Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W zasadzie jest to książka-nieporozumienie. I to nieporozumienie po całości. Przede wszystkim autor, Tadeusz Żukowski, oraz tytuł, nijak się mają do zawartości. Książka nie ma formy wywiadu-rzeki; jest to opowieść Krystyny Feldman. To ona powinna figurować jako autorka. Żukowski co najwyżej nagrał opowieści Feldman na taśmę i je przepisał. To raczej skryba, a nie autor. Zresztą skryba marna, ponieważ książka jest fatalnie zredagowana. Czyta się to okropnie. Facet spisał na żywca słowo mówione, które u pół-Żydówki, pół-lwowianki Feldman jest dość specyficzne. Aktorka używa przestawnego szyku, niegramatycznej składni, mówi też dość emocjonalnie, wtrącając wiele słów-przerywników i często powtarza to samo zdanie po kilka razy. I tak też Żukowski spisał i zaprezentował w książce... Feldman nie opowiada też o swoich epizodach aktorskich, jak mówi tytuł, ale przede wszystkim o Bogu i tym, że wiara jest dla niej najważniejsza. Większość wynurzeń aktorki dotyczy religii, modlitwy, papieża, dominikanów, księży i zachwytu tym światem. Na drugim planie jest polityka. Wielka miłość Feldman do Piłsudskiego, nienawiść do Rosji i ZSRR. Aktorka twierdzi, że była okropnie ciemiężona w PRL, który to kraj był pod radzieckim zaborem jako szesnasta republika radziecka. Na półkach stał tylko ocet, i ogólnie było jej okropnie. Feldman bardzo żałuje, że nie pobiła generała Jaruzelskiego, i że nie miała broni, by wystrzelać ówczesne władze. Na trzecim planie są jej ciągłe przeprowadzki, z miasta do miasta, od teatru do teatru. Niewiele pisze o swych rolach, o sztuce jako takiej. Bóg i polityka przeważają, chyba aktorstwo nie było dla niej istotne w życiu. Bardzo, bardzo marna książka, jak ktoś chętny, oddam za darmo.