Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł na serię usytuowaną w schronisku - super, ale wykonanie bardzo słabe. Już na 20 stronie zaczęłam mieć wątpliwości czy oby autorka w ogóle ma pojęcie o czym pisze. Do schroniska trafia labrador retriever ze zwichniętym ścięgnem. Ma obrożę z wygrawerowanym napisem "Bruno". Rasowy pies z obrożą z jego imieniem - wszystko wskazuje, że jest czyjś. Niestety bohaterowie nie mogą znaleźć numeru telefonu na jego obroży, pies nie ma też chipa. Ja w pierwszej kolejności pomyślałabym, że pies mógł uciec komuś z podwórka lub podczas spaceru, a zwichnięta łapa może być po prostu niefortunnym wypadkiem psa. Dość logiczne, prawda? Nasi bohaterowie stwierdzają jednak, że właściciel to żmija, bo specjalnie popchnął psa z torów kolejowych i poszukają psu nowego domu. To przypadkiem nie jest tak, że wpierw szuka się właściciela zaginionego psa nieważne w jakim stanie pies trafił do schroniska? Niejednokrotnie angażowałam się w akcje ratunkowe psów i zawsze wyglądało to tak jak wspomniałam. Akcja książki toczy się w polskim miasteczku, Orłowie, tak więc postępowanie wobec znalezionego psa, który ewidentnie jest czyjś, chyba powinno być takie samo? Autorka zabiera się za pisanie o koniach, nie wiedząc nic o tych zwierzętach. Koń u Pani Udańskiej stoi sam na pastwisku. Tyle się mówi o tym, że konie to zwierzęta stadne i potrzebują towarzystwa drugiego konia, żeby potem czytać takie głupoty w książce dla dzieci, która powinna chociaż w małym stopniu edukować najmłodszych. Na dodatek Gala, czyli źrebna klacz, rodzi źrebaka SZAREGO (jak to określiła sama autorka książki). Nie ma takiego umaszczenia u koni, jednak później wspomniane jest, że źrebak przypomina matkę, zakładam więc, że chodziło o umaszczenie siwo-jabłkowite. Konie i kuce NIE RODZĄ SIĘ W TAKICH UMASZCZENIACH. Nowonarodzone źrebięta rodzą się w kolorach podstawowych, czyli: kary, gniady i kasztan. NIE MA możliwości, aby źrebię urodziło się "szare". Zaznaczam, że opisywane przez autorkę źrebię ma KILKA MINUT ŻYCIA. Dopiero w późniejszym wieku źrebięta zmieniają sierść i umaszczeniem coraz bardziej przypominają umaszczenie docelowe, jakie będą mieć jako dorosłe konie. Po jaką cholercię autorka zabiera się za pisanie o zwierzętach, o których nie ma pojęcia i powiela takie kocopoły? Kolejna sprawa, bhaterowie są nijacy. Naprawdę starałam się wczuć w tą historię, ale nie da się utożsamić czy chociaż zaprzyjaźnić z żadnym bohaterem. Wiemy o nich prawie nic. Ich kwestie są nudne. I na koniec... drogie wydawnictwo, jeśli wypuszczacie książkę do druku, zróbcie wpierw w niej korektę, szczególnie jeśli tłumaczona jest z innego języka. Jest tyle byków językowych, że ciężko mi jest je zliczyć. ,,Ewa pokiwała głowa." ; ,,Pobiec powrotem" ; ,,Gala jednak nie był spokojna." - serio? Chcę zaznaczyć, że jest to klacz, płeć żeńska. Książka ma 111 stron. Jest napisana dużą czcionką. Naprawdę nie wymaga tak wiele pracy poprawienie tego typu błędów, dlatego dziwię się, że taka wersja została dopuszczona do druku. Zachęcam do zaobserwowania mojego profilu, aby być na bieżąco z recenzjami :)