Całkiem niezły esej, w wielu kwestiach proroczy. Problemem jest typowa dla autora tendencja do „totalizacji” swoich dyskusji, rozszerzania swoich wniosków na całe społeczeństwo. Ale nie umniejsza to wartości tej pracy, szczególnie lirycznej. Metafory u Baudrillard nie były chyba nigdy tak celne jak tutaj i „wmurowują” czytelnika.

Całkiem niezły esej, w wielu kwestiach proroczy. Problemem jest typowa dla autora tendencja do „totalizacji” swoich dyskusji, rozszerzania swoich wniosków na całe społeczeństwo. Ale nie umniejsza to wartości tej pracy, szczególnie lirycznej. Metafory u Baudrillard nie były chyba nigdy tak celne jak tutaj i „wmurowują” czytelnika.

To bardzo dobry esej o nowoczesności o zagrożeniach dzisiejszego świata. Świata, w którym przez technologie zapominamy o sobie i się unicestwiamy. Bardzo podobały mi się fragmenty o sztucznej inteligencji i cała pierwsza część książki. Druga traktowała o obrazie i fotografii i była dla mnie mniej ciekawa.

To bardzo dobry esej o nowoczesności o zagrożeniach dzisiejszego świata. Świata, w którym przez technologie zapominamy o sobie i się unicestwiamy. Bardzo podobały mi się fragmenty o sztucznej inteligencji i cała pierwsza część książki. Druga traktowała o obrazie i fotografii i była dla mnie mniej ciekawa.

Esej ten podejmuje tematykę znikania, dysocjacji świata i interakcji ludzkich. Znikanie tutaj nie jest tożsame ze śmiercią, śmierć byłaby eleganckim i powszechnym wyjściem z sytuacji, końcem człowieka. Tutaj znikanie obywa się bez śmierci, z rozpłynięciem się w zglobalizowanym i pędzącym technologicznie społeczeństwie - rozpuszczenie polega na wyizolowaniu się na płaszczyźnie społecznej, aby uczestniczyć w sztucznym, kreowanym życiu, które widzimy za pomocą mediów. Uczestnictwo w takim życiu wymaga od nas odcięcia się od własnego ja, uznania trendu i podążania za nim. Nie jest to jednak manifest przeciw technologii, czy "temu złemu facebookowi" - jest to obserwacja i konstatacja tego, że wszechobecny konsumeryzm i komodyfikacja późnego kapitalizmu wymusiła na nas zniknięcie. Czas już się skończył.

Autor - jako oddany fotograf - podaje tutaj analogię z fotografią. Aparaty cyfrowe i ich twory można dowolnie replikować za pomocą programów i algorytmów, gdzie w aparatach analogowych mieliśmy element interakcji ze światem rzeczywistym - substancja światłoczuła, negatyw. Coś, co odbiera świat i go uwiecznia w obrazie, zostawia możliwość spojrzenia na naszą "nieobecność" tam.

Esej ten podejmuje tematykę znikania, dysocjacji świata i interakcji ludzkich. Znikanie tutaj nie jest tożsame ze śmiercią, śmierć byłaby eleganckim i powszechnym wyjściem z sytuacji, końcem człowieka. Tutaj znikanie obywa się bez śmierci, z rozpłynięciem się w zglobalizowanym i pędzącym technologicznie społeczeństwie - rozpuszczenie polega na wyizolowaniu się na...

Uwielbiam Baudrillarda i te jego "anty" na wszystko co związane ze współczesnością ;)

Uwielbiam Baudrillarda i te jego "anty" na wszystko co związane ze współczesnością ;)