W zasadzie jest to książka-nieporozumienie. I to nieporozumienie po całości.
Przede wszystkim autor, Tadeusz Żukowski, oraz tytuł, nijak się mają do zawartości. Książka nie ma formy wywiadu-rzeki; jest to opowieść Krystyny Feldman. To ona powinna figurować jako autorka. Żukowski co najwyżej nagrał opowieści Feldman na taśmę i je przepisał. To raczej skryba, a nie autor. Zresztą skryba marna, ponieważ książka jest fatalnie zredagowana.
Czyta się to okropnie. Facet spisał na żywca słowo mówione, które u pół-Żydówki, pół-lwowianki Feldman jest dość specyficzne. Aktorka używa przestawnego szyku, niegramatycznej składni, mówi też dość emocjonalnie, wtrącając wiele słów-przerywników i często powtarza to samo zdanie po kilka razy. I tak też Żukowski spisał i zaprezentował w książce...
Feldman nie opowiada też o swoich epizodach aktorskich, jak mówi tytuł, ale przede wszystkim o Bogu i tym, że wiara jest dla niej najważniejsza. Większość wynurzeń aktorki dotyczy religii, modlitwy, papieża, dominikanów, księży i zachwytu tym światem.
Na drugim planie jest polityka. Wielka miłość Feldman do Piłsudskiego, nienawiść do Rosji i ZSRR. Aktorka twierdzi, że była okropnie ciemiężona w PRL, który to kraj był pod radzieckim zaborem jako szesnasta republika radziecka. Na półkach stał tylko ocet, i ogólnie było jej okropnie. Feldman bardzo żałuje, że nie pobiła generała Jaruzelskiego, i że nie miała broni, by wystrzelać ówczesne władze.
Na trzecim planie są jej ciągłe przeprowadzki, z miasta do miasta, od teatru do teatru. Niewiele pisze o swych rolach, o sztuce jako takiej. Bóg i polityka przeważają, chyba aktorstwo nie było dla niej istotne w życiu.
Bardzo, bardzo marna książka, jak ktoś chętny, oddam za darmo.

W zasadzie jest to książka-nieporozumienie. I to nieporozumienie po całości.
Przede wszystkim autor, Tadeusz Żukowski, oraz tytuł, nijak się mają do zawartości. Książka nie ma formy wywiadu-rzeki; jest to opowieść Krystyny Feldman. To ona powinna figurować jako autorka. Żukowski co najwyżej nagrał opowieści Feldman na taśmę i je przepisał. To raczej skryba, a nie autor....

Wierzyć się nie chce, że tak barwne życie, pełne wielu wydarzeń i zmian, często mocno związanych z dziejami i zawirowaniami w naszym kraju, przypadło w udziale jednej osobie. Podobnie, jak zdumiewa, że w tak maleńkiej, filigranowej osóbce pomieściło się tyle wyrazistości, siły i aktorskiego ognia, przez co kto raz ujrzał Panią Krystynę w którymś z tych Jej naprawdę artystycznych filmowych ról drugiego planu czy epizodów, zapamiętał Ją na zawsze.

Pani Krystyna opowiada o sobie, ale czyni to jakby półgębkiem, w rzeczywistości jej gawęda jest przede wszystkim opowieścią o teatrze, o ludziach z nim związanych, o losie polskiej sceny w zmieniających się czasach i ustrojach. Opowiada z uderzającą szczerością, poczuciem humoru, niekiedy z nutą nostalgii, a bywa, że i z goryczą. Ale zawsze czyni to z taktem, dzięki czemu nawet wspomnienia o osobach, z którymi nie udało się uzgodnić poglądów ani politycznych, ani artystycznych, wolne są od zacietrzewienia i pogardy.

Początkowo miałam trochę problem z odbiorem stylu narracji - tekst jest po prostu dosłownym zapisem wspomnień snutych przez Artystkę, bez żadnego szczególnego uładzania i literackiego upiększania. Gdy jednak "chwyciło", zaczęłam smakować to z prawdziwą przyjemnością. Było tak, jakbym osobiście słuchała przy herbatce tych wspominków i anegdot. Ech, chciałoby się...

Pani Krystyno, drugi plan bez Pani stracił wiele ze swych kolorów i ekspresji.

Wierzyć się nie chce, że tak barwne życie, pełne wielu wydarzeń i zmian, często mocno związanych z dziejami i zawirowaniami w naszym kraju, przypadło w udziale jednej osobie. Podobnie, jak zdumiewa, że w tak maleńkiej, filigranowej osóbce pomieściło się tyle wyrazistości, siły i aktorskiego ognia, przez co kto raz ujrzał Panią Krystynę w którymś z tych Jej naprawdę...

Szanuję p. Krystynę i jej (niestety zamknięty już) dorobek. Miałem szczęście parę razy zobaczyć ją na żywo czy to w Teatrze Nowym czy w księgarni Arsenał. Kiedyś nawet tłukł mi się po głowie pomysł internetowej witryny - stchórzyłem... Ale ta książka tak do końca do mnie nie przemówiła. Bo choć to naprawdę ciekawy życiorys, to jednak podany w raczej mało udany sposób.

Szanuję p. Krystynę i jej (niestety zamknięty już) dorobek. Miałem szczęście parę razy zobaczyć ją na żywo czy to w Teatrze Nowym czy w księgarni Arsenał. Kiedyś nawet tłukł mi się po głowie pomysł internetowej witryny - stchórzyłem... Ale ta książka tak do końca do mnie nie przemówiła. Bo choć to naprawdę ciekawy życiorys, to jednak podany w raczej mało udany sposób.

Bardzo ciekawa, warta uwagi.

Bardzo ciekawa, warta uwagi.

dobra- bo ciekawy sposób przekazu, bo zadziwiający życiorys, uświadamiająca historycznie, bo pozytywna kobieta ale jakoś za dużo o teatrze (choć zarzut to bzdurny) i końcówka mniej ciekawa.

dobra- bo ciekawy sposób przekazu, bo zadziwiający życiorys, uświadamiająca historycznie, bo pozytywna kobieta ale jakoś za dużo o teatrze (choć zarzut to bzdurny) i końcówka mniej ciekawa.