Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna, groteskowa książka historyczna. Po raz pierwszy w życiu czytam coś takiego. Główny bohater i zarazem narrator jest członkiem sztabu wyborczego z 1990 roku. Nagle doznaje zawału i przenosi się do Nekropolis polskich prezydentów. A tam trwają wybory na Superprezydenta. Padają nazwiska prawdziwe - Narutowicz, Mościcki, ale kandydaci z lat 90. XX wieku są poukrywani pod pseudonimami - Gembosz, Gruby Kapral, Piggy. Pamiętam te wybory, więc dla mnie łatwo było rozszyfrować kto jest kim. O co chodzi w tej książce? Oprócz jawnej krytyki Piłsudskiego dostrzegam tutaj tezę, że mało ważne jest kogo wybieramy na ten urząd, kandydaci nie mają żadnych programów, a wyborcy kierują się emocjami i sentymentami oraz bardzo wybiórczą znajomością historii. Do tego rzeczy ważne dla jednego pokolenia okazują się miałkie dla następnego. Być może jednak chodzi tylko o krytykę kandydatów z 1990 roku, bez podtekstów. Widzę też tutaj analogię między obecnymi rządzącymi a obozem piłsudczyków, fascynująca jest Teoria Rozwoju Wstecz. Polityka to temat w Polsce bardzo kontrowersyjny, więc nie będę się rozwijać. Pod względem formalnym to oryginalny przykład struktury utworu historycznego. Ostatnie rozdziały to zapisy snów, bo bohater przechodzi przeszczep serca i obawia się, że dostał organ od kobiety. Kompletna groteska, słyszę słabiutkie echa "Mistrza i Małgorzaty", ale z całym szacunkiem dla pana Bratnego - Bułhakowi to mógłby nasz pisarz buty tą książką czyścić. Ale za "Kolumbów" - czapki z głów!