Nie rozumiem zachwytów nad tą książką... chyba piszą je ludzi którzy nigdy nie byli w lesie... chyba że na grzybach... Autor chciałby uchodzić za showmana, ala Steve Irwin, lecz słabo mu to wychodzi... Niby udało mu się przyłączyć do watahy dzikich wilków... streszczając to krótko, że nie rozpoznał w nich wilków wypuszczonych na wolność, a więc pewnie były dzikie. Autor raczej chciał w nich widzieć dzikie wilki. Jeśli przeżył by z watahą ponad rok, to wspomnień miał by na kilka książek, a nie na ledwie kilka rozdziałów. Co prawda przytacza w swych wspomnieniach że raz zdarzyło się że wilki zjadły studenta, ale to bardziej była jego wina, niż przyjaźnie do ludzi nastawionych wilków... Wbrew tym wszystkim opinią wygłaszanym przez "ekologów" że wilk jest zły tylko w bajce o czerwonym kapturku, fakty są inne. W Finlandii przed wojną para wilków na koncie miała ponad 30 ludzkich istnień. Przeważnie były to dzieci, lecz jak trafił się im pojedynczy dorosły, to też giną. W Kanadzie, badacze jednej z organizacji tak się chcieli zbliżyć do wilków, że kilku z nich zagryzły. Reszta by nie rzucać cienia na te drapieżniki, upozorowała atak niedziwienia grizli i na niego chcieli zrzucić winę za ich śmierć. Jan Dołęga w swej książce Oko w oko z przygodą też opisuje ciekawą historię z wilkami (rzecz się miała w carskiej Rosji). Przyłączenie się do dzikiej watahy jest wręcz nierealne. Wywody autora na temat biologii wilków też trochę trącają myszką, jako by wilki najlepiej wiedziały jakich składników diety (węglowodanów, białka itd) aktualnie potrzebują i na tą zwierzynę polują która może je im dostarczyć. W Jugosławii prowadzono badania nad wilkami i stwierdzono że ich ofiarami padają głównie cielaki jeleni, potem osobniki starsze. Tak że polują na zwierzynę najłatwiej dostępną, a nie jak pisze autor na tą która im zapewni akurat potrzebnych składników diety. Ponieważ autorowi brakło materiału o swoim pobycie wśród watahy wilków, to dołożył rozdziały o dzieciństwie, oraz badaniu wilków w hodowlach zamkniętych. Pod tym względem dużo bardziej wartościowe są książki wydane przeszło 30 lat temu: Pies czy wilk, oraz Pies i psowate napisane przez Krystynę Czwedeńczuk która w Warszawskim zoo zajmowała się wilkami.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką... chyba piszą je ludzi którzy nigdy nie byli w lesie... chyba że na grzybach... Autor chciałby uchodzić za showmana, ala Steve Irwin, lecz słabo mu to wychodzi... Niby udało mu się przyłączyć do watahy dzikich wilków... streszczając to krótko, że nie rozpoznał w nich wilków wypuszczonych na wolność, a więc pewnie były dzikie. Autor...