W ten weekend zamierzam się poświęcić nie tylko lekturze, ale i poczynaniom kulinarnym. Mam nadzieję, że pomoże mi w tym „Kalimera. Grecka kuchnia miłości” Dionisiosa Sturisa. Przeczytałam wszystkie reportaże tego autora i bardzo doceniam jego twórczość. Polsko-greckiego pisarza obserwuję również na Instagramie, na którym czasem dodaje on zdjęcia pysznych (tzn. nie próbowałam ich, ale jestem pewna, że pysznych!) potraw, które przyrządza. Liczę więc na to, że jego książka kulinarna będzie dla mnie niemałą inspiracją. Jeden z najprostszych przepisów (na deser) zawiera tylko trzy składniki – zacznę właśnie od niego i trzymam sama za siebie kciuki, że na tym się nie skończy. Że w weekend powstanie w moim polskim mieszkaniu grecka kulinarna uczta.

Już po przejrzeniu „Kalimery”, tej pięknie wydanej książki, wiem, że to ambitne kulinarne założenie może się udać – składniki w ogromnej większości potraw są bowiem łatwo dostępne w Polsce. A nie zawsze tak z książkami o kuchni śródziemnomorskiej bywa – Dionisios Sturis, jako że sam mieszkał przez lata w naszym kraju, zdaje się jednak lepiej orientować w tym, jak zaopatrzone są polskie sklepy, niż autorzy zagraniczni. No i nie ukrywam, że do tej aktywnej lektury na najbliższy weekend skusiła mnie również pogoda za oknem. Może nie do końca grecka, ale już – czy raczej: w końcu! – bardzo słoneczna.

Zeszły rok mogę na spokojnie nazwać rokiem non-fiction. Przeczytałam ogromne stosy dobrych reportaży, biografii i esejów. Natomiast w tym roku jest u mnie w tym zakresie trochę biednie. I to nawet nie chodzi o brak świetnych książek na półkach, bo półki aż się uginają, ale w tym roku jakoś bardziej przykleiła się do mnie wszelka fikcja. Ale na ten moment publikacje non-fiction całkowicie zeszły u mnie na drugi plan. A przecież nie mogę pozwolić, żeby się tak po prostu kurzyły. Dlatego w ten weekend zamierzam odkurzyć stosy.

A na pierwszy ogień idzie książka kupiona jeszcze w końcówce zeszłego roku, czyli „Miasto jest nasze”. Przyjechała do mnie w paczce razem z poprzednią, którą czytałam w weekend, i też z jakiegoś powodu pozwoliłam jej się kurzyć. Historia „jednego z najbardziej niepokojących skandali korupcyjnych ostatnich 20 lat” („New York Times”) autorstwa nominowanego do Pulitzera autora, który zdemaskował ciągnącą się latami działalność rabunkową gangu gliniarzy z Baltimore – no przecież to brzmi jak coś, co wciągnie czytelnika bez reszty na cały wieczór! A po lekturze czeka na mnie serial na podstawie książki! Nic tylko zawinąć się w koc i oddać się lekturze. A na świecie niech się dzieje co chce, byleby mi nikt nie przeszkadzał.

Słyszeliście kiedyś o ludzkich pokazach zwanych „freak shows” lub cyrkiem osobliwości?

Być może mówi wam coś określenie człowiek-lew, człowiek o dwóch twarzach, człowiek-słoń, kobieta z brodą. Otóż w XIX wieku, a także na początku XX wieku, popularne były w USA oraz w Europie przedstawienia z ludźmi posiadającymi różne schorzenia, deformacje czy ponadprzeciętne parametry.

W najbliższy weekend mam zamiar przyjrzeć się temu zjawisku za sprawą książki Joanny Zaręby „Dziwolągi”. Jak czytamy w opisie, „książka opowiada o losach ludzi, którzy byli bohaterami freak shows, i czasach, kiedy te pokazy święciły największe triumfy. Autorka poprzez te biografie przygląda się dziejom freak shows, bada źródła ich popularności, a także analizuje kontekst historyczno-kulturowy kolonializmu i rasizmu oraz przemiany w świadomości społecznej, które przyniosły kres tego typu występom”.

Przygotowując się do lektury i przeglądając stare fotografie z tego tematu, można mieć wiele zastrzeżeń do takiej formy „promocji” drugiego człowieka. Z drugiej strony dla wielu takie występy to była szansa na zarobek, wyrwanie się z domu, poznanie świata czy też kontakt z ludźmi dotkniętymi podobnymi problemami, często wykluczonymi ze swoich społeczności.

Jestem niezwykle ciekawy, jak autorka ujęła te wszystkie aspekty i jakie ma zdanie na ten temat. Szykuje się kolejna ciekawa podróż w przeszłość.

A fragment książki znajdziecie na stronie Ciekawostki Historyczne.

[kk]