Jarosław Iwaszkiewicz „Opowiadania zebrane T.1”

Lubię takie odkrycia, gdy potencjalny czytelnik bierze się za gatunek, którego do tej pory omijał. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że moje zainteresowania oscylują wokół literatury faktu, a już na pewno nie opowiadania. Nie są moją bajką, ale dzięki zachętom kilku osób, wzięłam Iwaszkiewicza w bibliotece na tzw. próbę. Udana to próba, nawet bardzo. To nie zaskoczy fanów pisarstwa Iwaszkiewicza pewnie, ponieważ oni nie bez powodu już wcześniej się zachwycali jego piórem. No ale dla mnie, to coś nowego, odkrywczego i pięknego. Na pewno będę chciała jego autorstwa więcej.

Jarosław Iwaszkiewicz na ponad 800 stronach zabrał mnie w niesamowitą podróż, do minionych epok naszego kraju kreując historie proste, mądre, po części sentymentalne. Jednym z jego absolutnych atutów to piękna polszczyzna i stylistyka której tak dziś brakuje w współczesnych książkach. Historie pomieszane którymi raczy Iwaszkiewicz to uczta dla wymagającego czytelnika, a ich różnorodność jest tylko atutem. Współczesny odbiorca Iwaszkiewicza, nie pożałuje czasu spędzonego z jego książkami, bo prawda ukazana w tych historiach mogła się wydarzyć tak naprawdę zawsze. Rozsypane niczym puzzle 19 starannie dobranych opowiadań, gdzie zostajemy popychani ku pięknej polszczyźnie, jednocześnie nie trywializując i nie atakując czytelnika „prawdami objawionymi”.

Dwie zrobiły ogromne wrażenie, a mianowicie: „Panny z Wilka” i „Młyn nad Utratą”. Smutek wyzierający z „Młyna nad Utratą”, czy gorzka refleksja nad mijającym czasem w „Pannach z Wilka” to dowód, że o rzeczach prostych pisać najtrudniej. Jarosław Iwaszkiewicz temu podołał, a same historie u mnie bezapelacyjnie są na piedestale. Wiktor Ruben z „Panien Wilka” to melancholijne rozmyślania dojrzałego już bohatera o minionym i o tym czego nie można zmienić, że los raz zmieniony to zmiany i ludzi. Atut w postaci historii osnutej krajobrazem polskiej wsi to perełka Iwaszkiewicza. Historia, która siedzi długi w głowie, podobnie jak „Młyn na Utratą”. Losy bohaterów, które się muszą z sobą spleść i ich wielkie-małe życie, i bolączki tak dobrze nam znane. Nie mniej i tak cały zbiór jest godny polecenia.

Warto wrócić po jakimś czasie i ponownie warto sobie przypomnieć. Nie czuję się w pełni obiektywna, bo ja przepadłam. Tak z kretesem i doskonale wiem, że zapał nie minie tak szybko, jeśli w ogóle. Styl i zachłanność z jaką Jarosław Iwaszkiewicz mnie zabrał do świata minionego udowadniając piękną i staranną polszczyzną że prostota jest najczęściej najlepsza. Nie umniejsza to niczego reszcie historii, bowiem od tej jednej książki już wiem że Jarosław Iwaszkiewicz jest w stanie kupić chyba każdego czytelnika.

Bardzo warte, polecenia i na pewno poznam się dalej z autorem. 9/10

Jarosław Iwaszkiewicz „Opowiadania zebrane T.1”

Lubię takie odkrycia, gdy potencjalny czytelnik bierze się za gatunek, którego do tej pory omijał. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że moje zainteresowania oscylują wokół literatury faktu, a już na pewno nie opowiadania. Nie są moją bajką, ale dzięki zachętom kilku osób, wzięłam Iwaszkiewicza w bibliotece na tzw. próbę. Udana...