowiedzialnością.
Kolejna powieść, "Kobiety i telefon", to zdecydowanie najsłabsza część, czyta się w porządku, ale niewiele z tego potem zostaje.
Trzecia powieść, "Przygoda w Warszawie", jest już znacznie lepsza; jest to też kolejny dowód na słabość intelektu ludzi pracujących w cenzurze. Antoni, główny bohater, człowiek o ustabilizowanym życiu, który swoje już przeszedł i w zasadzie niczego się już specjalnie nie spodziewał, wpadł w intrygę, która zmusiła go do wielce bolesnej nauki życia na nowo. Momentami coś ocierającego się o klimat Kafkowski, czasem też nieco Orwellowski.
Wreszcie ostatnia powieść, "Zbrodnia w dzielnicy północnej", to rzecz po prostu znakomita. Nie jestem wielkim fanem kryminałów, a mimo to lektura sprawiła mi bardzo wiele przyjemności. I w tym wypadku nie mam pojęcia jak udało się to wydać pod okiem cenzury, kiedy to jawnie zbrodnia i występek, zagrażające życiu mieszkańców stolicy, ulokowały się w dzielnicy wschodniej.. Jakby nie było, rzecz wciągająca i świetnie napisana. Godna uwagi jest zwłaszcza walka głównego bohatera, komisarza Gromela, o naturę rzeczy: zbrodnia ma być zbrodnią, policjant policjantem, śmierć śmiercią.
Podsumowując: zdecydowanie polecam!

Nieco nierówny zbiór, historie świetne tuż obok dobrych.
Bardzo ujęła mnie pierwsza historia "Miałem tylko jedno życie", spisana z perspektywy alkoholika-filozofa - złote myśli na poziomie zdecydowanie przewyższającym Paulo Coelo (Pawła Zająca) pojawiają się raz po raz. Np "Pijącemu wszędzie jest dobrze, nosi dobre samopoczucie ze sobą. Żeby tylko wódka była lepsza"....

Uwielbiam prozę kisiela. Poziom ''Sprzysiężenia'' nie został osiągnięty lecz było blisko. Kisiel w swoich ''sensacyjnych'' powieśiach w swoim świetnym felietonowym stylu opisuje ciekawe historie. Smutne i ironiczne, realistyczne i fantastyczne. Szczerze polecam!

Uwielbiam prozę kisiela. Poziom ''Sprzysiężenia'' nie został osiągnięty lecz było blisko. Kisiel w swoich ''sensacyjnych'' powieśiach w swoim świetnym felietonowym stylu opisuje ciekawe historie. Smutne i ironiczne, realistyczne i fantastyczne. Szczerze polecam!

Miałem tylko jedno życie – spowiedź alkoholika – filozofa. W zamierzeniu powieść sensacyjna w której wątek kryminalny niby jest, a jednak go nie ma. Bohater opisuje swoje życie z uporem pijaka, ale nigdy nie bredzi. Dzięki jego wyznaniom jakby mimochodem poznajemy świat okupacyjnej Warszawy bliższy Grzesiukowi, niż autorom martyrologicznym. Tragedią tego człowieka nie jest to, że pije, ale to że się zakochuje i nie potrafi uwolnić się od obsesyjnego uczucia prowadzącego do nieszczęścia , za które bohater musi odpokutować dwukrotnie.
Telefon i kobiety - kolejna historia miłosna, jednak daleko jej do banalnego love story. Jest tu cynizm, egoizm, śmierć, zazdrość i zemsta wszystko podane w najlepszym literackim sosie pisane najlepszą polszczyzną
Przygoda w Warszawie - U Stefana Kisielewskiego jak u Hitchcocka najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie rośnie i właśnie takie jest to opowiadanie. Pierwsze dwie historie to trzęsienie ziemi… Opowieść jak u Kafki, tyle że bardziej surrealistyczna niż w Procesie. Historia trzymająca w napięciu niemal od pierwszej do ostatniej strony. Mamy tu teorię spiskową, przestępczość zorganizowaną, Warszawę podnosząca się z gruzów, świat prostackich warszawiaków. Od tego opowiadania nie mogłem się oderwać.
Zbrodnia w dzielnicy północnej - Najbardziej klasyczna z opowieści kryminalnych Kisiela. Są trupy, śledztwo oficera policji ( bardzo mocno przypominającego Wallandera ),służby specjalne. Ale jest także mnóstwo aluzji do systemu politycznego kraju w którym musiał żyć i pracować autor, choć historia kryminalna nie toczy się w Polsce, ale wyimaginowanym państwie, w stolicy podzielonej według czterech stron świata i nawet tu jest aluzja, bo dzielnica wschodnia jest opisywana jako dzielnica robotnicza, przestępcza. Brud, smród i łajdactwo – jak w dawnym Kraju Rad. Za to zachodnia dzielnica jest odpowiednikiem świata wolnego, może trochę niefrasobliwego, ale jednak prawa i bogata.
Całość jest rewelacyjną przygodą z dobrą literaturą, pisaną jęzkiem obcym dzisiejszym twórcom. Polecam wszystkim, dla których trup, szaleństwo seryjnego mordercy, brednie na temat walki służb specjalnych nie jest najważniejsze w dobrej książce

Miałem tylko jedno życie – spowiedź alkoholika – filozofa. W zamierzeniu powieść sensacyjna w której wątek kryminalny niby jest, a jednak go nie ma. Bohater opisuje swoje życie z uporem pijaka, ale nigdy nie bredzi. Dzięki jego wyznaniom jakby mimochodem poznajemy świat okupacyjnej Warszawy bliższy Grzesiukowi, niż autorom martyrologicznym. Tragedią tego człowieka nie jest...