forum Oficjalne Aktualności

Czytamy w weekend

utworzył 22.10.2020 o 12:22

Znacie już swoje plany weekendowe? Bo my zostajemy w domach z książkami. Iza zamierza sięgnąć po najnowszą część cyklu „Cormoran Strike” od J.K Rowling (vel. Robert Galbraith); natomiast Ola i Kinga wracają do… szkoły. Ola czytając książkę nauczyciela roku Przemka Staronia, a Kinga uzupełniając wiedzę ze swojej pracy magisterskiej o „Historie z Kraju Basków” spisane przez Katarzynę Mirgos. Za to Ania z redakcji portalu ciekawostkihistoryczne.pl planuje wraz z Leszkiem Gardełą uciec do świata wikingów.

Zobacz pełną treść

odpowiedzi [166]

Aby napisać wiadomość zaloguj się

Sortuj:

monaku17 23.10.2020 21:35

Czytelnik

Muszę przetrawić fenomenalną Sonia[bookLink]4876198|Sonia[/bookLink] , więc dopiero jutro wezmę się za Internat[bookLink]4871173|Internat[/bookLink]

Odpowiedz

LadyYarel 23.10.2020 21:31

Czytelnik

Na papierze Koniec śmierci
A na słuchawkach dalej Wyprawa skrytobójcy

Odpowiedz

Gerbera41 23.10.2020 21:29

Czytelniczka

Słucham audiobooka Chaszcze[bookLink]4745069|Chaszcze[/bookLink]

Odpowiedz

Sowia 23.10.2020 21:06

Czytelniczka

W ten weekend tylko Zakazane ciało. Historia męskiej obsesji

Odpowiedz

Mariusz 23.10.2020 21:03

Czytelnik

Właśnie kończę czytać Nikt nie idzie a następnie kontynuując podróż z twórczością Jakuba Małeckiego wybieram Horyzont[bookLink]4892000|Horyzont[/bookLink]

Odpowiedz

awita 23.10.2020 20:56

Czytelniczka

Skończyłam w tym tygodniu
Pogrzebanego olbrzyma Kazuo Ishiguro, najbardziej brytyjskiego spośród japońskich pisarzy i najbardziej japońskiego spośród brytyjskich. Wciągnęła mnie podróż dwojga staruszków żyjących w średniowiecznej Brytanii - Axla i Beatrice. Spotykają oni w swej wędrówce po Wielkiej Równinie: owładniętego szczególną misją wojownika Wistana; ukąszonego przez ogra, czarta lub Bóg wie kogo 12-letniego Edwina oraz ostatniego prawdziwego, honorowego rycerza króla Artura - Gawaina (pojawiają się także na ich drodze - czarownice, ogry, diablęta i inne czarcie moce). Szukają syna, ale po drodze dzieją się rzeczy niezwykłe, nie z tego świata. Co się wydarzy przy grobowcu Olbrzyma? Cele wędrowców różnią się między sobą: zabić smoka, którego oddech jest jak covidowa "mgła mózgowa" - powoduje osłabienie/zanik pamięci - i odzyskać tę pamięć, która przywróci nie tylko piękne wspomnienia, ale odsłoni także to, co najgorsze - odwieczną nienawiść, spowoduje chęć odwetu i zemsty lub... bronić smoka jak najdłużej, żeby ten (pozorny) pokój między ludźmi trwał nadal... O te wartości stoczy się śmiertelna walka.

Jestem pod wrażeniem tego, jak Ishiguro buduje nastrój, jakich używa środków, aby np. opisać sceny walki i uśmiercania. To chyba jedyne w literaturze bezkrwawe pojedynki, które nie epatują przemocą. Sceny przygotowania do honorowej walki pomiędzy Wistanem a Gawainem, słowna szermierka pomiędzy nimi, przedstawienie motywów ich działań oraz technik walki, podszyta przednim humorem rozmowa o najlepszych mieczach oraz ich ostrzach - to naprawdę mistrzostwo świata. A sam pojedynek? Majestatyczny, cichy, spokojny: "Choć te zmagania mogły kompletnie wyczerpać ich siły, żaden z mężczyzn nie miał jednak zamiaru ustąpić. Nagle jakby coś pękło, klingi odpadły od siebie i w tym samym momencie jakieś ciemne ziarno - wzleciało w górę między nimi. Gawain z wyrazem zdumienia i ulgi na twarzy zachwiał się i przyklęknął na jedno kolano. Wistan tymczasem zatoczył z rozpędu pełne koło i odwrócony plecami do rycerza, zatrzymał się, kierując swój uwolniony miecz w wiszące nad urwiskiem chmury". "Gawain uklęknął na drugie kolano, a potem wysoka sylwetka rycerza wykręciła się i osunęła powoli w ciemną trawę".

A już zupełnie rozłożyło mnie na łopatki zakończenie powieści, jest przejmująco smutne, chwytające za serce (ale nie sentymentalne, a na pewno nie banalne) odwołujące się do greckiej mitologii o Charonie, przewoźniku dusz (choć tutaj przewoźnik jest łagodny, współczujący, aczkolwiek tak samo skuteczny). Czy można pożegnać się z ukochaną osobą na zawsze, jednocześnie się nie żegnając? Były łzy.

A w weekend drugie spotkanie z Ishiguro:
Okruchy dnia[bookLink]23819|Okruchy dnia[/bookLink].
Spędzę czas poznając maniery i styl "wielkiego" kamerdynera, stale doskonalącego swoją osobistą godność oraz liczne umiejętności: szczycącego się doskonałymi manierami, wyrażającego się elegancko na wszelkie tematy, "ale tak, aby nie sprawiać wrażenia wymądrzania się", znającego słownictwo swojego chlebodawcy (prawdziwego arystokraty), poruszającego się z dystynkcją, będącego zawsze w tle i w gotowości do usług (ale nie w sposób uniżony). Na pierwszych stronach powieści nasz bohater Stevens głowi się nad tym, czy może swobodnie przekomarzać się ze swoim panem: "Czy można mieć pewność, że dowcipna odpowiedź jest właśnie na miejscu" i czy nie przyniesie "katastrofalnych skutków". Very, very British. Nie wiem, czy właśnie teraz mam ochotę wejść w ten świat, ale zazwyczaj nie odkładam rozpoczętych książek, więc zapewne skończę ją w ten weekend.

Może też sięgnę po ostatnią brytyjską (ale już na poły japońską powieść) w tym roku:
Malarz świata ułudy, oczywiście Kazuo Ishiguro.