Świetna książka. Zachowanie oryginalnego języka bohatera było strzałem w 10. Mowa prostego człowieka z Kresów dodaje historii realizmu i słuchając książki miałam wrażenie, jakbym bezpośrednio sama rozmawiała z Antonim.

Świetna książka. Zachowanie oryginalnego języka bohatera było strzałem w 10. Mowa prostego człowieka z Kresów dodaje historii realizmu i słuchając książki miałam wrażenie, jakbym bezpośrednio sama rozmawiała z Antonim.

Straszna, przerażająca i przygnębiająca. Sięgając po tą książkę wiedziałem ze były zsyłki na sybir, ze ludziom było tam trudno, głód, chory, katorżnicza praca itp ale czytając tą książkę wydawało się to jeszcze bardziej dojmujące. Uważam, ze warto zapoznać się z tą pozycją, by nie zapomnieć o Polakach którzy na Syberii ponieśli śmierć.

Straszna, przerażająca i przygnębiająca. Sięgając po tą książkę wiedziałem ze były zsyłki na sybir, ze ludziom było tam trudno, głód, chory, katorżnicza praca itp ale czytając tą książkę wydawało się to jeszcze bardziej dojmujące. Uważam, ze warto zapoznać się z tą pozycją, by nie zapomnieć o Polakach którzy na Syberii ponieśli śmierć.

♥️

♥️

Przejmujące opowiadania łagrowe, których wartość podnosi przepiękny kresowy język - dziś już całkiem nieznany,. nie tylko młodszym pokoleniom.

Mimo że nie jest to jakaś wyrafinowana literatura, to jednak stawiam ją tylko nieco poniżej łagrowych dzieł Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy Leo Lipskiego.

Szczególnie poruszające każdą strunę jest opowiadanie o tym, jak władze "poradziły sobie" z epidemią nosacizny w łagrze - którego lekturę polecam wszystkim umęczonym "antyszczepionkowcom."...

Przejmujące opowiadania łagrowe, których wartość podnosi przepiękny kresowy język - dziś już całkiem nieznany,. nie tylko młodszym pokoleniom.

Mimo że nie jest to jakaś wyrafinowana literatura, to jednak stawiam ją tylko nieco poniżej łagrowych dzieł Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy Leo Lipskiego.

Szczególnie poruszające każdą strunę jest opowiadanie o tym, jak władze...

Przypomniałam sobie o tej książce, gdy dzisiaj przeczytałam, że zmarł Andrzej Kalinin. Minęło 7 lat odkąd ją przeczytałam jako lekturę gimnazjalną - autor pochodzi z moich regionów, więc zapewne stąd ten wybór nauczycielki. Najbardziej zapisał mi się w pamięci styl i język, jakiego Kalinin użył - w wieku 13 lat uznany za dziwny i niemal niezrozumiały, dzisiaj jednak rozumiem lepiej. Ten kresowy zaśpiew, jak i wiele inny rzeczy, o których mówi ta książka.

Przypomniałam sobie o tej książce, gdy dzisiaj przeczytałam, że zmarł Andrzej Kalinin. Minęło 7 lat odkąd ją przeczytałam jako lekturę gimnazjalną - autor pochodzi z moich regionów, więc zapewne stąd ten wybór nauczycielki. Najbardziej zapisał mi się w pamięci styl i język, jakiego Kalinin użył - w wieku 13 lat uznany za dziwny i niemal niezrozumiały, dzisiaj jednak...

Wysłuchałam audiobooka w interpretacji Michała Breitenwalda…i Boże Ty mój…westchnąć tylko mogę z zachwytu nad kresowym zaśpiewem lektora tudzież ze smutku i bezsilności nad treścią tej książki.

Andrzej Kalinin w „…i Bóg o nas zapomniał” opisuje losy młodego żołnierza, Antoniego Tuchowskiego, który w czasie zawieruchy wojennej mógł poznać ogromny i równie mroźny jak Syberia bezmiar gościnności Związku Radzieckiego. Powieść tym bardziej chwyta za serce, że jej bohater i narrator to postać autentyczna – Kalinin chciał, by przeżycia Tuchowskiego kiedyś poznali historycy, by to dramatyczne świadectwo nie zaginęło. Chęć pokazania światu tego niezwykłego życiorysu sprawiła też, że narodził się Andrzej Kalinin – pisarz.

Zastanawiające jest to, że dla polskiego czytelnika tematyka powieści nie jest czymś nowym, a jednak przedstawione w niej wydarzenia wciąż bolą niczym świeża rana. Niby się wie, że „Inny świat”, że „nieludzka ziemia”, ale jest w tym wszystkim taki poziom zdziczenia oprawców i ich okrucieństwa, nad którym nie można przejść do porządku i wciąż trudno przyjąć do wiadomości, że ktoś jest w stanie tak znęcać się nad ludźmi.

Język Kalinina jest niezwykle liryczny i tym bardziej poraża bezduszność i zaślepienie ludzi radzieckich, bezsilność więźniów wobec opresji komunistów i ich kruchość w zderzeniu z nieujarzmionymi siłami natury. Pierwszoosobowa narracja podkreśla tragizm losów Tuchowskiego i wzbudza podziw dla jego siły i wytrzymałości. Ogrom cierpienia, jakiego doświadczył i które widział bohater, niejednego by złamała.

„…i Bóg o nas zapomniał” to książka warta poznania. Jest to kolejna cegiełka, która należy dołożyć do pomnika pamięci o zwykłych ludziach, którzy potrafili przeżyć piekło na ziemi i których to piekło zniszczyło fizycznie, ale godności nie było w stanie im odebrać.

Wysłuchałam audiobooka w interpretacji Michała Breitenwalda…i Boże Ty mój…westchnąć tylko mogę z zachwytu nad kresowym zaśpiewem lektora tudzież ze smutku i bezsilności nad treścią tej książki.

Andrzej Kalinin w „…i Bóg o nas zapomniał” opisuje losy młodego żołnierza, Antoniego Tuchowskiego, który w czasie zawieruchy wojennej mógł poznać ogromny i równie mroźny jak Syberia...

„I Bóg o nas zapomniał” to przejmująca historia zesłania Antoniego Tuchoskiego, żołnierza AK w głąb Związku Radzieckiego. Książka jest napisana w formie monologu, narrator opowiadając o swoich losach, kreśli portret zesłańców.

Mam poczucie, że takich książek nie można czy nie powinno się oceniać taką miarą, jak choćby beletrystyki. Oczywiście można się tu przyczepić do wielu szczegółów, ale nie o to chodzi. Powinniśmy czytać takie „świadectwa”, słuchać ludzi, którzy przeżyli piekło XX wieku.

I na koniec bardzo sugestywny cytat z końca książki. Ponieważ słuchałam audiobooka, zapisany ze słuchu:

„Nawet szatan tyle okropności wymyślić by nie potrafił, chyba żeby uparł się i Związek Radziecki w piekle założył”.

„I Bóg o nas zapomniał” to przejmująca historia zesłania Antoniego Tuchoskiego, żołnierza AK w głąb Związku Radzieckiego. Książka jest napisana w formie monologu, narrator opowiadając o swoich losach, kreśli portret zesłańców.

Mam poczucie, że takich książek nie można czy nie powinno się oceniać taką miarą, jak choćby beletrystyki. Oczywiście można się tu przyczepić do...

Wspaniałym prostym językiem spisana... Jakbym słyszała swoją Babcię. Bardzo wartościowe wspomnienia.

Wspaniałym prostym językiem spisana... Jakbym słyszała swoją Babcię. Bardzo wartościowe wspomnienia.

Prostym językiem, w charakterystycznej wschodniej gwarze z zaśpiewiem , autor odtwarza grozę przeżyć Antoniego Tuchoskiego, któy miał to nieszczęście obserwować poczynania Rosjan, wybuch wojny, pacyfikcję polskich mieszkańców, no i pewną schizofrenię czasów, w których przyszło mu żyć. Raz Hitler był wielkim sojusznikiem, a po dwu latach stał się śmiertelnym wrogiem.
Obrazki z lasu, plądrowania i palenia wiosek, zabijania ludności cywilnej poslkiego pochodzenia wstrząsają. Pokazują prawdziwe oblicze braci Ukraińców i Rosjan.
Trezba było zapomnieć swoją historię, swoją polskość, swoją rodzinę, pogrzebać ich w sercu. Dwie młodsze siostry zmarły z wycieńczenia na tyfus, gdy gnano Polaków do jakiegoś kołchozu. Surowe warunki w takich miejscach zesłąnia dziesiątkowały nieszczęśników. Dobijanie koni, wszechobecny głód, kaprysem jakiegoś sołdata można łatwo było stracić życie, a potem zaprzęgano kolejnych ludzi do zakopywania zwłok. Koszmar masowych egzekucji skontrastowany z prostotą języka na długo zapada w pamięć.
Książka trudna w odbiorze, rekonstruująca bolesne epizody z historii drugiej wojny światowej.Antoni dożył transportu na Syberie, gdzie znosić musiał odmrożenia, wszy, choroby, głód, potem zaś poznał kazachskie stepy, aż dotarł na terytorium Pakistanu. Jego wiara w człowieka, poczucie braterstwa i elementarną ludzką przyzwoitość ciągle wystawiana była na próbę. Czas pogardy jest tutaj drobiazgowo opisany, warto po tę lekturę sięgnąć, choć lekko nie będzie.

Prostym językiem, w charakterystycznej wschodniej gwarze z zaśpiewiem , autor odtwarza grozę przeżyć Antoniego Tuchoskiego, któy miał to nieszczęście obserwować poczynania Rosjan, wybuch wojny, pacyfikcję polskich mieszkańców, no i pewną schizofrenię czasów, w których przyszło mu żyć. Raz Hitler był wielkim sojusznikiem, a po dwu latach stał się śmiertelnym wrogiem....

Wzruszająca historia polskiego żołnierza- Kresowiaka, który swoim "zaśpiewnym" językiem opowiada o swojej niedoli w czasie wielkiej zawieruchy wojennej. Przeżywamy z nim chwile grozy: wywózkę na Sybir, głód i zimno w syberyjskiej tajdze, odmrożenia, wszy i choroby, aby potem przenieść się na kazachskie stepy, gdzie zima jest równie mroźna i niebezpieczna.
Różne zbiegi okoliczności, czy też po prostu przeznaczenie, gdzieś i kiedyś mu naznaczone, powodują, że mimo kroczącej za nim krok w krok śmierci, główny bohater- Antoni Tucholski- przeżywa radzieckie piekło i może opowiedzieć nam swoją historię.
Książka jest w formie monologu, z charakterystycznym kresowym zaśpiewem, polecam więc audiobooka, bo w czytaniu może być nieco trudna. A naprawdę warto poznać tę historię.

Wzruszająca historia polskiego żołnierza- Kresowiaka, który swoim "zaśpiewnym" językiem opowiada o swojej niedoli w czasie wielkiej zawieruchy wojennej. Przeżywamy z nim chwile grozy: wywózkę na Sybir, głód i zimno w syberyjskiej tajdze, odmrożenia, wszy i choroby, aby potem przenieść się na kazachskie stepy, gdzie zima jest równie mroźna i niebezpieczna.
Różne zbiegi...