Dobrze się czytało zwłaszcza jak na Baudrillarda, który nie jest lekki. Jednak książka stanowi zlepek myśli. Niektóre są bardzo ciekawe, ale wiele z nich nie zostaje wyjaśnionych i pociągniętych dalej. W efekcie mam wiele pytań bez odpowiedzi. Nie mam też pewności czy zrozumiałam autora.

Dobrze się czytało zwłaszcza jak na Baudrillarda, który nie jest lekki. Jednak książka stanowi zlepek myśli. Niektóre są bardzo ciekawe, ale wiele z nich nie zostaje wyjaśnionych i pociągniętych dalej. W efekcie mam wiele pytań bez odpowiedzi. Nie mam też pewności czy zrozumiałam autora.

Po przeczytaniu kilku stron pierwszy raz w życiu miałem ochotę wypowiedzieć internetowy frazes "to jest przeintelektualizowany bełkot". Autor nie daje czytelnikowi czasu, by się zaaklimatyzował na oferowanym pułapie myśli. Wprowadzane pojęcia bardzo wolno asymilują się do struktury myślenia czytelnika (w moim przypadku),ale gdy chwyci flow i tempo, myśl Baudrillarda ukazuje się jako pomysłowa i cenna. Nie jest to zabawa paradoksami i językiem, chociaż często sprawia takie wrażenie i wierzę, że odrobina złej woli wystarczyłaby do zamknięcia tej pozycji w szufladzie na "bełkot".

W "Pakcie jasności..." poruszonych jest kilka ciekawych wątków. Przede wszystkim bardzo trafnie zostało pogłębione ujęcie rzeczywistości, która w obecnych czasach już gołym (i "umytym") oczom ukazuje zakłamany pozór. To kanał dystrybucji, którym przekazywane jest wszystko poza "istotą rzeczy", jakby na rzeczywistość naciągnięto prezerwatywę. Człowiek jest także odizolowany od Zła, które - jak świetnie ujął to Autor - jest formą (nawet czyny dobre ją przybierają),zasadą gry. Przez to nie sposób przeciwstawić się Złu, ono jest nośnikiem cywilizacji.

W sumie, po lekturze - a piszę na gorąco i z pamięci - odniosłem wrażenie, że Autor wyraził tęsknotę za utraconą metafizyką - warstwą, w której człowiek realnie mógł się ustosunkować do Dobra i Zła, był postacią tragiczną, głęboką, mitycznie wielką, poważną. Dzisiaj zamieniono Dobro na szczęście, a Zło na nieszczęście, czyli zrelatywizowano je, zsubiektywizowano i każdy jest zamknięty we własnym światku farsy, a nie tragedii.

Po przeczytaniu kilku stron pierwszy raz w życiu miałem ochotę wypowiedzieć internetowy frazes "to jest przeintelektualizowany bełkot". Autor nie daje czytelnikowi czasu, by się zaaklimatyzował na oferowanym pułapie myśli. Wprowadzane pojęcia bardzo wolno asymilują się do struktury myślenia czytelnika (w moim przypadku),ale gdy chwyci flow i tempo, myśl Baudrillarda...