Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Krwawy Pakt” to XII tom „Duchów Gaunta”. Jedynego cyklu, który opowiada nie o Aniołach Imperatora, lecz o (nie)zwykłych Imperialnych Gwardzistach. Jestem wielkim pasjonatem wojskowości. Czytanie szczegółowo opisanych działań wojennych w realiach science-fiction jest dla mnie wspaniałym doświadczeniem. W taki właśnie sposób pisze Dan Abnett. Nie zmienia to jednak faktu, że jestem zmęczony cyklem. „Duchy Gaunta” prawdopodobnie wypadłyby lepiej, gdyby były jedynym cyklem serii „Warhammera 40 000”. Niestety, w zestawieniu z „Herezją Horusa” czy „Mrocznym Imperium” wypadają nijako. Podkomendni komisarza-pułkownika Gaunta odnoszą wspaniałe, lecz miejscowe zwycięstwa. Są zaledwie minimalną części ogromnych sił biorących udział w kampanii na światach Sabbat. Kampanii, która nawet jako całość nie może rywalizować rozmachem z buntem Horusa czy krucjatą wskrzeszonego Guillimana. Nie tylko dokładnie opisane działania militarne są mocną stroną książki. Autor wykreował sporo postaci, do których możemy się przywiązać. Interakcje między nimi wypadają wiarygodnie. W „Krwawym Pakcie” dodatkowo przybliżono nam drobne szczegóły z przeszłości Gaunta. W poprzednich odsłonach nie miało to miejsca. Jednak to nie wystarcza, aby stać się błyskawicą i wskrzesić monotonny cykl. Nieważne jak wspaniałe i różnorodne, będą to lokalne zwycięstwa pojedynczego regimentu. SPOILERY: Umieszczenie zdrajcy Krwawego Paktu chcącego pomóc wygrać Imperium wojnę, to oryginalny zabieg. Nie wiadomo jednak niczego o jego motywach. To niewykorzystany potencjał wątku. Zdaję sobie sprawę, że zostanie to rozwinięte w kolejnych tomach. Jednak ja oceniam nie przyszłe tomy, lecz „Krwawy Pakt”. Duchy Gaunta tęskniące za wojną. Regiment odpoczywający od bitew. Weterani, którzy wychodzili z najgorszych opresji, czuli się przytłoczeni okresem pokoju. Niektórzy z nich uprawiali sport i jedli słodycze. Inni okradali kasyna. Jeszcze inni spotykali się z przyjaciółmi i wspominali dawne czasy. Każdy próbował sobie poradzić z tą uciążliwą sytuacją na swój sposób. Ich organizmy oraz psychika były tak przyzwyczajone do wojny, że spokój stał się męczarnią. Dzięki takim głębszym zabiegom cykl jeszcze potrafi utrzymać szczątkowe zainteresowanie. Mam mieszane uczucia względem przedstawienia Inkwizycji. To instytucja, która w uniwersum stoi ponad prawem. Są traktowani jako głos Imperatora. Mogą dosłownie wszystko. Dowódcy flot całych segmentum muszą podporządkowywać się ich rozkazom. Natomiast w XII tomie Komisariat prowadził równorzędną rozgrywkę polityczną z Inkwizycją. Często sprzeciwiano się bądź naginano ich wytyczne. Dochodziło nawet do zastosowania przemocy wobec Inkwizytora. Zakończenie może wyjaśnić brak konsekwencji, ale nie zmienia ono faktu, że bohaterowie nie mogli o tym wiedzieć. KONIEC SPOILERÓW: Paradoksalnie cykl może spodobać się komuś, kto nie jest obeznany w serii „Warhammer 40 000". Umożliwia to czerpanie przyjemności z fenomenalnie opisanych działań wojennych w realiach science-fiction bez porównywania do innych cyklów.