Spore rozczarowanie.
Onegdaj obiecałem sobie wnikliwiej poszukać prawdy o 2 RP. Tym bardziej, że czuje się dziś, że zaczynają wiać, podobne do ówczesnych wiatry historii, zaś na krajowym boisku nie ustaje odwieczna walka między sanacją i frontem morges.
No i miast popatrzeć na sprawy oczami wnikliwego i bezlitośnie racjonalnego obserwatora wylądowaliśmy w jesieni życia egzaltowanej, hipochondrycznej baby, hodującej nieznośnie neurotyczne relacje z matką i niewydarzonym kochankiem, lub dla odmiany zakochującej się jak nastolatka i drobiazgowo relacjonującej swoje nastoletnie westchnienia. Nieustannie zdającej rachunki ze swoich debetów, kupionych futer, toalet i przebytych migren. Nuda.

Spore rozczarowanie.
Onegdaj obiecałem sobie wnikliwiej poszukać prawdy o 2 RP. Tym bardziej, że czuje się dziś, że zaczynają wiać, podobne do ówczesnych wiatry historii, zaś na krajowym boisku nie ustaje odwieczna walka między sanacją i frontem morges.
No i miast popatrzeć na sprawy oczami wnikliwego i bezlitośnie racjonalnego obserwatora wylądowaliśmy w jesieni życia...

Audiobook, czyta Blanka Kutyłowska.

Szukałem informacji o latach 30-tych. Niestety, nie było bardzo dużo konkretów, choć - owszem - były i to ciekawe. Sporo jest z tej atmosfery Polski przedwojennej, w której pozycja społeczna nie zależała od niczego innego jak od pozycji towarzyskiej: nie liczyły się pieniądze, wiedza, osiągnięcia. Stąd ciągłe przyjęcia, rauty, flirty, koterie, stroje itp.

Natomiast bardzo dużo jest o kłopotach finansowych ludzi o dużych ambicjach i małych możliwościach, o nieuświadomionej chyba nawet bezradności w gospodarowaniu majątkiem dawniejszej szlachty i o powodowanych tym zupełnie niewiarygodnych tarapatach ludzi stanowiących elitę.

No i życie erotyczne. Zastanawiające wręcz. Czy Pani Zofia była takim wyjątkiem? Chyba nie... Każdy z każdym. "Dynastia" nie sięga do pięt.

Audiobook, czyta Blanka Kutyłowska.

Szukałem informacji o latach 30-tych. Niestety, nie było bardzo dużo konkretów, choć - owszem - były i to ciekawe. Sporo jest z tej atmosfery Polski przedwojennej, w której pozycja społeczna nie zależała od niczego innego jak od pozycji towarzyskiej: nie liczyły się pieniądze, wiedza, osiągnięcia. Stąd ciągłe przyjęcia, rauty, flirty,...

Jak większość osób po maturze (jeszcze „starej”),znałam Zofię Nałkowską głównie z Granicy i Medalionów. No i z fotografii w podręcznikach lub prasie – dość wyniosła dama, loczek nad czołem, kołnierz z lisa, perły, szminka. Trzeba czasu, trzeba dojrzeć, żeby nabrać ochoty na zapoznanie się z szerszym tłem tego, o czym uczyli nas w szkole. Na początek wybrałam czwartą część jej Dzienników, niechronologicznie, ale ciekawa byłam jej opisu lat 30. XX w. Słuchałam audiobooka w wykonaniu Blanki Kutyłowskiej, której głos wprost idealnie pasuje do treści książki. Nałkowska zapisuje w dzienniku zdarzenia dnia codziennego, ale i refleksje polityczne, historyczne, filozoficzne. Ponieważ była nie tylko inteligentną literatką, ale i raczej próżną kobietą, bardzo czułą na wszelką obecność męską w swoim otoczeniu, notowała każde zainteresowane spojrzenie w swoją stronę, każdy komplement, ucałowanie dłoni, każdy przelotny flirt. Każdego nowo poznanego mężczyznę oceniała pod względem jego powierzchowności. Była taką kobietą, która musiała mieć obok siebie mężczyznę, o którym mogła marzyć, myśleć, analizować jego słowa i uczucia, inaczej więdła, marniała. W latach trzydziestych miała za sobą aż dwa nieudane małżeństwa. Po raz kolejny za mąż już nie wyszła, ale nie brakowało w jej życiu mniej lub bardziej trwałych romansów. Przez czwartą część Dzienników przewija się fascynujący zapis jej uwielbienia dla Karola Szymanowskiego (które zresztą dzieliła z wieloma paniami owej epoki),niezrozumienia i rozczarowania, że platoniczny romans czemuś się nie rozwija – nie wiedziała, że piękny i utalentowany Karol był homoseksualistą. Nałkowska przez całą przedwojenną dekadę borykała się z brakiem pieniędzy. Nie pracowała „na etacie”, nie miała męża, który by ją utrzymywał, jakiekolwiek fundusze otrzymywała wyłącznie z publikacji dzieł, tłumaczeń swoich utworów na inne języki, wystawiania swych sztuk w Polsce i za granicą. Tonęła w długach. Zmagała się z uciążliwymi dolegliwościami – po lekturze tego tomu mam wrażenie, że w latach trzydziestych nie było wręcz tygodnia, kiedy nie napisała słowa „bronchit”. Fascynujący jest dla mnie swoisty schyłkowy nastrój jej zapisków w latach trzydziestych – nie chodzi jednak o nastroje polityczne przed wojną, tylko o to, że Nałkowska była przekonana, że jest stara i zbliża się do śmierci, praktycznie już się na nią gotowała. Tymczasem, gdy zaczynała te zapiski, miała 46 lat… i miała żyć jeszcze 24. Co mnie zdumiało i rozczarowało w tym tomie Dzienników, to zupełny brak poczucia, że nadchodzi wojna. Raptem kilka aluzji już w samym roku 1939. Ten tom kończy się pod koniec sierpnia 1939 i gdyby ktoś nie wiedział, co nastąpiło we wrześniu, nigdy by się z owych zapisków tego nie domyślił. Teraz mam zamiar zapoznać się z jej dziennikami wojennymi – szkoda, że nie ma ich w wersji audio.

Jak większość osób po maturze (jeszcze „starej”),znałam Zofię Nałkowską głównie z Granicy i Medalionów. No i z fotografii w podręcznikach lub prasie – dość wyniosła dama, loczek nad czołem, kołnierz z lisa, perły, szminka. Trzeba czasu, trzeba dojrzeć, żeby nabrać ochoty na zapoznanie się z szerszym tłem tego, o czym uczyli nas w szkole. Na początek wybrałam czwartą część...