Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naprawdę świetnie się to czyta. Autor nie zostawia suchej nitki na popularnym propagandziście. Punktuje każdy nonsens i niedorzeczność, a jest tego naprawdę sporo. Analiza pop naukowych popłuczyn Harariego przeprowadzona w bardzo merytoryczny i rezolutny sposób, napisana z werwą i dużą dawka charakterystycznego dla autora humoru. Doskonała odtrutka na dyrdymały Harariego. Polecam, i nie dlatego, że światopoglądowo jest mi bliżej do autora, niż Izraelczyka, ale dlatego że Wielomski pięknie nokautuje tego hochsztaplera, a blagierów zawsze powinno się demaskować.

Naprawdę świetnie się to czyta. Autor nie zostawia suchej nitki na popularnym propagandziście. Punktuje każdy nonsens i niedorzeczność, a jest tego naprawdę sporo. Analiza pop naukowych popłuczyn Harariego przeprowadzona w bardzo merytoryczny i rezolutny sposób, napisana z werwą i dużą dawka charakterystycznego dla autora humoru. Doskonała odtrutka na dyrdymały...

Amerykański róg obfitości, niebotycznych rozmiarów proza będąca olbrzymim freskiem ukazującym panoramę amerykańskiego życia i szeroko rozumianej popkultury. Z jednej strony fascynująca, a z drugiej przytłaczająca swoją formą i treścią. Odczucia dosyć ambiwalentne, od zachwytu po udrękę i otępienie. Momenty i impresje autora na temat amerykańskiej historii i kultury wybitne. Genialnie ukazany pełen wachlarz narodowych pasji, nostalgii, paranoi. Słabości i obsesji, świeckich religii takich jak Baseball, Stand-up, świat reklamy, marketingu, sztuki awangardowej, telewizji, wielkiej polityki. Narodziny jankeskiej supremacji, i mas kultury, ukazana przez pryzmat historii zimnej wojny. Powieść tą czyta się z dużym wysiłkiem ale mimo tego nie da się od niej oderwać. Może właśnie przez to nieprzeciętna chociaż, momentami uciążliwa w odbiorze, wręcz odpychająca. Mimo wszystko warto bo jednak jest to kawał amerykańskiej historii.

Amerykański róg obfitości, niebotycznych rozmiarów proza będąca olbrzymim freskiem ukazującym panoramę amerykańskiego życia i szeroko rozumianej popkultury. Z jednej strony fascynująca, a z drugiej przytłaczająca swoją formą i treścią. Odczucia dosyć ambiwalentne, od zachwytu po udrękę i otępienie. Momenty i impresje autora na temat amerykańskiej historii i kultury...

Józef Mackiewicz jak zwykle dogłębnie przenikliwy w swoich prozatorskich rozrachunkach na temat historii XX wieku.
Tym razem obok ukazania drapieżnego bolszewizmu, pisarz bez ogródek, rozprawia się z mitem cywilizowanego zachodu.

Bez wahania z siłą tarana kruszy na miazgę stereotyp egalitarystycznej anglosaskiej kultury. Bezbłędne zobrazowanie zawiłych realiów IIWS bez schematów, utartych klisz i stereotypów, opowiadając przy tym o wolności, jako wartości na wskroś ponad ustrojowej, uniwersalnej, przypisanej każdej jednostce, bez względu na rasę i pochodzenie.

Historia ukraińskich kozaków nie była mi bliska, mimo to saga rodziny Kolców, budzi w duszy masę emocji i wzruszeń. Tragedia i opór kozaków w zestawieniu z bolszewicką tyranią i potwornością oprawców. Serce zaczyna krwawić, ale też podziwiać niezłomność ludzkiego ducha, w zderzeniu z bezwzględną opresją. Piorunujący obraz zarazem bestialstwa jak i hartu ludzkiego ducha. Tragiczna dola Kozaków do cna przypomina dramat Polaków, w momencie zarówno wybuchu wojny jak i jej finiszu. Cały czas przez głowę przewijała mi się fatalność wydarzeń, sytuacji bez wyjścia, kiedy losy obu społeczeństw staja miedzy młotem a kowadłem. Brytyjczycy wbijają nóż w plecy, paradnie się przy tym uśmiechając.


Proza pisarza wyrasta ponad utarty schemat historii zwycięzców. W końcu ktoś miał odwagę opisać hipokryzję Brytyjczyków, fasadowość, oraz iluzję ich immanentny pryncypiów w odniesieniu do realiów wojennych.
Niech ta frasobliwa konstatacja, którą wyłuszczył nam pisarz, będzie złowrogim memento, dla wszystkich zaczadzonych anglosaską agitacją.

Biada tym, którzy bezrefleksyjne pokładają wszystkie swoje nadzieje w przymierze z zachodnimi sojusznikami . Książka ta nabiera wyjątkowej aktualnej mocy, kiedy Ukraina walczy z Rosją, opierać swoje wsparcie na zachodzie.
W polskiej historii Brytyjczycy już dawno zrzucili maski, zwłaszcza kiedy sprzedali nas w Jałcie, i przyczynili się do śmierci gen Sikorskiego, żeby nie wspomnieć o reszce haniebnych poczynań.

Niechaj również będzie to przyczynek do refleksji i rozważań na temat celowości tezy wyższości zachodniej cywilizacji nad wschodnią. Jest to szczególnie istotny kontrapunkt w kontekście wojny na naszej wschodniej flance.

Propaganda wyższości cywilizacji zachodu, to ułuda, wtłoczenie w ramy absurdu twierdzenia jakoby zło i dobro przypisywanie było nie ludzkiej naturze a nacjom i narodowością. Tymczasem Mackiewicz bezbłędnie neutralizuje te propagandowe nonsensy, i wierny poszukiwaniu prawdy strąca kolejny spiżowy pomnik.

Konsekwencją zapatrywań pisarza i srogiej oceny aliantów, staję się fakt, że po wojnie stał się on pisarzem wyklętym, który nawet nie miał wstępu do "wolnościowej" rozgłośni "Wolna Europa." Stało się to mimowolnie ukoronowaniem triumfu pisarza, i potwierdzeniem że bezkompromisowość, ma swoją wysoką cenę.
Pisarz skazany został na ostracyzm bo nie dał się nigdy upolitycznić, a przecież prawda nie ma barw politycznych.

Józef Mackiewicz jak zwykle dogłębnie przenikliwy w swoich prozatorskich rozrachunkach na temat historii XX wieku.
Tym razem obok ukazania drapieżnego bolszewizmu, pisarz bez ogródek, rozprawia się z mitem cywilizowanego zachodu.

Bez wahania z siłą tarana kruszy na miazgę stereotyp egalitarystycznej anglosaskiej kultury. Bezbłędne zobrazowanie zawiłych realiów IIWS bez...