Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Przypowieści koreańskie” to zbiór krótkich, zaledwie siedemnastu tekstów zebranych przez rosyjskiego pisarza Mikołaja Garina-Michajłowskiego podczas jego podróży po Korei w roku 1898. Teksty te są swego rodzaju legendami i baśniami koreańskimi nawiązującymi w dużym stopniu do twórczości ludowej tego kraju. Ze wstępu „Od tłumacza” dowiadujemy się, że autor niejako sam zanotował te teksty, być może zasłyszawszy je wcześniej od mieszkańców Korei. To z kolei może rodzić swego rodzaju niepewność co do wierności przekazu. Wydarzyło się to jednak pod koniec wieku XIX, kiedy to elementy kultury koreańskiej dopiero nieśmiało docierały do innych krajów i pozostaje wierzyć, że Garin-Michajłowski zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności spoczywającej na jego barkach jako człowieka starającego się zapoznać czytelników spoza Korei z jakże nieznaną i enigmatyczną kulturą, jak mogła być wówczas postrzegana w europejskim kręgu cywilizacyjnym kultura koreańska, a w tym dokładnie przypadku jej twórczość ludowa. Przypowieści podejmują przeróżną tematykę. Czytelnik przeczyta tutaj o braterstwie krwi, o szczęściu i nieszczęściu, o pewności siebie, która gubi człowieka, o ciekawości, która nie zawsze prowadzi do dobrego celu, o prawdziwej przyjaźni i miłości, zaufaniu, wierności i poświęceniu, a także o dotrzymywaniu danego słowa i sile zdobywanej wiedzy. Ciekawostką niech będzie tekst zawarty w tym zbiorze, a wyjaśniający „Jak pojawiły się myszy i od jakiego czasu nie zabija się starców”. Ten tekst jest co prawda oznaczony jako baśń chińska, ale rozpatrując kwestię kultury koreańskiej, należy pamiętać o niewątpliwym wpływie i zależnościach pomiędzy Krajem Spokojnego Poranka a Państwem Środka. To co jest interesujące w przypadku „Przypowieści koreańskich” nie dotyczy jednak tylko i wyłącznie treści samych przypowieści. Książkę z języka rosyjskiego przełożyła Gabriela Pauszer-Klonowska i nie znając tekstu oryginału, otwartym pozostaje pytanie, na ile starała się ona dostosować pisownię koreańskich imion i nazwisk do polskiego odbiorcy. Faktem jest jednak swego rodzaju archaiczność zapisu, biorąc pod uwagę obecnie obowiązującą romanizację języka koreańskiego. Wstęp „Od tłumacza” wnosi, ponadto, do odbioru książki wyraźny kontekst nie tylko historyczny, ale przede wszystkim polityczny. Pierwsze polskie wydanie tej książki miało miejsce w roku 1952, a więc w trakcie trwania wojny koreańskiej. Nie powinny więc dziwić czytelnika wszelkie nawiązania do braterstwa krwi i innych wartości poruszonych w przypowieściach. Innym zagadnieniem jest fakt, że w 1952 roku Polska nie była krajem suwerennym, a pozostawała w strefie wpływów Związku Radzieckiego sympatyzującego z kolei z Koreą Północną. Nie jest bowiem tajemnicą, że Kim Ir Sen był niejako człowiekiem Stalina. W tym kontekście nie dziwią słowa tłumaczki „Przypowieści koreańskich”, która we wstępie napisała między innymi o „gangsterskich poczynaniach amerykańskich imperialistów” i „walce narodu koreańskiego z faszystowską agresją”. Książka stanowi cenne źródło dotyczące koreańskich przypowieści, ale także wspomnianego kontekstu historyczno-politycznego. Możliwość obcowania z pierwszym wydaniem książki tak wyraźnie nacechowanym ówczesną sytuacją geopolityczną jest wartością samą w sobie. Polecam lekturę tej książki przede wszystkim oddanym wielbicielom kultury koreańskiej, może ona bowiem stanowić cenną literacką perełkę uzupełniającą bibliografię dotyczącą Kraju Spokojnego Poranka. https://www.facebook.com/literackakorea/posts/pfbid01FzUawuiHdvvw76gxKakwYGZB3BUXqkSr2K17iAWfoGFNzebD2FhrEG6anqtm5NBl