Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam dużo literatury obozowej i każda książka zostawia w pamięci i sercu jakiś ślad. Ta zostawia szczególny. Autor przez większość swego pobytu w obozie, a trafił tam w styczniu 1941 roku, był muzułmanem. Nie powinien przeżyć. Przebywał w bloku nr 4, później nr 7 w Brzezince, zwanym poczekalnią do gazu. Z tego bloku co kilka dni wywożono właściwie wszystkich na śmierć. Autor podejrzewał, że on jako jeden z niewielu, jeśli nie jedyny, przeżył tam kilka miesięcy, chroniąc się na różne sposoby przed wywózką do gazu. Dlaczego przeżył? Dzięki przypadkom, pomocy innych, pragnienia spotkania z matką, swojej sile woli i temu, że z czasem zahartował swoje ciało trudnymi warunkami, chorobami i głodem. Autor stawia mnóstwo pytań o naturze moralnej, etycznej. Nad wieloma sama nieraz się zastanawiałam. No bo jak ocenić kogoś, kto postępuje źle, gdy za cenę włanego życia jest zmuszony do takiego postępowania. Jak ocenić kogoś, kto musi dokonać wyborów: kogo ocalić, komu dać lekarstwo, kto ma szanse przeżyć, kogo uratować z selekcji. Pisze, że ci, którzy przeżyli, bardzo często nie byli w stanie rozmawiać o swoim pobycie w obozie gdyż według nich ludzie, którzy tam nie byli, nigdy tego nie będą w stanie zrozumieć ani uwierzyć. Autor postanowił jednak zmierzyć się ze swoimi wspomnieniami bo wierzy, że tylko tak można pamiętać o tym, co się wydarzyło i dać świadectwo prawdzie. Gorąco polecam!