Paweł Pieniążek

Zgadzam się że książka bywa trudna do zrozumienia i potrzeba dużego zaplecza z filozofii. Z drugiej strony podobały mi się części które zrozumiałem, były intrygujące. I w sumie warto dać tej książce szansę dla nich. Co w niej mamy: Kafka, śmierć w literaturze, dialog między autorem-dziełem-czytelnikiem, powiązania Blanchota z francuską recepcją Nietzschego z jego negacją, afirmacją i wiecznym powrotem, spojrzenie, teoria Innego i rozmowy z nim, doświadczenie lektury (z Heideggerem),zewnętrzność, błąd życia - między Heideggerem a Freudem, miłość i śmierć - między retoryką Erosa a erotyką Tanatosa, interpretacja wierszy z odwołaniem do Blanchota i dialog o Blanchocie. Widzimy Blanchota zarówno jako pisarza jak i filozofa. Mamy zarówno "Tomasza Mrocznego", jak i inne jego teksty. Widzimy jego fascynację Judaizmem (żydowskością?). Widzimy jaki wpływ na niego wywierają jego przyjaźnie/kontakty, jak te z Bataillem, Levinasem i Derridą. Blanchot jawi nam się jako osoba starająca się zgłębić doświadczenie lektury, kontaktu z Innym, śmierć, bycie i miłość. Wśród wszystkich tekstów zamieszczonych w książce chciałbym wyróżnić ten Łukasza P. Wróbla "L'amour et la morte. Między retoryką Erosa a erotyką Tanatosa". Zaczyna się on od greckiego mitu androgenicznego by mówić nam na temat egzystencjalnej samotności ludzi, jak i miłości - oraz śmierci. Poetycki tekst, który zawiera też ujmujący opis aktu erotycznego. Naprawdę mi się spodobał i skłonił do znalezienia innych artykułów autora. Poza tym Agata Bielik-Robson przywołała faustowskiego Mefista jako ducha negacji uważającego świat oraz życie za błąd i chcący jego śmierci, to również oddziaływało na wyobraźnię. Myślę że wiele artykułów miało coś w sobie i wprawiało w kontemplatywny nastrój. Sugestywny był też wstęp zaczynający się od opisu pogrzebu Blanchota i mowy wygłoszonej o nim przez Derridę.