Typowe pisarstwo Emmanuela Carrère'a - choć książka poświęcona jest komuś innemu, i tak jest pełna jego samego ;-). Ale przyjmuję to z dobrodziejstwem inwentarza; ba, chyba dla narratora właśnie = zawsze obecnego, dociekliwie szczerego i wścibskiego = czytam jego książki. Podoba mi się jego nieukrywana fascynacja Limonowem, a jednocześnie nieskrywanie ambiwalentnych emocji wobec swego idola.
Jak zwykle u Carrère'a jest tu mnóstwo dygresji, wątków pobocznych, ale czytało się to świetnie, gładko. Co chwila sprawdzałam wymieniane tytuły i cytowane postaci; szkoda, że w wydaniu francuskim zabrakło spisu wykorzystanych źródeł... No i żona Limanowa miała na imię Natalia, a nie Natasza (to już błąd redakcji!).
Książka powstała w 2011 roku - i nie dowiemy się z niej, jak zmarł Limonow (celowo jeszcze nie sprawdziłam w internecie).
Mam przy tym nadzieję, że dzisiaj Carrère jednak pisałby inaczej o Putinie, niż pod koniec swojej książki...

Typowe pisarstwo Emmanuela Carrère'a - choć książka poświęcona jest komuś innemu, i tak jest pełna jego samego ;-). Ale przyjmuję to z dobrodziejstwem inwentarza; ba, chyba dla narratora właśnie = zawsze obecnego, dociekliwie szczerego i wścibskiego = czytam jego książki. Podoba mi się jego nieukrywana fascynacja Limonowem, a jednocześnie nieskrywanie ambiwalentnych emocji...

Zajmująca, poszerzająca wiedzę o historii, polityce i kulturze powieść biograficzna o kontrowersyjnym, a dla mnie odpychającym, literacie, polityku, najemniku rosyjskim publikującym pod pseudonimem Eduard Limonow.

Zajmująca, poszerzająca wiedzę o historii, polityce i kulturze powieść biograficzna o kontrowersyjnym, a dla mnie odpychającym, literacie, polityku, najemniku rosyjskim publikującym pod pseudonimem Eduard Limonow.

Sobowtór Putina

Książka, w której padają słowa mówiące o Putinie jako wielkim mężu stanu może być w tych dniach brana za kolejny błędny zachodni wybryk w temacie jak dać się omamić Rosji. Jednak między tym, co nas odstrasza, a pragnieniem świętego spokoju, między tym, co właściwe, a tym co upragnione przedziera przepaść. Jak niebezpieczne jest przejście na drugą stronę wie każdy kto ogląda przebieg tych dni.

Książka jest opowiescia o poecie, który jest w contrze zarówno do Brodskiego, jak i Solzenicyna, o poeci który nie ma racji(czy ktoś zakładający partie narodowo bolszewicka może mieć rację?). O przeżywaczu dzieciństw, wygnań, zachodów i wschodów, więzień, polityki, kobiet i bóg wie czego tam jeszcze.

Z drugiej strony te szalone rosyjskie problemy. Dokąd ich zaprowadza ta duma. I powrót do barona von Ungerna jak u naszego Ossendowskiego. Duma i upadek tej dumy. I te postaci. Wspaniałe partie o życiu więziennym, demoniczne partie o Duginie. Okrucieństwo, upokorzenie, odjazdy.

A Limonow? Ediczka?szalona konsekwencja bycia sobą. Chyba od jakichś dzienników Geneta, czy prozy Henrego Millera nie odjechałem sobie tak w amoralizmie. Ale artyści mogą. Politycy już niekoniecznie.

Sobowtór Putina

Książka, w której padają słowa mówiące o Putinie jako wielkim mężu stanu może być w tych dniach brana za kolejny błędny zachodni wybryk w temacie jak dać się omamić Rosji. Jednak między tym, co nas odstrasza, a pragnieniem świętego spokoju, między tym, co właściwe, a tym co upragnione przedziera przepaść. Jak niebezpieczne jest przejście na drugą stronę...

Romantyczna wizja Limonova przeniesiona na papier, czyta się jak pochwałę bohatera z dzieciństwa, który mimo niektórych niezbyt chwalebnych wybryków i tak pozostaje bohatetem.

Romantyczna wizja Limonova przeniesiona na papier, czyta się jak pochwałę bohatera z dzieciństwa, który mimo niektórych niezbyt chwalebnych wybryków i tak pozostaje bohatetem.

Świetnie napisana biografia - chuligańska jak sam życiorys Limonowa, porywająca opowieść o tym pisarzu który pisał tylko o tym co przeżył. A przeżywał brud, patologię i wszystko co obrzydliwe w świecie. Jeśli na to się nastawi czytelnik to to właśnie dostanie, miałam lekkie zastrzeżenia co do formy opisu niektórych np. scen związanych z seksem, bo Carrere tak mocno wczuł się we flow swojej postaci, że jest brutalny i obrzydliwy, ale bez wątpienia ta ksiażka trzyma za gardło.

Świetnie napisana biografia - chuligańska jak sam życiorys Limonowa, porywająca opowieść o tym pisarzu który pisał tylko o tym co przeżył. A przeżywał brud, patologię i wszystko co obrzydliwe w świecie. Jeśli na to się nastawi czytelnik to to właśnie dostanie, miałam lekkie zastrzeżenia co do formy opisu niektórych np. scen związanych z seksem, bo Carrere tak mocno wczuł...

Trzeba mieć sporą nadwyżkę cennego czasu żeby kilka godzin poświecić na życie takiej bezpłciowej kanalii, osobowej chorągiewki która trzepotała przez życie wszędzie tam gdzie był jakikolwiek mocniejszy podmuch historii. Jest jednak w tym jakiś sens, jako element dekonstrukcji moralnych postaw, mieszający w głowach młodego pokolenia nic w tym dziwnego że publikuje się biografię nie świętych a podobnych łachudr, które jak ten pseudobohater prześlizgnął się przez życie nie pozostawiając po sobie nic co warte byłoby jakiejkolwiek uwagi.

Trzeba mieć sporą nadwyżkę cennego czasu żeby kilka godzin poświecić na życie takiej bezpłciowej kanalii, osobowej chorągiewki która trzepotała przez życie wszędzie tam gdzie był jakikolwiek mocniejszy podmuch historii. Jest jednak w tym jakiś sens, jako element dekonstrukcji moralnych postaw, mieszający w głowach młodego pokolenia nic w tym dziwnego że publikuje się...

W recenzji GW napisano: rosyjska edukacja francuskiego burżuja. Trafne i zabawne. I taka jest ta książka.

W recenzji GW napisano: rosyjska edukacja francuskiego burżuja. Trafne i zabawne. I taka jest ta książka.

Mam trudności z oceną taj książki. Autor jest mi znany, natomiast bohater nieznany. Rozumiem nagrody dla autora w kraju fascynującym się wszystkim co rosyjskie. Natomiast dziwi mnie ciągłe porównywanie się autora do swojego bohatera i jakiś dziwny pojedynek. Z jednej strony autor, absolwent prestiżowej uczelni i syn specjalistki od rosyjskiej historii, czyli mający w tym względzie fory porównuje się z rosyjskim łobuzem, skandalistą, którego celem jest sława i wszystko zrobi dla tej sławy. Pojedynek ten i kto jest zwyciężył widać dokładnie w scenie ostatniego spotkania autora z Limonowem. Z drugiej strony Limonow, który stał się sławny i znany na świecie tylko dzięki temu, że jego skandalizująca powieść została wydana właśnie we Francji. Stał się modnym pisarzem we Francji, gdyż napisał książkę przepełnioną brudem, gwałtem, scenami szokującymi i ośmieszającą amerykanów. To wystarczyło, ale na krótko. Dalej więc budował swoją sławę kontrowersyjnymi zachowaniami na Bałkanach, a później w samej Rosji. Każde zachowanie jest dobre, byleby o nim mówiono. Nie widzę w nim złożonej osobowości, dla mnie to hochsztapler, megaloman zapatrzony w swój własny, choć niczym nie poparty geniusz. Widać to dokładnie, gdy wypowiada się o innych pisarzach, poetach, czy rosyjskich dysydentach. Tyle tylko, że oni wpisali się w historię, a on pozostał na obrzeżu, wskrzeszony przez Carrere. Książka ma nas szokować zepsuciem, przemocą, scenami seksu i gwałtu, pijaństwa i skandalami bohatera, ale to jest pewnego rodzaju powtórzenie tego co sam Limonow opisał w swoich książkach, nic nowego. Dla mnie postać mało ciekawa, ale świadczy o nas, jakich bohaterów poszukujemy. Autor okrasza historię życia Limonowa historią Rosji, od czasów komunizmu i zimnej wojny, przez pierestrojkę, aż do czasów współczesnych i walki o wpływy w Rosji. Jednak w tym opisie nie ma nic zaskakującego, czy nowatorskiego. To wszystko jest opisane w lepszych książkach. Może dla czytelnika francuskiego pod płaszczykiem powieści skandalizującej te informacje są odkrywcze. Mnie ani bohater, ani książka nie przekonała i nie porwała. Raczej wywołała niesmak

Mam trudności z oceną taj książki. Autor jest mi znany, natomiast bohater nieznany. Rozumiem nagrody dla autora w kraju fascynującym się wszystkim co rosyjskie. Natomiast dziwi mnie ciągłe porównywanie się autora do swojego bohatera i jakiś dziwny pojedynek. Z jednej strony autor, absolwent prestiżowej uczelni i syn specjalistki od rosyjskiej historii, czyli mający w tym...

Na Limonowa trafiłem przypadkiem. Paweł Pawlikowski, kręci właśnie film na podstawie książki Emmanuela Carrere. I to w sumie wystarczyło, żeby kupić, przeczytać i… zapomnieć.

Hagiograficzna biografia nacjonalistycznego bolszewika. Pół artysty-pół polityka-pół mistyka (wyszło mi półtora człowieka),którego życie opisane z pozycji francuskiego intelektualisty jawi się jako romantyczna, choć brutalna i surowa droga z ukraińskiej prowincji poprzez salony artystyczne Nowego Jorku i Paryża, aż do walki politycznej i ideologicznej o zachowanie spuścizny związku radzieckiego w jakiejś niepojętej przez mnie hybrydzie bolszewicko-faszyzującej, której przykładem niech będzie pomysł na rozwiązanie konfliktu ukraińskiego. Pomysł jest w sumie bardzo prosty. Ukraina powinna się zrzec swoich ziem na rzecz Rosji, Polski, Rumuni, Węgier i Słowacji. To ja dziękuję.

Na Limonowa trafiłem przypadkiem. Paweł Pawlikowski, kręci właśnie film na podstawie książki Emmanuela Carrere. I to w sumie wystarczyło, żeby kupić, przeczytać i… zapomnieć.

Hagiograficzna biografia nacjonalistycznego bolszewika. Pół artysty-pół polityka-pół mistyka (wyszło mi półtora człowieka),którego życie opisane z pozycji francuskiego intelektualisty jawi się jako...

Przed sięgnięciem po biografię zwykle zadaję sobie pytanie czy dana osoba miała na tyle interesujące życie, by warto było napisać o nim książkę? W tym przypadku z pewnością można stwierdzić że tak. Limonow był undergroundowym poetą, punkiem, buntownikiem, kloszardem, lokajem, więźniem i opozycjonistą. Brzmi ciekawie, prawda?
Nie polubiłem go jednak. Wydawał mi się małostkowym, zakochanym w sobie megalomanem, przekonanym o własnym geniuszu i wielkości, których ci wszyscy idioci nie potrafią dostrzec i docenić. To co go wyróżnia, to fakt że rzeczywiście próbował, ryzykował i działał, nie poprzestając wyłącznie na czczej gadaninie.
Z książki wyłania się interesujący obraz Rosji i krajów bloku wschodniego od lat sześćdziesiątych do współczesności, można poznać pogląd Limonowa na rosyjską emigrację.
Zaskakująco wiele dowiemy się też o życiu samego autora. On, w przeciwieństwie do Limonowa, aż tak interesującego życia nie ma, dlatego te fragmenty bez żalu można pominąć.

Przed sięgnięciem po biografię zwykle zadaję sobie pytanie czy dana osoba miała na tyle interesujące życie, by warto było napisać o nim książkę? W tym przypadku z pewnością można stwierdzić że tak. Limonow był undergroundowym poetą, punkiem, buntownikiem, kloszardem, lokajem, więźniem i opozycjonistą. Brzmi ciekawie, prawda?
Nie polubiłem go jednak. Wydawał mi się...